Θυμάμαι μια φορά που είπες, ότι οι γονείς μας μεγαλώνουν πρίγκηπες και πριγκήπισσες. Δε μου φάνηκε άσχημο, ίσα – ίσα, ένιωσα σπουδαίος, ένιωσα ψηλός σαν εκείνο το δέντρο πίσω στην αυλή μας, που δεν ξέρω πώς το λένε, αλλά έχει ψηλώσει τόσο πολύ που γέρνει.
Μετά κατάλαβα ότι δεν το ‘λεγες για καλό, όταν άρχισες να το φωνάζεις. Τις φοβάμαι τις φωνές. Δεν καταλαβαίνω τίποτα όταν μου φωνάζουν…βλέπω, απλά, ένα άργιο θηρίο να έρχεται κατά πάνω μου και θέλω να φύγω τρέχοντας, μα δεν μπορώ. Τα πόδια μου δε σηκώνονται, σα να βαριούνται, σα να το βρίσκουν άσκοπο να τρέξουν.
Ξέρεις κυρία, η μαμά μου προσπαθεί να μη μου φωνάζει, έτσι λέει. Και μου ζητάει συγνώμη, γιατί λέει, ότι τις περισσότερες φορές που μου φωνάζει, δεν φταίω πραγματικά εγώ, φταίει η κούρασή της, ο εκνευρισμός, κάποιες φορές είναι και στεναχωρημένη. Έτσι λέει. Εσείς κυρία, δεν κουράζεστε;
Αλλά, τί να συγχωρήσω; Αφού την αγαπάω.
Ξέρετε κυρία, εκείνη τη φορά που μιλούσα μέσα στην τάξη, κατά λάθος έγινε. Κάτι με ρώτησε ο φίλος μου και του απάντησα. Δεν ήθελα να μείνω μόνος μου σ’ εκείνη την καρέκλα.
Ήθελα κι εγώ να ζητήσω συγνώμη, σαν τη μαμά μου, και μετά ν’ αγκαλιαστούμε και μετά να είμαστε και πάλι φίλοι, αλλά σας φώναξα κυρία, και μου είπατε να περιμένω πέντε λεπτά στη θέση μου και να σκεφτώ τί έκανα. Τί έκανα; Το μόνο που σκεφτόμουν συνέχεια, ήταν ότι έμεινα μόνος. Με εγκατέλειψαν και ήθελα να πάω και στην τουαλέτα.
Δεν μπορώ να καταλάβω κυρία, όταν πρωτοήρθα στο σχολείο, όλοι με έσπρωχναν να μπω σ’ αυτήν την ομάδα με τα πολλά παιδιά και τώρα, μ’ ένα χέρι που τεντώθηκε κι ένα δάχτυλο που έδειξε αλλού, με βγάλατε απ’ την ομάδα.
Εγώ πάντως, μια φορά που είχα διαβάσει ένα παραμύθι με έναν πρίγκηπα, δεν ήταν σαν εμένα. Ούτε σχολείο πήγαινε, ούτε τιμωρίες έμπαινε, ούτε του έλεγαν συνέχεια τί να κάνει, και ήταν λέει, και πάρα πολύ όμορφος. Εγώ, αυτό που είναι όμορφος, δεν το είδα πουθενά. Κι εγώ καλός είμαι, κανονικός.
Η μαμά μου λέει, ότι οι άνθρωποι έχουμε διαφορετικά χαρίσματα και όλοι είμαστε καλοί σε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, δεν ανησυχώ, θα το βρω κι εγώ αυτό που θα είμαι καλός. Τώρα, όμως, όταν με ρωτάει η μαμά μου, της λέω ότι ξέρω να παίζω καλά, κι αυτή γελάει και με χαϊδεύει και καμιά φορά μου λέει και “μπράβο το αγόρι μου!”
Άλλες φορές, πάλι, μου λέει: “τώρα με στεναχώρησες, γιατί είχαμε συμφωνήσει πρώτα να φας το φαΐ σου και μετά να φας γλυκό. Δεν τήρησες τη συμφωνία μας. Μου φαίνεται ότι δεν θα μπορώ να σε εμπιστεύομαι πια.” Και το κατάλαβα, ήταν λάθος μου, αλλά κυρία, το γλυκό ήταν παγωτό, τί να έκανα;
Τέλος πάντων κυρία, επειδή σήμερα είχα πολλά να κάνω και κουράστηκα, θα ήθελα να σας πω, ότι για αυτόν τον πρίγκηπα, εγώ, δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο, ότι εγώ, δεν είμαι ίδιος με τον φίλο μου τον Απόστολο, αυτός έχει πολλες τρίχες στο μουστάκι του, και ο φίλος μου ο Μιλτιάδης μιλάει πολύ και με τρελαίνει, και με τον φίλο μου τον Νίκο δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα (εγώ δεν “χάνω το μυαλό μου για την ομάδα”) και η φίλη μου η Ραφαέλα είναι κορίτσι, αλλά παίζουμε μαζί και χαίρομαι πολύ, όταν την βλέπω. Είμαστε διαφορετικοί, και οι γονείς μας είναι διαφορετικοί, και ο καθένας τους λέει άλλα (αντί άλλων)…εγώ, όμως, τους αγαπάω όλους.
Κι εσάς σάς αγαπάω κυρία, απλά θέλω να με περιμένετε, λίγο. Θα μεγαλώσω και θα μπορώ να κάνω όλα αυτά που θέλετε, τέλεια. Ή και όχι.
Με εκτίμηση Δημήτρης (όταν ήμουν 5 ετών)
Γεωργία Γεωργιάδου