Νέα μαμά, μόνη φοβάται…
Απ’ τη στιγμή που γίνεσαι μαμά, και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο, που να καταγράφει επακριβώς τα βήματα για να ξεκινήσεις, αρχίζει ένας αγώνας δρόμου, όπου η νέα, ανυποψίαστη επίτοκος, παλεύει να τα κάνει όλα σωστά και να κρατήσει κι άπαντες ικανοποιημένους.
Κι όταν λέμε σωστά, εννοούμε, τουλάχιστον, όχι λάθος. Γιατί, ναι μεν, οι απαιτήσεις από μια νέα μαμά, μπορεί να είναι υψηλές, αφού όλοι ποντάρουν στο μητρικό ένστικτο και τη διαίσθηση της, αλλά να που καμιά φορά, άνθρωποι είναι και οι μανούλες και μπορεί να κάνουν λάθη. Για την ακρίβεια, αρκετά λάθη.
Κι επειδή, ακριβώς, κανείς δε γεννήθηκε μαθημένος, εξαιρούμε, βέβαια, τις περιπτώσεις θείας επιφοίτησης, η μητρότητα θέλει χρόνο, κόπο και τρόπο, για να εξελιχθεί και να ανθίσει. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, που απαιτούν αφιέρωση, για να φέρουν, στην πορεία του χρόνου, πολύτιμους καρπούς.
Μέχρι τότε, στο κεφάλι μιας πολύ νέας μαμάς, θα στριφογυρίζουν, σχεδόν εμμονικά, σκέψεις, φόβοι και ανησυχίες, που θα κατατρέχουν την καθημερινότητα της, ακόμα κι αν εκλογικεύοντάς τους, μοιάζουν παράλογοι ή, το λιγότερο φαιδροί. Για παράδειγμα, το αμίμητο ‘ρίξε κάτι πάνω σου θα κρυώσεις’, των μανάδων μας, εν μέσω καύσωνα, που φαντάζει πια στα μάτια μας ως λογική παρότρυνση, ακόμα κι αν ορκιζόμασταν, ότι δε θα το αναφωνούσαμε ποτέ οι ίδιες.
Αρχίζοντας, λοιπόν, την περιήγηση στο δαιδαλώδη εγκέφαλο μιας νεόκοπης μανούλας, παρατηρούμε ότι οι ανησυχίες για το πολύτιμο τρυφερούδι της, είναι πάμπολλες και ποικίλες.
Ήδη, η πρώτη συνάντηση μαζί του, είναι καθοριστική, καθώς δεν έχεις ιδέα, όχι μόνο πώς να το κρατήσεις, αλλά και πώς να το χειριστείς.
Επιπλέον, ο φόβος ότι θα σπάσει στα χέρια σου σαν πορσελάνινη κούκλα, βάζει φρένο, στην ενστικτώδη αντίδρασή σου, να το κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου, ως να σκάσετε κι οι δύο.
Αυτά μέχρι να ανακαλύψεις, ότι η ‘φύση σωστά τα πάντα εποίησε’ και το νεογέννητο μωρό σου, είναι πιο ανθεκτικό, απ’ όσο τελικά νομίζεις. Παρ’ όλα αυτά, το βρεφάκι σου, θα είναι πάντα ένα εύθραυστο πλασματάκι, που θα απαιτεί από σένα ιδιαίτερη προσοχή και μεταχείριση.
Αφού λοιπόν ξεπεράσουμε το πρώτο στάδιο και μάθουμε πια να κρατάμε με αυτοπεποίθηση το μωρό μας, πλησιάζει, η αμήχανη στιγμή, που πρέπει να αφήσουμε στην ησυχία του το βρέφος, να πάρει ολομόναχο έναν υπνάκο. Κι επειδή, είπαμε, είμαστε ακόμα νέες και δεν γνωρίζουμε αρκετά, έχουμε την εμμονική ανησυχία, ότι το μικρό μας μπορεί να σταματήσει να αναπνέει ξαφνικά, δίχως προφανή αιτία και αφορμή. Για το λόγο αυτό, τσεκάρουμε κάθε πέντε λεπτά την κούνια και κοντοστεκόμαστε από πάνω ενδελεχώς, να καταμετρήσουμε επισταμένα, τον ρυθμό εισπνοών και εκπνοών του βρέφους μας. Κι αυτό, βέβαια, ορθώς το κάνουμε, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ίσως υπερβάλουμε λιγάκι στην αρχή.
Εδώ έρχονται να προστεθούν και κάποιες φυσικές λειτουργίες του μωρού μας, που δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα συμβούν, που μας κάνουν να αναρωτηθούμε έντρομες, αν θα καταφέρει να επιβιώσει το επόμενο λεπτό. Αναγωγές, εμετοί, υστερικά κλάματα, σε πολλές περιπτώσεις και επίμονοι λόξυγκες, φαντάζουν στα μάτια μας ικανοί να εξολοθρεύσουν το μικρό μας εν ριπή οφθαλμού, καθώς μια αναγωγή μεταφράζεται ως χείμαρρος εμετού, ένας εμετός ως τροφική δηλητηρίαση, ένα κατακόκκινο μωρό που κλαίει, ως μπλαβιασμένο μωρό που στερείται αναπνοών, και πάει λέγοντας.
Ένας άλλος φόβος που έρχεται κάθε στιγμή, να ταράξει την ησυχία μιας νέας μαμάς, μήπως το μωρό της ζεσταίνεται ή κρυώνει, ανάλογα την εποχή. Και ειδικά ΜΗΠΩΣ ΚΡΥΩΝΕΙ, ανεξαρτήτου εποχής! Κι εδώ έρχονται να γίνουν τα απανωτά, τραγελαφικά λάθη.
Γιατί μια μαμά, όσο ψύχραιμη και αν προσπαθεί να φανεί με το μωρό της, σίγουρα θα υπερβάλει λίγο παραπάνω, κάθε φορά που φτάνει στο κρίσιμο ερώτημα «και τώρα τί θα του φορέσω».
Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν μας έχει ξανατύχει να αποφασίζουμε εμείς για το τί πρέπει να φορέσει ένα ανθρώπινο πλάσμα και, ακόμα χειρότερα, να μαντέψουμε πώς στο καλό αισθάνεται εκεί μέσα.
Νέα μαμά: Πώς να επιλέξω το κατάλληλο βρεφικό κάθισμα αυτοκινήτου;
Οπότε μια χαλαρή βόλτα, Οκτώβρη μήνα, με συννεφιά, θα μεταφραστεί αυτόματα στο μυαλό μας ως , τζιζ, επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα που, μάλλον, οδεύουν προς κακοκαιρία. Για το λόγο αυτό, θα ντύσουμε το μωρό μας με διπλή καλτσούλα, αφού το κρύο απ’ τα πόδια έρχεται, ολόσωμη φορμίτσα, ένα ελαφρύ ζακετάκι στον ώμο και, λίγο πριν κλείσουμε την πόρτα, θα θυμηθούμε να πετάξουμε στη τσάντα κι ένα μάλλινο σκουφί, γιατί ποτέ δε ξέρεις, καλού κακού, μπορεί να το γυρίσει σε βοριαδάκι.
Στη δε περίπτωση Γενάρη μήνα, με εξόφθαλμη λιακάδα, θα εξορμήσουμε απ’ το σπίτι με στολή-πανοπλία, διπλής επένδυσης, τριπλά ενισχυμένο σκούφο, γάντια, κουβέρτες, πάπλωμα, λες και σκοπεύουμε να περάσουμε από κανένα ιγκλού και να μπούμε μέσα για επίσκεψη.
Ακόμα κι αν έχουμε πείσει τον εαυτό μας, ότι εμείς δε θα προβούμε ποτέ σε τέτοιου είδους υπερβολές, ένα απλό φύσημα του αέρα, είναι ικανό να μας αλλάξει δέκα χρώματα στα μάγουλα, γιατί αμελήσαμε, οι ξεροκέφαλες, εκείνο το ελαφρύ ζιπουνάκι, που με τόσο στόμφο μας πρότεινε η γιαγιά.
Και τώρα, ο αιώνιος φόβος μιας μαμάς που θηλάζει: μήπως το μωρό της δεν χόρτασε, ακόμα κι αν εκείνο δείχνει να αυξάνει το σωματικό του βάρος, με ρυθμούς ελέφαντα. Πάντα στο τέλος κάθε γεύματος, θα μένεις με την αναπάντητη απορία, αν το γάλα σου υπήρξε αρκετό να χορτάσει την πείνα του παιδιού σου. Εντάξει, όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές.
Τα μωράκι έχουν συνήθως κρύα χέρια και ποδαράκια κι ένα αρκετά ζεστό προσωπάκι. Όλα αυτά από μόνα τους, φτάνουν και περισσεύουν, για να συμπεράνουμε με μαθηματική ακρίβεια, ότι το μωρό μας ενδέχεται να αρρωστήσει βαριά, να ανεβάσει πυρετό, αν δεν ψήνεται ήδη εδώ και αρκετή ώρα, ή να βρίσκεται στα πρόθυρα πνευμονίας και καλπάζουσας γρίπης, ταυτοχρόνως. Λίγο όμως πριν τρέξουμε αναμαλλιασμένες, με τις πυτζάμες φορεμένες ανάποδα, στα επείγοντα περιστατικά, θα διαπιστώσουμε έκθαμβες, πως το μωράκι μας ουδόλως υποφέρει, καθώς συνεχίζει να σκάει χαμόγελα και να αποζητά ορεξάτο το γαλατάκι του.
Και ποιά γυναίκα πίστευε ποτέ, ότι θα εξέταζε εξονυχιστικά τις κενώσεις και τα τσισάκι ενός τρίτου ατόμου, για λογαριασμό του, βγάζοντας, επιπλέον, ημερήσια διάγνωση, δια της ‘πανομαντείας’, εκ του χειρομαντείας, ονυχομαντείας και λοιπών μαντικών τεχνών, για το αν όλα βαίνουν καλώς στον οργανισμό του. Η ανησυχία κάθε νέας μαμάς, για το αν τα κακάκια του μωρού της έχουν το φυσιολογικό χρώμα, που εκτείνεται στην ευρεία γκάμα αποχρώσεων, απ’ το ανοιχτό κίτρινο της μουστάρδας, με σποράκι ή χωρίς, έως το βαθύ πράσινο της μέντας, είναι έκδηλη κάθε φορά που ετοιμάζεται να ανοίξει την πάνα και να αποκαλυφθεί ο θησαυρός που κρύβεται εκεί μέσα.
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το μωρό σας μπορεί να μην σας θέλει; Αναφέρομαι σε αυτό το φόβο που περνά ξυστά, σαν σκιά πάνω απ’ το μέτωπό μας, τον πρώτο καιρό γνωριμίας, μήπως το μωρό μας δε μας συμπαθεί τελικά και τόσο, άλλωστε υποχρεωμένο είναι, ή μήπως βαριέται θανάσιμα μαζί μας.
10 συμβουλές που με εκνεύριζαν ως νέα μαμά
Στις αρχές, τουλάχιστον, της σχέσης μας, μέχρι ο ένας να μάθει τα χούγια του άλλου και να δέσουν οι μυρωδιές μας, μια υποβόσκουσα ανησυχία αυτού του είδους, ίσως να ταράξει, φευγαλέα, τον ύπνο μας. Όχι; Για θυμηθείτε εκείνες τις πρώτες εβδομάδες, που το μικρό σας έσκασε ένα ηλιοφώτιστο χαμόγελο στον μπαμπά κι εσείς ακόμα δεν το’ χατε δει ούτε ζωγραφιστό στο πρόσωπό του…
Έχοντας περάσει ήδη τέσσερεις μήνες μαζί με το μωρό μου, στην προσπάθεια μου να ανασύρω και να ξαναθυμηθώ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες ανησυχίες και τους φόβους, εκείνον τον πρώτο, δύσκολο και όμορφο συνάμα καιρό, αισθάνομαι πως, τελικά, η μητρότητα έχει απ’ τη φύση, κώδικες και οδηγίες που σε βγάζουν, αν όχι πάντα σε ασφαλή νερά, τουλάχιστον, σε μονοπάτια που ξέρεις πια, με σιγουριά, ότι μπορείς να βαδίσεις.
Πόσο πιο εύκολο είναι τώρα να καταλάβεις αν πεινά, αν χόρτασε, αν κλαίει γιατί νυστάζει, αν κάτι το ενοχλεί, αν θέλει αγκαλιά, αν αποζητά την παρηγοριά σου.
Αν έχεις τα αφτιά και τις αισθήσεις σου ανοιχτές, να το αφουγκραστείς, να σεβαστείς την προσωπικότητά του και να αφεθείς στο παιχνίδι της σχέσης σας, παρατηρείς πως, τελικά, οι ‘οδηγίες χρήσης’ υπήρχαν πάντα στο τσεπάκι σου, έστω κι αν δεν το αντιλήφθηκες εξ’ αρχής.
Να είναι άραγε το ‘μητρικό ένστικτο’ εκείνο που καθοδηγεί; Αυτό δεν ξέρω να το απαντήσω με σιγουριά. Άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα, πως ‘μητέρα’ για ένα μωρό, είναι εκείνος που το φροντίζει, εξ αρχής, ολοκληρωτικά.
Άρα, μήπως είναι τελικά το δόσιμο, που εξασφαλίζει το χτίσιμο μιας σχέσης, γιατί περί ανθρώπινης σχέσης πρόκειται, και η ανιδιοτελής προσφορά μας;
Ίσως αυτό να μοιάζει πιο λογικό. Κι ίσως, τελικά, να μην έχει και τόση σημασία.
Αφού άλλωστε, είπαμε, «τα πάντα εν σοφία εποίησε»…
Πηγή: momsclubmagazine.gr