Δεν ξέρω γιατί θέλω να τα πω. Νομίζω θα μου κάνει καλό, θα με ανακουφίσει. Πριν λίγους μήνες ενώ η μικρή μου κόρη ήταν διακοπές με τους γονείς μου, είχε ένα φρικτό ατύχημα. Έπεσε με το ποδήλατο και έκανε επισκληρίδιο αιμάτωμα. Την ώρα που έμπαινε στο νοσοκομείο έπεσε σε κώμα. Αν είχε αργήσει δέκα λεπτά θα την είχα χάσει από εγκεφαλική αιμορραγία. Το παιδί να χειρουργείται στην Λάρισα κι εγώ να ταξιδεύω από Αγρίνιο. Ο δρόμος φαινόταν ότι μάκραινε και ότι δεν φτάναμε. Όταν φτάσαμε το παιδί είχε ήδη μεταφερθεί στην εντατική της Θεσσαλονίκης και όταν τελικά καταφέραμε να φτάσουμε εκεί παρακαλούσα κλαίγοντας να την δω.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένα αδύναμο πλάσμα έξι χρονών, διασωληνωμένο. Δεν φαινόταν κορμί, πρόσωπο, τίποτα. Μόνο καλώδια. Δεκαεπτά μέρες, δύσκολες κρίσιμες και ατελείωτες. Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει τόσοι μήνες δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έρχεται μπροστά μου συνέχεια η εικόνα του παιδιού μου στην εντατική.
Όταν βγήκαμε η νοσηλεία συνεχίστηκε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Η δεξιά πλευρά του παιδιού ακούνητη και φυσικά σε αναπηρικό καροτσάκι. Ακολουθεί η νοσηλεία σε κέντρο αποκατάστασης. Πόνος, απόγνωση και οικονομικό αδιέξοδο. Είχε σταματήσει να χαμογελά, είχε κουραστεί από τις τόσες θεραπείες και είχε βαρεθεί να είναι κλεισμένο τόσο καιρό σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Τρέλα….
Μόλις φορέσαμε νάρθηκα και στάθηκε λίγο όρθια, αποφασίζω να γίνουμε εξωτερικοί ασθενείς. Η ψυχολογία του παιδιού άλλαξε και είδα ξανά το χαμόγελο στα χείλη του και χρώμα στα μαγουλά του. Τώρα φοράμε κηδεμόνα και συνεχίζουμε τις θεραπείες αλλά πάμε σχολείο, διαβάζουμε, παίζουμε, γελάμε και κάνουμε παρέα με τους φίλους μας. Σε λίγο καιρό ελπίζουμε να βγει και ο κηδεμόνας, να βγει καθαρό το δεύτερο εγκεφαλογράφημα και όλα να τελειώσουν.
Ευχαριστώ το Θεό και τη Μεγαλόχαρη κάθε μέρα για την τιμή που μου κάνανε να μου την ξαναχαρίσουν και να την έχω δίπλα μου. Δυστυχώς όμως, και το λέω με δάκρυα στα μάτια, δεν μπορώ να σταματήσω να έχω τύψεις. Θεωρώ ότι εγώ φταίω για ότι έπαθε. Ότι έκανα κάτι πολύ κακό και τιμωρήθηκα μέσω αυτής της δοκιμασίας. Δεν θέλω να αναρωτιέμαι το γιατί, δεν θέλω να βλέπω πια εφιάλτες, δεν θέλω να πονάω άλλο. Θέλω απλά να ηρεμήσω.
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Δεν νοιώθω καλά αλλά ευτυχώς είναι το παιδί μου καλά. Δεν έχω γράψει λεπτομέρειες γιατί αυτές πονάνε πιο πολύ από όλα. Ξέρω μόνα ότι ανακάλυψα πόση δύναμη και υπομονή έχω. Και αυτό που με παρηγορεί είναι ότι έχω μια κόρη αγωνίστρια, πολύ δυνατή με υπέροχη ψυχή. Θεέ μου σε ευχαριστώ και για τα δύο παιδιά που μου έχεις χαρίσει και εύχομαι σε όλους να έχουν μόνο υγεία.
Έφτασα 44 χρονών για να καταλάβω ότι μόνο αυτό μετράει.
Σας ευχαριστώ που με αφήσατε και τα είπα.