Το «όχι» στα παιδιά μας
Ανάλογα με την ηλικία και την προσωπικότητα του παιδιού… Το πώς θα πούμε «όχι» σε ένα παιδί εξαρτάται κατ’ αρχάς από την ηλικία του και το πόσο μπορεί να κατανοήσει και να σεβαστεί τους κανόνες μας.
[babyPostAd]Ήδη από τη στιγμή που τα μωρά επικοινωνούν, αφού γίνουν 10 με 12 μηνών, μπορούν να καταλάβουν το «όχι» από το ύφος μας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να είμαστε εξαιρετικά αυστηροί ή να φωνάζουμε. Χρειάζεται απλώς να επιλέξουμε με ποια πράγματα δεν συμφωνούμε και έπειτα με σταθερό ύφος να τα απαγορεύσουμε.
Από την άλλη πλευρά, σημαντικό ρόλο όσον αφορά το πώς θα πούμε το «όχι» παίζει και η προσωπικότητα του παιδιού, αν δηλαδή δέχεται κανόνες, αν είναι προτιμότερο να το αφήσουμε να δοκιμάσει λίγο το απαγορευμένο και να το απομυθοποιήσει στη συνέχεια ή αν είναι από τα παιδιά που χρειάζονται ειδικό χειρισμό.
Με συγκεκριμένους και σαφείς κανόνες… Οι κανόνες και τα όρια της κάθε οικογένειας (που έχουν να κάνουν με την εύρυθμη λειτουργία της, αλλά και την ασφάλεια και την υγεία του παιδιού) πρέπει να είναι σαφή, προκαθορισμένα και συμφωνημένα από τους 2 γονείς (είναι σκόπιμο να έχουμε προαποφασίσει και να έχουμε κοινή πολιτική όσον αφορά το αν θα επιτρέπουμε ή όχι κάτι στο παιδί μας). Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πολλοί γονείς λέμε στην αρχή σε όλα «ναι», μετά κουραζόμαστε, φτάνουμε στα όριά μας και αρχίζουμε να λέμε «όχι» με άσχημο τρόπο και χάνοντας το μέτρο, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε έντονη ρήξη με το παιδί.
Όριο και στα υλικά αγαθά… Για να μάθουμε στο παιδί μας ότι δεν μπορεί να έχει όλα όσα επιθυμεί, θα πρέπει να δώσουμε πρώτα εμείς το καλό παράδειγμα. Δεν μπορεί, δηλαδή, να το έχουμε πάρει μαζί μας στα ψώνια και να αγοράσουμε πάρα πολλά πράγματα για εμάς και για το παιδί τίποτα. Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να έχουμε προσυμφωνήσει πόσα και ποια πράγματα θα μπορεί να πάρει και να μην παρεκκλίνουμε.
Η τιμωρία ως συνέπεια του κανόνα…
Πριν σπεύσουμε να τιμωρήσουμε το παιδί μας, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι μπορεί να μην υπακούει στο «όχι» μας επειδή δεν το καταλαβαίνει, οπότε και χρειάζεται να του το εξηγήσουμε. Μέχρι την ηλικία του 1,5 έτους, το παιδί δεν κάνει τίποτε με δόλο, οπότε και δεν είναι σκόπιμο να το τιμωρούμε. Στη συνέχεια, η τιμωρία θα πρέπει να είναι μέρος-συνέπεια του κανόνα και να έχει ξεκαθαριστεί και συμφωνηθεί από την αρχή. Αν, για παράδειγμα, το παιδί μας χτυπάει με ένα παιχνίδι άλλα παιδιά, καλό είναι να του εξηγήσουμε γιατί δεν πρέπει να το κάνει και παράλληλα να του πάρουμε και το παιχνίδι, ως τιμωρία. Η τιμωρία, δηλαδή, δεν μπορεί να είναι ούτε το ξύλο, αλλά ούτε και η συναισθηματικoί εκβιασμοί, να του λέμε π.χ. «Δεν είσαι καλό παιδί», «Δεν σ’ αγαπάω». Η τιμωρία θα πρέπει να έχει τη λογική των συνεπειών. Δηλαδή, αν ένα παιδί σπάσει ένα πιάτο, θα πρέπει να βοηθήσει στο να μαζευτούν τα γυαλιά.
ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας με εκπαίδευση στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία και τη συμβουλευτική, διδάσκουσα στην Ακαδημία Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.
Πηγή: vita.gr