Μόνη στο σπίτι τώρα που ξεκινά το σχολείο…
Το βάπτισμα του πυρός το είχα πάρει στις διακοπές.
Στο ξενοδοχείο που ήμασταν είχε δραστηριότητες για παιδιά και η κόρη μου ούσα κοινωνική ήταν το καλύτερό της. Μετά από 2 ½ χρόνια καθόμουν με τον άντρα μου στη θάλασσα, χωρίς τη μικρή και κοιταζόμασταν περίεργα. Επειδή δεν έχουμε βοήθεια, στη ζωή μας η μικρή είναι παντού παρούσα. Όταν λείπει ο ένας θα είναι με τον άλλον, σε δύσκολες φάσεις έχουμε μία κοπέλα να την κρατά αλλά ουσιαστικά μόνοι μας χωρίς το παιδάκι μας δεν ήμασταν ποτέ.
Στην αρχή λοιπόν που την αφήναμε στις δραστηριότητες εκείνη ήταν όλο χαρά εμείς γεμάτοι ανησυχία. Μήπως δεν περνά καλά; Μήπως να πάμε να δούμε τι κάνει; Και πηγαίναμε μία ο ένας, μία ό άλλος και κρυφοκοιτούσαμε.
Φέτος πηγαίνει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό. Σκεφτόμουν πριν πάει πως θα πάρω μία ανάσα, πως θα κάνω τις δουλειές μου με άνεση αλλά μεταξύ μας; Ίσως χρειάζεται και λίγος χρόνος να συνηθίσω και εγώ καθώς είναι εκκωφαντική η σιωπή μετά από δυόμιση χρόνια φασαρίας. Μόνη στο σπίτι λοιπόν με την ευκολία να κάνω όλες τις δουλειές με άνεση, με τον χρόνο να καθίσω ακόμα και έναν καφέ να πιω με την ησυχία μου, να τελειώσω όλα όσα έχω προγραμματίσει για τη μέρα, μόνη στο σπίτι κατανοώντας πως τελικά η “φασαρία” μου, μου γεμίζει τη ζωή.
Καλή χρονιά σε όλες τις μαμάδες και τα παιδάκια μας.
Μέθοδος «Καγκουρό»…Μια αγκαλιά σωτήρια για όλα τα βρέφη!