«Μήπως υπερβάλλουμε λίγο οι μαμάδες;»
Από τη στιγμή που έγινα μαμά, άρχισα να ανησυχώ για τα πάντα σε σχέση με το παιδί μου. Το ίδιο φαντάζομαι και οι περισσότερες μαμάδες.
Όσο αυτό μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν και οι ανησυχίες. Θυμάμαι, μια καλή συνάδελφος, βλέποντάς με μια μέρα προβληματισμένη, μου είχε πει: «Μην ανησυχείς, τα πρώτα 18 χρόνια είναι δύσκολα… μετά είναι δυσκολότερα!».
Δεν είχε και άδικο εδώ που τα λέμε. Όπως λένε και οι δικοί μας γονείς, μικρά παιδιά μικρά προβλήματα, μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα.
Κι όμως, στην καθημερινότητά μας, για πόσα πράγματα ανησυχούμε ενώ δεν θα έπρεπε; Πόσα πράγματα είναι αυτά τα οποία μας αγχώνουν σε σχέση με τα παιδιά μας, ενώ με μια πιο ψύχραιμη αξιολόγηση λέμε ότι κακώς ανησυχούμε γι’αυτό;
Είναι απόλυτα λογικό να ανησυχούμε για τα παιδιά μας, για τις ανάγκες τους, για την υγεία τους, την ψυχολογία τους, την ανατροφή τους, την καθημερινότητά τους. Μήπως όμως υπερβάλλουμε λίγο οι μαμάδες; Μήπως πολλές φορές, ίσως λόγω άγχους, χάνουμε το μέτρο και γινόμαστε υπερ-προστατευτικές;
Είτε πρόκεται για ένα μωρό, είτε για μεγαλύτερο παιδάκι, είτε για ένα παιδί στην εφηβεία, ο υπερ-προστατευτισμός, μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.
Και αν δεν τα βλέπουμε άμεσα, είναι σίγουρο πως θα τα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον. Σαφέστατα όλες οι μαμάδες, οι γονείς, θέλουμε να προστατεύσουμε το παιδί μας από κάθε πιθανό κίνδυνο, να μην χτυπήσει, να μην πονέσει να μην πληγωθεί. Λογικό. Μπορούμε όμως να τα κλείσουμε σε μια γυάλα ώστε να τα ελέγχουμε απόλυτα; Ακόμη και να μπορούσαμε, θα θέλαμε τελικά κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι, γι’αυτόν τον λόγο, χρειάζεται «μέτρο».
Ένα τυχαίο παράδειγμα. Βρίσκεστε στην παιδική χαρά, το παιδί σας τρέχει πέφτει, χτυπάει ελαφρά το πόδι του και κλαίει απαρηγόρητο! Πως αντιδράτε; Πανικοβάλλεστε; Αγχώνεστε μήπως δεν είναι και τόσο αθώο το χτύπημα και μπορεί να είναι σοβαρότερο; Σας απασχολεί ακόμη και αν δείτε ότι το παιδί σας το έχει ξεχάσει και ήδη παίζει, αλλά παραπονιέται ότι πονάει που και που;
Είναι αλήθεια, πως μια υπερ-προστευτική μαμά, δεν καταλαβαίνει και η ίδια πολλές φορές ότι είναι υπερβολική στις αντιδράσεις της και πως αυτό κάνει τελικά κακό στο παιδί της, παρά την καλή της πρόθεση.
Ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως ένα παιδί που μεγαλώνει με υπερ-προστατευτικούς γονείς, στερείται σημαντικές εμπειρίες.
Μια μαμά ή ένας μπαμπάς που τρέμει μήπως χτυπήσει το παιδί του δοκιμάζοντας νέα πράγματα το αποτρέπει ή και του απαγορεύει συχνά να δοκιμάσει κάτι νέο που θα το ευχαριστούσε. Πολλές αθλητικές, σωματικές δραστηριότητες μπορεί να εμπεριέχουν έναν βαθμό κινδύνου, όχι όμως σημαντικό.
Αποτρέποντας το παιδί μας να συμμετέχει σε αυτές ,του δημιουργούμε ανασφάλεια και φόβο. Και όσο πιο ανασφαλές και φοβισμένο δείχνει το παιδί μας, τόσο πιο πολύ δημιουργείται σε εμάς η ανάγκη να το προφυλάξουμε με αποτέλεσμα να παγιδευόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο με αρνητικά αποτελέσματα.
Ειδικοί επισημαίνουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα υπερ-προστατευτικό περιβάλλον μεγαλώνουν μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια. Έχουν συχνά χαμηλή αυτοεκτίμηση και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Για να μάθει το παιδί να πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του δεν αρκεί η δική μας επιβεβαίωση, φροντίδα και «χάιδεμα». Πρέπει να προσπαθεί μόνο του να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και ας πληγωθεί. Έτσι μόνο θα μάθει να πιστεύει στον εαυτό του.
Ένα γράμμα του Ουμπέρτο Έκο στον εγγονό του…
Σημαντικά είναι τα αποτελέσματα έρευνας του βρετανικού ερευνητικού ινστιτούτου “Children’s Society” σύμφωνα με τα οποία, τα παιδιά των υπερπροστατευτικών γονιών αισθάνονται δυστυχία και θυμό για τον περιορισμό των επιλογών τους.
Τα ποσοστά αυτά μάλιστα αυξάνονται όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και πλησιάζουν στην εφηβεία με αποτέλεσμα να γίνονται περισσότερο επιρρεπή σε επικίνδυνες συμπεριφορές.
Επιπλέον, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον αισθάνονται μεγαλύτερη αγωνία και φόβο για το μέλλον και είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής.
Όσο και αν δεν μας αρέσει, κυρίως στις μαμάδες, ο ρόλος των γονιών είναι να προετοιμάσουμε κατάλληλα το παιδί μας, να του δώσουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια ώστε να μπορεί να στέκεται στα πόδια του και χωρίς εμάς, ακόμη και μακριά από εμάς.
Ενθαρρύνετε, λοιπόν, το παιδί σας να δοκιμάσει νέες δραστηριότητες και να εξερευνήσει νέα πράγματα.
Όλα αυτά θα είναι εμπειρίες που στο μέλλον θα το γεμίσουν με δύναμη και αυτοπεποίθηση, απαραίτητη για να ανταποκριθεί στις δυσκολίες ως ενήλικας.
Βοηθείστε το να ανοίξει τα φτερά του… μη σταματήσετε να του δείχνετε την αγάπη σας, μην του στερήσετε τη συμβουλή σας, μάθετε όμως να στέκεστε δίπλα του, όχι από πάνω του!
5 Πράγματα που έπρεπε να ξέρω για να είμαι καλύτερος γονέας
Ο θηλασμός ενισχύει το IQ των πρόωρων μωρών