Με αφορμή την ανάγνωση του ηλεκτρονικού βιβλίου «Ένα γράμμα στο γιατρό μου», αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ την δική μου ιστορία. Η απόφαση ήταν δύσκολη, καθώς πρόκειται για κάτι πολύ προσωπικό. Ο λόγος που παίρνω το θάρρος να το κάνω είναι η ελπίδα ότι διαβάζοντας το, οι συνοδοιπόρισσες μου στο δρόμο της μητρότητας θα βρουν μέσα τους τη δύναμη και το θάρρος να διεκδικήσουν μερικά πράγματα, που αν και αυτονόητα, μας τα έχουν στερήσει.
Μόλις μίλησα στην μητέρα μου για την εγκυμοσύνη μου, εκείνη τηλεφώνησε στον οικογενειακό μας γιατρό. Το πόρισμα; «Επειδή έχεις φύσημα στην καρδιά, πρέπει να σε παρακολουθεί καρδιολόγος κατά τον τοκετό και επειδή έχεις μυωπία, ίσως χρειαστεί να γεννήσεις με καισαρική»
Δεν πήρα στα σοβαρά το πρώτο. Για όσους δεν γνωρίζουν, το φύσημα είναι μία μικρή τρυπούλα ανάμεσα στους κόλπους ή στις κοιλίες της καρδιάς, την οποία έχει πολύς κόσμος, και δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Όσο για τη μυωπία, μου φάνηκε απίθανο. Για μητέρα πήγαινα, όχι για πιλότος της πολεμικής αεροπορίας.
Άρχισα να ψάχνομαι, να διαβάζω. Έμαθα για τις αναίτιες παρεμβάσεις που γίνονται στους τοκετούς, για το ποσοστό των καισαρικών της χώρας μας, που είναι το υψηλότερο στον κόσμο. Στον κόσμο, παρακαλώ. Έμαθα για τις υπέρογκες αμοιβές των ιδιωτικών και τα φακελάκια των δημόσιων ιατρών, που όσες φορές επισκέφτηκα στο δημόσιο νοσοκομείο ήταν απόμακροι, απαξιωτικοί και απρόθυμοι να συζητήσουν οτιδήποτε. Αλλά πάνω απ’ όλα έμαθα ποιες ήταν οι πραγματικές αιτίες για καισαρική, όπως και για τις δυσάρεστες επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι αναίτιες παρεμβάσεις τόσο στη μητέρα όσο και στο βρέφος και που κανένας γιατρός δεν τις αναφέρει ποτέ.
Αποφάσισα τελικά ότι είναι ασφαλέστερο να γεννήσω στο σπίτι και άρχισα να ψάχνω για μαία. Το εμπειρικό αυτό συμπέρασμα επιβεβαιώθηκε αργότερα όταν διάβασα σε πανεπιστημιακό βιβλίο μαιευτικής για μία έρευνα που είχε γίνει στην Ολλανδία, σύμφωνα με την οποία η θνησιμότητα των τοκετών στα μαιευτήρια είναι σχεδόν τετραπλάσια, σε σχέση με τη θνησιμότητα των τοκετών στο σπίτι. Παρ’ όλα αυτά συνειδητοποίησα πως, ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο η γέννα στο σπίτι θεωρείται κάτι απόλυτα φυσιολογικό, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με τρόμο. Το τι είχα ακούσει δε λέγεται. Από «η γυναίκα όταν μένει έγκυος βάζει το ένα πόδι στον τάφο», έως «και ποια νομίζεις ότι είσαι εσύ και θα γεννήσεις στο σπίτι, να πας στο νοσοκομείο όπως οι άλλοι». Πολλά απ’ αυτά βγήκαν από χείλη ανθρώπων που τους θεωρούσα δικούς μου και φίλους, και στράφηκα σ’ αυτούς για βοήθεια αυτή τη δύσκολη ώρα, που η υγεία η δική μου και του αγέννητου παιδιού μου, αλλά και η ίδια μου η σωματική και ψυχική ακεραιότητα, κινδύνευαν ακριβώς εξαιτίας αυτών που ευαγγελίζονταν πως η δουλειά τους ήταν να τα διαφυλάξουν.
Ο μόνος που με στήριξε απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, με την αγάπη, την υπομονή και την κοινή λογική του, ήταν ο άνδρας μου.
Όσο για τους ιατρούς του νοσοκομείου που πήγαινα, μόλις έμαθαν ότι έχω δέκα βαθμούς μυωπία, είπαν: «οπωσδήποτε καισαρική». Το πράγμα σοβάρευε. Πήρα τηλέφωνο μία ξαδέρφη μου, γιατρό. Της λέω το και το. «Θα πάρω ένα κουμπάρο μου οφθαλμίατρο που έχει ειδικευτεί στην Αγγλία και θα σου πω«, μου λέει.
Το πόρισμα;
«Ελληνική πατέντα»
Πουθενά στον κόσμο η μυωπία δεν αποτελεί ένδειξη καισαρικής.
Έφερα χαρτί από οφθαλμίατρο στο νοσοκομείο, ότι μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά. Χαρτί από οφθαλμίατρο ότι μπορώ να γεννήσω.
Επισκέφτηκα και καρδιολόγο, ο οποίος απεφάνθη ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Τόσοι γιατροί για μία γέννα. Δεν πιστεύω να πήγε ο νους σας στο κακό…
Εδώ πρέπει να εξηγήσω κάτι. Ίσως να είναι το πιο σημαντικό, ίσως να είναι ο μοναδικός λόγος που γράφω αυτή την ιστορία, ίσως να είναι αυτό που περισσότερο απ’ όλα αξίζει να το μοιραστώ με τις άλλες γυναίκες, είτε είναι μητέρες, είτε όχι.
Όσο ήμουν έγκυος, ένοιωθα μέσα μου μια απίστευτη δύναμη, μια επιθυμία για δημιουργικότητα. Ένοιωθα πως είχα τη δύναμη να κάνω τα πάντα, αν το ήθελα. Δεν ξέρω αν κάποιες με καταλαβαίνουν, αλλά δεν έχω καμιά αμφιβολία πως κάθε γυναίκα, κάθε, μα κάθε γυναίκα, μπορεί να νοιώσει το ίδιο, αξίζει να νοιώσει το ίδιο. Αυτό είναι που μας έχουν στερήσει. Αυτό το κομμάτι μας, που δε φαίνεται, κι όμως είναι τόσο σημαντικό και τόσο υπαρκτό. Αυτό το κομμάτι μας το έχουν καταπατήσει με το χειρότερο τρόπο, με ψέματα, με εκβιασμούς, με εμπαιγμούς και κοροϊδίες του χειρότερου είδους.
Και όποια πιστεύει πως θα τα καταφέρει, κόντρα στην ομαδική παράκρουση, τότε θα τα καταφέρει, διότι δεν είναι μόνο η δική μας δύναμη, η δική μας θέληση, αλλά και η δύναμη και η θέληση του ανθρώπου που κουβαλάμε μέσα μας.
Για να μην τα πολυλογώ, μέσω birthchoices έμαθα για τις τρεις επαγγελματίες υγείας από τη Θεσσαλονίκη που αναλαμβάνουν τοκετούς στο σπίτι, και επικοινώνησα μαζί τους.
Ναι, σωστά μαντέψατε. Πρόκειται για τις ίδιες επαγγελματίες υγείας που αθωώθηκαν πρόσφατα στη συμπρωτεύουσα για την ανεκδιήγητη υπόθεση των πλακούντων που μολύνουν το περιβάλλον (γνωστή ως δίκη των 79). Είναι άλλωστε ένα σύνηθες φαινόμενο στη χώρα μας, όσοι θησαυρίζουν παίρνοντας κόσμο στο λαιμό τους να ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα, ενώ όσοι κάνουν σωστά και υπεύθυνα τη δουλειά τους να καταλήγουν στα δικαστήρια.
Ότι και να πω δεν επαρκεί για να περιγράψει τι σημαίνουν για μένα όσα έκαναν οι μαίες, πως με στήριξαν, πως με ξεγέννησαν, χωρίς καμία παρέμβαση, λες και με γνώριζαν από παλιά.
Γέννησα στο σπίτι μέσα σε οχτώ ώρες. Ήταν ένας υπέροχος τοκετός, μια εμπειρία υπέρβασης, μια μύηση. Το παιδί ήταν λωροδεμένο, αλλά αυτό δεν του δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Ενώ αν ήμουν στο νοσοκομείο… ξέρετε. Θήλασα μέσα σε είκοσι λεπτά, και θηλάζω μέχρι σήμερα. Ο γιος μου είναι ένα ήρεμο παιδί δύο ετών, που κοιμάται ήσυχα τα βράδια, ακόμα κι όταν βγάζει δόντι, είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη, έκτός όταν πεινάει, κι έχει αρρωστήσει μια μόνο φορά. Σίγουρα έχει παίξει μεγάλο ρόλο ο ήρεμος τρόπος με τον οποίο ήρθε στον κόσμο και ότι δεν πέρασαν στο αίμα του αχρείαστα φάρμακα και χημικά.
Δεν καταδικάζω τις μαιευτικές παρεμβάσεις όπου είναι όντως απαραίτητες. Αλλά ανάμεσα σ’ αυτό και στην κατάσταση που ζούμε σήμερα υπάρχει μια μεγάλη απόσταση.
Ευχαριστώ που συνταξιδέψατε μαζί μου στο ταξίδι της εγκυμοσύνης και του τοκετού, και που συνταξιδεύουμε στο ταξίδι της μητρότητας.
Ιωάννα
Πηγή: eimaimama.gr