Μου λένε να απολαμβάνω την κάθε στιγμή.
Κατακλύζομαι καθημερινά από φόβο, ευτυχία, αναστάτωση, άγχος και φυσικά αγάπη. Όμως καθημερινά νιώθω και ενοχές.
Ένιωθα ενοχές από την στιγμή που ήμουν έγκυος. Ένιωθα ενοχές που δεν μπορούσα να βοηθήσω το μωρό μου όταν ήταν μέσα μου και αντιμετώπιζε προβλήματα με τα πνευμόνια του.
Ένιωθα ενοχές που όσο ήταν στην θερμοκοιτίδα το μωράκι μου εγώ δεν ήμουν συνεχώς κοντά του για να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου.
Σήμερα πoυ η κόρη μου είναι απόλυτα υγιής αντί να νιώσω χαρούμενη νιώθω πάλι ενοχές.
Νιώθω ενοχές που δεν τον φίλησα επειδή βιαζόμουν για την δουλειά μου.
Νιώθω ενοχές που πρέπει να δουλέψω και αφήνω σε άλλους να προσέχουν το παιδί μου.
Νιώθω ενοχές που δεν κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού στην ώρα τους.
Νιώθω ενοχές επειδή σταμάτησα να θηλάζω.
Νιώθω ενοχές που δεν έχασα όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης και που δεν πάω γυμναστήριο (ενώ έχω ήδη γραφτεί!).
Γιατί νιώθουμε όλες αυτές τις ενοχές;
Μήπως τελικά η μητρότητα είναι συνώνυμη με τις ενοχές; Η μήπως απλά είναι στην φύση μας;
Πραγματικά δεν ξέρω.
babyradio.gr- Κατερίνα Π.
