Ο πόνος όσο περιμένουμε την υιοθεσία…
Υπάρχει ένας επίμονος πόνος, αλλά μερικές φορές μπορώ να το αγνοήσω. Μπορώ να ρυθμίσω την ένταση του και να το πνίξω για λίγο. Το παίζω οικοδέσποινα και προσκαλώ το θόρυβο να έρθει: έλα να γεμίσεις την καρδιά μου, να γεμίσεις αυτό το άδειο παιδικό δωμάτιο, να γεμίσεις αυτά τα ρουχαλάκια. Ο θόρυβος μειώνει τον πόνο, καθιστώντας τον διαχειρίσιμο, κάθε μέρα.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]
Στην ζωή μου ως δασκάλα, έκανα τους μαθητές μου να γράφουν για αυτό το πείραμα στο οποίο τα φυτά τοποθετήθηκαν σε όμοια περιβάλλοντα αλλά με διαφορετική μουσική. Το φυτό που άκουγε όμορφη κλασσική μουσική μεγάλωσε εκπληκτικά, ενώ το φυτό που άκουγε ροκ πέθανε γρήγορα. Είναι απόδειξη ότι είναι δυνατό να σκοτωθείς με το θόρυβο. Τώρα πια σκέφτομαι οτι ήταν μάλλον μια αρκετά βαρετή αποστολή, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχω μεταφέρει την προϋπόθεση της στην καρδιά μου, ελπίζοντας ότι ο θόρυβος μπορεί να γίνει θανάσιμος.
Αλλά δεν είναι, μαθαίνω. Ο πόνος δεν πεθαίνει στον θόρυβο, αλλά μάλλον μεγαλώνει καθώς οι θορυβώδεις ημέρες περνάνε μαζί. Μια μετά την άλλη, μετά την άλλη, έως ότου έχει περάσει ενάμισι έτος, και βρισκόμαστε σε αυτή τη διαδικασία υιοθεσίας. Όχι τόσο πολύ όσο άλλοι, αλλά αρκετό καιρό για να αρχίσουν τα γόνατά μας να λυγίζουν κάτω από το βάρος της αναμονής. Τώρα, τα δάκρυα έρχονται γρήγορα επειδή ο πόνος είναι εξαντλητικός, ανεξάρτητα από το πώς προσπαθήσατε να το πνίξετε. Και μαθαίνω ότι όσο κι αν προσπαθώ, υπάρχει μια σιωπή που δεν αντέχεται – οι μέρες χωρίς ένα τηλεφώνημα…
Αγγίζω όλα τα παιχνίδια στο παιδικό δωμάτιο που πήραμε για να το γεμίσουμε – θυμάμαι πότε έπλυνα κάθε ρουχαλάκι για πρώτη φορά, περιμένοντας το μωρό μου. Πού είσαι αγάπη μου;
Ο θόρυβος μειώνεται, ενάντια στη θέλησή μου. Ο Θεός με κάνει να επιβραδύνω, με αποτέλεσμα να πάρω τα χέρια μου από το κουμπί επιλογής έντασης. Ο θόρυβος μειώνεται κάθε βράδυ που προσεύχομαι με δάκρυα στα μάτια για το “μωρό”.
Έχω κάνει φίλο μου τον θόρυβο γιατί φοβάμαι να ακούσω τον πόνο. Φοβάμαι ότι θα με κάνει να έρχομαι σε αμφιβολία και απελπισία όπως τότε που αγωνιζόμασταν με τη στειρότητα, μια από τις πιο οδυνηρές εποχές μου. Φοβάμαι ότι θα γίνω πάλι άπιστη, πάνω που συνειδητοποίησα την κατάσταση. Φοβάμαι ότι για μια ακόμη φορά, θα αφήσω τα κύματα του πόνου να ακουστούν τόσο δυνατά στα αυτιά μου που δεν θα ακούω τίποτα άλλο.
Πού είσαι αγάπη μου; Δεν θέλω να περιμένω πια για να σε συναντήσω, αλλά θα το κάνω, για όσο χρειαστεί… Θα περιμένω, ακόμα κι αν πρέπει να περιμένω στη σιωπή. Θα είμαι γενναία και θα καθίσω με τον πόνο μου, ακόμα κι αν απειλεί να συσπάσει την πίστη μου.
Σε περιμένω…
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή