Το μωρό μου ζει στο όριο…
Μία μαμά εξομολογείται τη συζήτηση που είχε με τον αναισθησιολόγο του μωρού της, λίγο πριν από την επέμβαση στο έντερο στην οποία έπρεπε οπωσδήποτε να υποβληθεί, χωρίς κανένας να μπορεί να εγγυηθεί για την έκβασή της:
[babyPostAd]_ Πόσο είναι το μωρό σας;
_ 4 εβδομάδων.
_ Πότε γεννήθηκε;
_ Στις 23+6 εβδομάδες.
_ Ααα! Στο όριο…
Πόσοι άνθρωποι, άραγε, γύρω μας μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς εννοούσε ο αναισθησιολόγος; «Στο όριο». Ποιου πράγματος; Της βιωσιμότητας.
Βιωσιμότητα. Μία λέξη που κάποιοι, ευτυχώς, δεν έχουν ακούσει ποτέ. Κάποιοι άλλοι όμως την άκουσαν πολλές φορές. Είναι το όριο που, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μπορεί να γεννηθεί ένα μωρό και να έχει πιθανότητες να επιβιώσει. Μέχρι πρόσφατα ήταν η 28η εβδομάδα κύησης. Αλλά με την πρόοδο της ιατρικής, πλέον θεωρείται η 24η εβδομάδα.
Το πρώτο «μαξιλαράκι» λοιπόν είναι η 24η εβδομάδα και τα πρωτόκολλα των νοσοκομείων καθορίζονται από αυτό. Για παράδειγμα, «δεν επιτρέπεται» να γίνουν ενέσεις κορτιζόνης (που έχουν τεράστια επίδραση στη βελτίωση των πνευμόνων του μωρού) πριν την 23η+6. Επίσης, και αυτό είναι γεγονός, δεν μπορούν όλες οι μονάδες να φροντίσουν μωρά που γεννιούνται σε τόσο μικρές ηλικίες κύησης. Όπως επίσης, υπάρχουν πόλεις όπου δεν υπάρχει καν η δυνατότητα να γεννηθούν και να υποστηριχθούν, έστω και προσωρινά, πρόωρα μωρά.
Τα σημάδια της προωρότητας….
Τι γίνεται, λοιπόν, στις περιπτώσεις που ένα μωρό κινδυνεύει να έρθει στη ζωή τόσο νωρίς; Σίγουρα, προσεύχεσαι και ελπίζεις να φτάσεις το «μαξιλαράκι». Αυτό όμως δεν αρκεί. Πρέπει να βρεις τρόπο (μόνος σου πολλές φορές) να εξασφαλίσεις θέση σε νοσοκομείο που θα μπορεί να υποστηρίξει το μωρό σου. Μία πολυπόθητη θέση. Αλλά ούτε αυτό αρκεί κάποιες φορές. Γιατί πρέπει να βρεις και τον σωστό άνθρωπο τη σωστή στιγμή. Τον άνθρωπο που θα «μπερδέψει» το 23+4, ας πούμε, και θα το θεωρήσει 23+6 και θα σου κάνει ενέσεις κορτιζόνης, ή που θα «στρογγυλοποιήσει» αυθαίρετα το 450 γρ. βάρος σε 500 γρ. και έτσι θα δώσει μία ευκαιρία στο μωρό σου. Τον άνθρωπο που θα δει τον φόβο ή την ικεσία στα μάτια σου και θα μπορέσει να παρακάμψει κάποια πρωτόκολλα, που θα κάνει το κάτι παραπάνω.
Πριν 5μιση χρόνια, στον ίδιο θάλαμο με μένα, νοσηλευόταν μία κοπέλα που όταν γνωριστήκαμε το μόνο που μου είχε πει ήταν «Να φτάσω την 24η. Μόνο αυτό θέλω!». Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσε, γιατί δεν ήξερα καν τι σημαίνει προωρότητα, πόσο μάλλον βιωσιμότητα. Εγώ γέννησα πρόωρα λίγες μέρες μετά στις 33+4. Μου ευχήθηκε και μου είπε πως ήμουν πολύ τυχερή. Κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να μου πει την επόμενη μέρα, όταν εκείνη έκλαιγε απαρηγόρητη. Είχε αποβάλει στην 23η. Ήταν στο όριο.
Πριν από έναν χρόνο, γνώρισα μία μαμά που είχε πιάσει το «μαξιλαράκι» των 24ων εβδομάδων. Όμως νοσηλευόταν στο λάθος νοσοκομείο τη λάθος στιγμή της ζωής της. Λίγα χιλιόμετρα χώριζαν την ελπίδα από την απελπισία στην οποία βυθίστηκε. Ήταν στο όριο.
Μόλις έναν μήνα πριν, μία μαμά στάθηκε «τυχερή», βρήκε μία θέση στη σωστή μονάδα, με τους σωστούς ανθρώπους. Το μωρό της γεννήθηκε στις 22 εβδομάδες, μία ηλικία κύησης που οι νεογνολόγοι χαρακτηρίζουν «γκρίζα ζώνη». Πάλεψε, πάλεψε πολύ, όμως δεν τα κατάφερε. Και η μαμά του μωρού αυτού βρέθηκε με τη σειρά της στο όριο.
Γιατί; Επειδή η προωρότητα δεν έχει πάντα happy end. Επειδή η προωρότητα έχει και άσχημη εικόνα. Επειδή η προωρότητα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα μωρά και τις οικογένειές τους στο όριο.
ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΕΛΙΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή: 31ebdomades.gr