Να ανοίξουν τα σχολεία επιτέλους, να ξεκουραστώ από τη «μαμαδίλα»
Δεν θα πω ψέμματα. Τις πρώτες μέρες των διακοπών, απόλαυσα την εμπειρία να μην έχεις να σηκωθείς το πρωί, να ντυθείς, να φτιαχτείς και να πας στη δουλειά σου. Να πας στη θάλασσα με τα παιδιά, να παίξετε ρακέτες, να κολυμπήσετε, να πάτε βόλτες, να ψαρέψετε και γενικά να κάνετε όλα αυτά τα ωραία που κάνουν οι γονείς στις διακοπές με τα παιδιά τους, αλλά που στην τελική ξεκουράζουν τα παιδιά τους και όχι τους γονείς. Αλλά δεν θα παραπονεθώ κιόλας. Ήταν όμορφα.
Όμως, μετά το πέρας των 15 ημερών και αφού γυρίσαμε στην πόλη, με τα παιδιά στο σπίτι, χωρίς σχολείο, χωρίς θάλασσα και δραστηριότητες και εμένα ακόμα σε άδεια,άρχισα να εκδηλώνω τικ από την πολύ «μαμαδίλα», από το πολύ «μαμάααα βαριέμαι», από το πολύ «μαμά φέρε εκείνο, μαμά φέρε το άλλο», από το πολύ «παιδί μες τα πόδια μου βρε αδερφέ». Και αν και δεν ήμουν ποτέ γυναίκα καριέρας, άρχισα να μετράω τις μέρες για να ανοίξει το σχολείο και από την άλλη νοστάλγησα τη δουλειά μου. Μπορώ να πω, ότι εκτίμησα τις ώρες που περνούσα στο γραφείο όσο τίποτα.
Στην δική μου περίπτωση, λοιπόν η επιστροφή στο γραφείο, ήταν σχεδόν παράδεισος.Ήταν σαν να άνοιξα και πάλι ένα παράθυρο στον κόσμο, σαν να πήρα άδεια από τη μητρότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λατρεύω τα παιδιά μου. Αλλά η διαδικασία του να ντυθώ, να φτιάξω μαλλί, να βάλω ένα αιλάινερ και να μπω στο αμάξι για να πάω κάπου που δεν θα είχε καμία σχέση με τον ρόλο μου ως μάνα, ήταν αναζωογονητική.