«Να αγκαλιάζετε πιο σφιχτά τα παιδιά σας», ήταν το μήνυμα μιας τραγικής μητέρας στην εθνική τραγωδία των ημερών μας, στο Μάτι. Ναι, ίσως να είναι το πιο παιδαγωγικό μήνυμα, το πιο φωτεινό σημάδι των δύσκολων καιρών μας για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, το πρώτο δίδαγμα από τη φρίκη που ζει η χώρα μας, αν μπορούμε βέβαια να «πάμε» σε μια βαθιά προσωπική και συλλογική αυτοκριτική και αυτογνωσία.
Γιατί η αγάπη, ως το σημειολογικό φορτίο της αγκαλιάς, δεν είναι μόνο μια υπόθεση οικογενειακή ή φιλική. Δεν έχει οριοθετηθεί στο πεδίο ενός κλειστού θρησκευτικού σύμπαντος ούτε είναι μια συγγενική έκφραση του έρωτα και των ευγενικών συναισθημάτων μας. Η αγάπη ή είναι συστατικό στοιχείο των κοινωνικών σχέσεων και λειτουργιών μας ή απλά δεν υπάρχει. Είναι ο βαθύς συνεκτικός ιστός που χαρακτηρίζει κάθε ανθρωπιστική πολιτεία και δημιουργεί ένα ισχυρό κλίμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης.
Η αλληλεγγύη που τόσο αυθόρμητα και αυθεντικά εκφράζεται σήμερα προς τους ανθρώπους που βιώνουν μια άμετρη τραγωδία δεν μπορεί να είναι περιστασιακή. Για να έχει νόημα και αξία πρέπει να χαρακτηρίζει τον κοινωνικό μας βίο και την καθημερινότητά μας. Μόνο όταν υπάρχουν ισχυροί δεσμοί στις διαπροσωπικές σχέσεις μας και απόλυτος σεβασμός στις θεσμικές υποχρεώσεις μας, όταν αναδεικνύουμε το δημόσιο συμφέρον μαζί με το προσωπικό συμφέρον, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι διαμορφώνουμε ένα μέλλον με προοπτική.
Να αγκαλιάζουμε πιο σφιχτά τα παιδιά μας σημαίνει να αγαπήσουμε τη ζωή, να πλησιάσουμε τον άλλο άνθρωπο, να δούμε το μακρινό ορίζοντα της πατρίδας μας και όχι την προσωποκεντρική και εγωιστική αυλή μας. (Γιατί πατρίδα δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο ή στοιχείο περιστασιακής συγκίνησης ή δείγμα εθνικισμού• είναι η απόλυτη ευθύνη όλων μας και του καθενός μας για τη δημιουργία ενός σύγχρονου νεοελληνικού πολιτισμού). Σημαίνει ότι θέλουμε να διδαχτούμε από την άβυσσο του μαζικού θανάτου, να δούμε διαφορετικά τη ζωή μας. Να σεβόμαστε τους νόμους όλοι οι πολίτες ως βασική αρχή συγκρότησης της κοινωνίας μας. Να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες τους οι πολιτικά υπεύθυνοι και να μη κρύβονται ούτε να δημαγωγούν και να προκαλούν. Να τηρούμε το καθήκον μας οι δημόσιοι λειτουργοί χωρίς μισόλογα και δικαιολογίες.
Να στοχαστούμε και να προβληματιστούμε στην πολύ όμορφη και εύστοχη θεώρηση της κ. Κ. Πατούλια (Προσεύχομαι για σένα που έχασες το παιδί σου στη φωτιά). «Σκέφτομαι κι εσένα που πάλεψες μέχρι την τελευταία στιγμή. Μάνα εσύ δυνατή, που έτρεξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες, που εγκλωβίστηκες ανάμεσα στα βράχια και τις φλόγες. Που δεν παραιτήθηκες, που αγκάλιασες το μονάκριβό σου σφιχτά λίγο πριν το τέλος, που το πήρες αγκαλιά και το προστάτευσες μανιασμένα, που του έκλεισες τα μάτια για να του κλέψεις το φόβο, που του ψιθύρισες τρυφερά στο αυτί πως όλα θα πάνε καλά, κι ας ήξερες πως είναι ψέμα.
Ησύχασε τώρα, έκανες αυτό που ήταν δυνατό, κοιμηθήκατε αγκαλιά για μια τελευταία φορά. Με στοιχειώνεις κι εσύ πατέρα. Εσύ που κρατάς σφιχτά το παιδί σου με μια κουβέρτα και προσπαθείς να κρύψεις την απελπισία, το φόβο, την κούρασή σου. Η φωτιά μπορεί να κάψει τα πάντα. Δεν νικά όμως τη μάνα που παλεύει για τα παιδιά της με όση δύναμη έχει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ξεπερνά τον πατέρα που θα πνιγεί για να σώσει το παιδί του από τη φωτιά».
Να μάθουμε να διδασκόμαστε από τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας. Να διαπαιδαγωγηθούμε από το μήνυμα της πονεμένης μάνας: «να αγκαλιάζετε πιο σφιχτά τα παιδιά σας». Γιατί είναι μήνυμα αγάπης για τη ζωή, για τον άνθρωπο, για την πατρίδα!