“Μου το πες, μαμά…”
Μου το πες, μαμά…
Ότι η μητρότητα θα είναι όμορφη.
Αλλά ποτέ δεν μου είπες
Τι θα μου προκαλούσε
Οτι θα έπαιρνε τη γυναίκα που ήμουν,
Τη γυναίκα που μπορούσε να ελέγξει τα πάντα
Και θα την μετέτρεπε σε μια άλλη
Που είχε τόσα πολλά να μάθει…
Μου το πες, μαμά…
Ότι θα υπάρχουν άυπνα βράδια
Αλλά μαμά ποτέ δεν μου είπες πόσο κουρασμένη θα νιώσω…
Οτι ο ύπνος θα είναι πολυτέλεια.
Αλλά οτι δεν θα υπάρχει και τίποτα ομοερφότερο
Από το να ακούω την αναπνοή του
ενώ κοιμάται…
Και ότι ακόμα και όταν θα θέλω
να κλείσω τα μάτια μου για 5 λεπτά ακόμα
Μικρά χεράκια
Γύρω απο το λαιμό μου
Θα μου μαθαίνουν τραγουδάκια
και θα μου λένε ιστορίες
γελώντας και κάνοντας με να ξεχνάω τον ύπνο.
Μου το πες, μαμά…
Οτι θα το καταλάβω μια μέρα
Αλλά ποτέ δεν μου είπες μαμά
ότι η μητρότητα θα έπαιρνε το μικρόβιο της τελειότητας από μέσα μου
και θα με έκανε μια γυναίκα
που δεν έχει άλλη επιλογή
από το να αποδεχθεί ότι μερικές φορές
Το “αρκετά καλά”
Είναι αρκετό.
Μου το πες, μαμά…
οτι η μητρότητα θα άλλαζε τον τρόπο που σκέφτομαι
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
πώς η μνήμη μου θα εξαφανιστεί
Και οτι θα αρχίσω να ξεχνάω πράγματα
Θα μπερδεύομαι
και οτι δεν θα θυμάμαι πολλά πράγματα πια απο τη ζωή μου πριν
Θα θυμάμαι όμως την ημέρα που γεννήθηκε
το ζεστό του σώμα πάνω μου
Την πρώτη φορά που το κράτησα…
Μου το πες, μαμά…
οτι η μητρότητα θα μου μάθει την αυτοθυσία…
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
Οτι θα χάνω την ανεξαρτησία μου
Την ελευθερία μου
Το χρόνο μου
Τον εαυτό μου τον ίδιο
Και οτι καμιά φορά θα εύχομαι να τα είχα όλα πίσω
Και θα νιώθω ένοχη γι’ αυτό
Αλλά στην πραγματικότητα
Βαθιά μέσα μου θα ξέρω οτι η μητρότητα
μου έδωσε τις πιο πολύτιμες στιγμές μου
Μου το πες, μαμά…
οτι η μητρότητα θα άλλαζε τις προτεραιότητες μου
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
πόσο πολύ θα ανησυχώ.
Είναι καλά; Είναι ευτυχισμένο;
Είμαι αρκετή;
Ποτέ δεν φανταζόμουν οτι οι ανάγκες κάποιου άλλου
θα βρίσκονταν σε κάθε σκέψη μου
και οτι όλα τα άλλα
θα ήταν ασήμαντα
και δευτερεύοντα
Αρκεί να είναι το παιδί μου ευτυχισμένο
Μου το πες, μαμά…
Οτι θα είναι μεγάλη ευτυχία να τα βλέπω να μεγαλώνουν
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
Πόσο γρήγορα θα περάσει ο χρόνος
Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια
Θα περάσουν
Μέσα από τα δάχτυλα μου,
Τόσο γρήγορα…
Τόσο γρήγορα που θα βρεθώ να κοιτάω ένα παιδί, και οχι ένα μωρό
χωρίς να το καταλάβω
Και θα παρακαλάω το χρόνο να σταματήσει για λίγο…
Μου το πες, μαμά…
οτι η μητρότητα θα μου μάθαινε πράγματα
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
πώς η μητρότητα θα με τέσταρε
και θα με πίεζε
και θα με έκανε να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου
Νομίζοντας οτι όλα τα κάνω λάθος.
Αλλά με κάθε τεστ
Με μάθαινε
Πώς να γίνομαι καλύτερη
και πιο δυνατή
Μου το πες, μαμά…
Οτι με αγαπάς
Αλλά μαμά, δεν μου είπες ποτέ
Πώς η αγάπη θα έτρεχε τόσο έντονα μέσα από τις φλέβες μου.
Πως κάθε άλλο είδος αγάπης θα εξαφανιζόταν.
Πως ποτέ δεν θα νιώσω κάτι παρόμοιο
Πώς θα ήταν μια αγάπη που με διδάσκει
Να δίνω περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσα να δώσω
Και να μπορώ να εκτιμώ πράγματα που δεν θα εκτιμούσα ποτέ πριν…
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή