Να προσέχετε τoν εαυτό σας, έχετε πολλά να ζήσετε ακόμα με τα παιδιά σας
Πριν δύο μήνες περίπου μια αγαπημένη, παλιά συνάδελφος έφυγε από τη ζωή. Μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι που όλοι νόμιζαν ότι «θα περνούσε» και δεν γύρισε ποτέ. Αυτή η παλιά συνάδελφος, είχε ένα κοριτσάκι, ένα γλυκό πλασματάκι 4 ετών, που περίμενε τη μαμά του να γυρίσει από τη δουλειά και εκείνη δεν επέστρεψε ποτέ.
Όταν έμαθα τα δυσάρεστα νέα, η σκέψη μου πήγε πρώτα στο παιδί της, και μετά σε αυτήν την υπέροχη γυναίκα που έτυχε να δουλέψω μαζί της αρκετά χρόνια και που έφυγε ξαφνικά, ενώ είχε να κάνει τόσα στη ζωή της, ενώ είχε ανθρώπους που την αγαπούσαν να την περιμένουν. Ίσως γιατί είμαι κι εγώ μητέρα και δεν μπορώ να διανοηθώ για το παιδί μου, και λιγότερο για μένα, ότι μπορεί να ξημερώσει ένα πρωινό, που απλά δεν θα με ξαναδεί, από ένα γύρισμα της τύχης που κανείς μας δεν επέλεξε.
Και τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ πρέπει να προσέχουμε τους εαυτούς μας, τουλάχιστον σε αυτά που ορίζουμε. Γιατί για τα άλλα δεν είναι δικό μας το σχέδιο, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Πως πρέπει, όσο περνάει από το χέρι μας να φροντίζουμε να είμαστε καλά.
Δεν περιορίζω τις επιλογές μας στη διατροφή, στο κάπνιζε λιγότερο, στο πίνε πολλά νερά. Απλά σε μία εγκράτεια που είναι καλό να ακολουθούμε σε πράγματα που αν δεν είχαμε παιδί δεν θα την σκεφτόμασταν πια. Ο πατέρας μου, όταν γεννήθηκα, έκοψε το μουστάκι του, γιατί φοβόταν ότι θα έβαζα το χέρι μου εκεί, και θα γέμιζα μικρόβια. Μπορεί να φαίνεται αστείο, και είναι. Και φυσικά δεν ακούγεται και τόσο τρομερή θυσία το να κόψει κανείς το μουστάκι του. Μπορεί για άλλους να είναι υπερβολή. Ωστόσο έκανε κάτι, για να με προστατέψει. Στερήθηκε ένα τόσο δα μικρό «έμβλημα» ανδρισμού για την «πριγκίπισσά του».