To πρώτο φιλί δεν ξεχνιέται ποτέ… Όσα χρόνια κι αν περάσουν η ανάμνηση μένει ζωντανή, γεμάτη χρώματα και μυρωδιές. Υπάρχουν, όμως, και κάποια πρώτα φιλιά που αργούν να έρθουν… Κάπως έτσι έγινε και με τον γιο μου…
Όταν είδα τον γιο μου πρώτη φορά, ήταν σε φωτογραφία. Τη φωτογραφία που τράβηξε ο άντρας μου στη ΜΕΝΝ όπου τον επισκέφθηκε πρώτος, όσο εγώ νοσηλευόμουν σε άλλο δωμάτιο. Τη δεύτερη φορά τον είδα από κοντά, μέσα σε μια θερμοκοιτίδα. Φορούσε ένα σκουφάκι για να μη φαίνεται η πεταλούδα που είχε στο-τόσο μα τόσο μικρό-κεφαλάκι του και ήταν γεμάτος σωληνάκια και καλώδια. Πολλές από τις επόμενες φορές ήταν εκεί… Χωρίς σκουφάκι, χωρίς σωληνάκια, χωρίς καλώδια, χωρίς εμένα.
Για να τον επισκεφθώ έπρεπε να απολυμάνω τα χέρια μου με υγρό σαπούνι και αντισηπτικό, να φορέσω μια αποστειρωμένη ποδιά και να μη μεταφέρω τίποτα από τον, αφιλόξενο για εκείνον και γεμάτο μικρόβια, έξω κόσμο. Δεν άγγιζα πόμολα, τοίχους και γραφεία γιατρών. Δεν άγγιζα το πρόσωπό μου για να μπορέσω να βάλω το χέρι μου μέσα από το πορτάκι που μας επέτρεπε να ερχόμαστε σε επαφή και, αν κατά λάθος το έκανα, έτρεχα μέσα στη μονάδα να βρω λίγο αντισηπτικό.
Και ήρθε η μέρα να τον πάρουμε σπίτι! Η χαρά μας απερίγραπτη, όσος και ο φόβος… Ήταν το σπίτι αρκετά καθαρό για εκείνον; Ήμασταν εμείς αρκετά υγιείς για να τον αγγίζουμε; Μήπως η τριών χρονών αδελφή του δεν έπρεπε να τον πλησιάζει;
Και ξαφνικά… γέμισε ο κόσμος μικρόβια!
Όλα μου φαίνονταν μολυσμένα, το πάτωμα επικίνδυνο και τα παιδάκια εστίες μικροβίων. Έπλενα το πρόσωπο, τα χέρια και το στήθος μου άπειρες φορές την ώρα, σιδέρωνα τα πάντα μέσα έξω και εξόντωνα τα ύπουλα μικρόβια με ατμοκαθαριστή και… το γνωστό απολυμαντικό.
Και ο καιρός περνούσε… Το λουλουδάκι μεγάλωνε… Κι εγώ απολύμαινα ακόμα τα πάντα με μανία. Σίγουρα όχι άδικα, μα με μανία. Μια μανία που, χωρίς να το καταλάβω, μπήκε ανάμεσα σε μένα και το μωρό μου. Μια μανία που δεν μου επέτρεπε να πλησιάσω το πρόσωπό μου στο δικό του. Και ήταν κιόλας 6 μηνών.
Ο γιος μου έφτασε 6 μηνών και εγώ (πόσο ντρέπομαι γι’ αυτό!) δεν τον είχα φιλήσει… Φοβόμουν τόσο να μην τον μολύνω που δεν πλησίαζα τα χείλη μου στο πρόσωπό του. Ώσπου μια μέρα που τον άλλαζα, άπλωσε τα χεράκια του, με έπιασε από τα μάγουλα και με τράβηξε κοντά του. Με το στόμα ανοιχτό, μου έδωσε το πιο ωραίο φιλί που έχει γευτεί άνθρωπος. Με φίλησε πρώτος! Και τότε, σαν μαγεμένη, κατάλαβα τι είχα στερήσει όλο αυτό τον καιρό από το παιδί μου και τον εαυτό μου… Το φιλί!
Δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή λάθος, δεν έχει και σημασία πια. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα γέλια του όταν του φιλάω την κοιλιά δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο…
Υ.Γ. Συγγνώμη μικρέ… Και υπόσχομαι να σε φιλάω μέχρι να μου λες «Ρε μαμά… Με βλέπουν οι φίλοι μου».