Αυτή είναι η ιστορία της μικρής Λίας, μια ιστορία λουσμένη με παιδικότητα και αισιοδοξία… Η Λία πίστευε ότι δεν μπορεί να ζωγραφίσει, και επέμενε να δίνει λευκά χαρτιά στη δασκάλα της. Θα λέγαμε ότι ήταν ένα παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στις δυνατότητές του…
Η δασκάλα της, μια δυναμική και καλοσυνάτη γυναίκα που δεν πίστευε στο «δεν μπορώ», αλλά στο ότι «ο καθένας μας έχει ικανότητες, αρκεί να παίξει το παιχνίδι της δημιουργικότητας», την ενθάρρυνε να ξεκινήσει από μία τελεία. Μία απλή τελεία, ‘’ένα τίποτα’’, μια σταλίτσα… Έτσι η Λία, στην αρχή διστακτικά, στη συνέχεια με μεγαλύτερη θέρμη, άρχισε να γεμίζει την κόλλα της με μικρές μαύρες τελείες. Η ορμή της έμπνευσής της, η ακολουθία των σχημάτων, τα μοτίβα, η ανεμπόδιστη ροή της ανάγκης της για έκφραση την οδήγησε να ολοκληρώσει ένα μικρό θαύμα! Η ίδια χάρηκε πολύ φτιάχνοντας πολλές, πολύχρωμες, τέ-λει-ες τελείες. Η τάξη ξετρελάθηκε. Η δασκάλα δεν χόρταινε να την καμαρώνει, να την θαυμάζει και να την επαινεί. Στην έκθεση του σχολείου, όλοι θαύμασαν το ταλέντο της…
Αυτή είναι η ιστορία της μικρής Λίας, αυτή είναι η ιστορία ενός μικρού παιδιού, που διένυσε την απόσταση από την απογοήτευση στην αισιοδοξία ισορροπώντας πάνω σε μία σειρά από μαύρες, μικρές τελείες.
Και πίσω από μία τέτοια μικρή τελεία το κοριτσάκι μας σιγοψιθυρίζει: ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ. ΠΟΤΕ!
Βασισμένο στην Ιστορία του Μ.Reynolds, “η τελεία”