Ναι, είναι δύσκολο να είσαι μητέρα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας!
Διαβάζω όλο και συχνότερα κείμενα και δηλώσεις μαμάδων εντός και εκτός Ελλάδας που εκφράζουν το πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά, το πόσο όλοι χαίρονται γιορτές, διακοπές, καθημερινότητα τη στιγμή που η μάνα μόνο τρέχει, το πόσο αχάριστα μπορούν να είναι τα παιδιά μπλα μπλα μπλα.
Το Σάββατο που μας πέρασε γύρισα από μια εβδομάδα κάμπινγκ με τα παιδιά. Μαμά, 6χρονο, 4χρονο. Σε σκηνή. Είναι Τρίτη και σήμερα μπορώ να πω ότι έχω πια συνέλθει. Ναι, κουράστηκα. ΠΟΛΥ. Όμως ξέρετε κάτι; Το διασκέδασα ακόμα περισσότερο! Και θα το ξαναέκανα χαλαρά από την αρχή!
Ok, κορίτσια, ας τα πάρουμε από την αρχή.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ η ζωή μας είναι πια δυσκολότερη απ’ ότι προ παιδιών. Πλέον δεν έχεις να νοιαστείς μόνο για την πάρτη σου, περνούν από τα χέρια σου και όλα όσα έχουν να κάνουν με τη ζωή των παιδιών. Τα οποία «όλα όσα» είναι πολλά. Από το σκούπισμα πωπού και το λούσιμο μαλλιού, μέχρι το ξεψείρισμα, την αλλαγή κατουρημένων σεντονιών και υποσέντονων μετά από ένα βραδινό ατύχημα, τον καθαρισμό πληγής, το μαγείρεμα, την προσπάθεια να τα πείσεις να φάνε φασολάκια, την εξιστόρηση παραμυθιών, την απάντηση 294095048273 ερωτήσεων ανά λεπτό, την ευθύνη του να γίνουν σωστοί άνθρωποι αύριο μεθαύριο, το διάβασμα, το χτένισμα κότσου για το μπαλέτο, τη νουθεσία, την αντιμετώπιση εκρήξεων και τσιρίδας, τον εμετό, τις διαφωνίες, τη φορά που κάποιος θα τα αδικήσει, το τοστ που πρέπει να ξανακάνεις γιατί το έριξε με τη μία στο χώμα, ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ;
Δεν χρειάζεται. Τα ξέρετε. Τα ζείτε.
Μάθε στο παιδί σου να χάνει. Μη ζητάς να το κάνεις τέλειο.
Ναι, η κάθε μας μέρα είναι μια συνεχής ισορροπία ανάμεσα στο «Παιδιά είναι, τώρα μαθαίνουν τη ζωή, ας μπω στα παπούτσια τους» (γνωστή και ως ενσυναίσθηση) και το «Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω πριγκίπισσα«. Και τον Spiderman θα απειλήσεις να πάρεις τηλέφωνο να μάθει για τα καμώματα του γιου σου και τον Άγιο Βασίλη να μην έρθει την Πρωτοχρονιά. Θα χρειαστεί να επαναλάβεις 29048575 φορές το ίδιο πράγμα και θα απαντήσεις σίγουρα μια φορά «Γιατί κλάνει το γατί«. Είσαι άνθρωπος.
Κάποια φορά θα κλάψεις. Πολλές φορές θα σου λείψει η προ παιδιών ζωή σου. Θα βλέπεις φίλες σε φωτογραφίες από την Μύκονοοοοοοο και άλλες από ξενύχτι στον Τόνυ τον Σφήνο και για μια στιγμή ένα τσίμπημα θα το νιώσεις, ΑΛΛΑ…
στο τελος της μέρας ο ρόλος της μαμάς είναι πάντα ο σπουδαιότερος ρόλος όλων…. Αυτός που δεν θα άφηνες για κανέναν αλλο, όσο λαμπερός, ξεκούραστος ή δελεαστικός και αν ήταν, έτσι δεν είναι;
Μου λένε συχνά φίλες μου «Ναι, απλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο!» και τους λέω πως άραπιθανότατα είχαν ξεχάσει πόσα είχε κάνει η μαμά τους για τις ίδιες! Εγώ ακόμα τα θυμάμαι. Όχι όλα, αλλά πολλά… Τα ξενύχτια της πλάι μου όταν αρρώσταινα κάθε τρεις και λίγο, τα τρεξίματα σε μπαλέτα, φροντιστήρια, σχολές σκι και τέννις. Τα πάρτι που με συνόδευε λες και δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Τα διαβάσματα, το κυνήγι να φάω. Τα άγχη, τους φόβους. Τη μέρα που με έχασαν για 10 λεπτά σε ταξίδι στο εξωτερικό.
Από την άλλη δεν θυμάμαι ποτέ τη μαμά μου να παραπονιέται που πάντα ο εαυτός της έμενε τελευταίος, που ίσως κουραζόταν παραπάνω, που έπρεπε να κάνει πράγματα για εμένα αντί για αυτήν, που, που, που… Ζορίστηκε πολύ να με αποκτήσει και πιστεύω πως ήταν ευγνώμων για την κάθε της μέρα μαζί μου. Και ας ήμουν αρρωστιάρα. Και ας ήμουν κακόφαγη (μετά άλλαξα, χαχα)
Και έτσι δεν πρέπει να είναι, φίλες μου;
Το να είμαστε μαμάδες είναι ένας ρόλος που έχουμε στη φύση μας. Όσο απαιτητικός και αν είναι, δεν είναι δα και κάτι φοβερό. Το κάνουν εκατομμύρια γυναίκες κάθε ώρα και στιγμή από την αρχή της ανθρωπότητας. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που αισθάνομαι πως αυτή η συνεχής μαμαδογκρίνια για το πόσο κουραζόμαστε, ισοδυναμεί κάποιες φορές με την αχαριστία…
Η μάνα πάντα θα τρέχει ένα τσικ περισσότερο. Και ανθρώπους να έχει να τη βοηθήσουν, αυτή είναι που θα κινήσει τα περισσότερα νήματα της ζωής των παιδιών. Και γιατί στο τέλος και η ιδια θα το θελήσει, αλλά και γιατί τα παιδιά το έχουν ανάγκη. Τα παιδιά έρχονται στη ζωή μας αγνά, αθώα, ανήξερα και εμείς πρέπει να τους βάλουμε τα πρώτα λιθάρια για να πορευτούν αύριο μεθαύριο μόνα τους. Δύσκολο ναι. Απαιτητικό ναι, ναι. Όμως τόσο μα τόσο όμορφο.
Για αυτό, ας το απολαύσουμε. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα γκρινιάζουμε που δεν θα μας αφήνουν πια να κάνουμε τίποτα για αυτά. Έτσι δεν είναι;
Πώς να αποφύγεις τις αντιαισθητικές ραγάδες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης
29 πράγματα που μόνο όσοι είναι γονείς θα καταλάβουν!