Πάνω απ’ όλα είμαι σύζυγος!
Μην με παρεξηγείς, αγαπώ τις κόρες μου. Θα έδινα τα πάντα για να μπορέσω να τις κρατήσω ευτυχισμένες και ασφαλείς και να τις βοηθήσω να νιώθουν οτι αγαπιούνται και να έχουν αυτοπεποίθηση. Περνάω τις μέρες και τα βράδια μου παίζοντας έξω, διαβάζοντας βιβλία, συμπληρώνοντας παζλ, ζωγραφίζοντας εικόνες, πηγαίνοντας στο πάρκο ή το ζωολογικό κήπο και αγαπώντας αυτά τα πολύτιμα κορίτσια.
[babyPostAd] Αλλά, υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να περιμένω μέχρι την ώρα του ύπνου.
Μετά από τα μπάνια, τις ατελείωτες πλέον εκδρομές στο μπάνιο, μερικά βιβλία και πολλές ειδοποιήσεις οτι ήρθε η ώρα του ύπνου, τελικά γίνομαι γυναίκα. Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε μια απίστευτα βαρετή ρουτίνα να ξαπλώνουμε στον καναπέ με μια μπύρα ο καθένας και να βλέπουμε μια σειρά στην τηλεόραση. Αλλά ξέρετε τι; Δεν είναι βαρετό για μένα. Είναι η ευκαιρία μου να είμαι γυναίκα. Δεν μιλάμε για δουλειές, δεν ετοιμάζουμε το πλυντήριο και δεν πλένουμε πιάτα, απλά ζούμε σαν ζευγάρι. Μιλάμε για τις μέρες μας, για τα σχέδιά μας για το μέλλον, για τα πράγματα που αγαπάμε και μισούμε εκείνη τη στιγμή και απλά απολαμβάνουμε το χρόνο μας μαζί.
Και μερικές φορές, μετά από μια ιδιαίτερα κακή μέρα με τα παιδιά, αυτό είναι το καλύτερο μέρος της ημέρας μου. Και, εκείνες τις μέρες, σχεδιάζουμε ένα ραντεβού. Δεσμευόμαστε να πάμε για μια ταινία το επόμενο Σαββατοκύριακο ή να περάσουμε ένα βράδυ στο καζίνο. Δεσμευόμαστε να έχουμε μια νύχτα όπως την θέλουμε εμείς.
Ακούγεται εγωιστικό; Ναι, νομίζω ότι όντως ακούγεται μερικές φορές. Μερικές φορές οι ενοχές μου ως μαμά με σκοτώνουν όταν συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσα να είχα περάσει εκείνη την ώρα με τα κορίτσια μου. Αναγνωρίζω ότι τα χρόνια περνάνε και ίσως μου λείψουν κάποιες στιγμές. Αλλά, τότε θυμάμαι οτι το ίδιο ισχύει και για τον σύζυγό μου.
Και ξέρεις τι; Πάνω απ’ όλα είμαι σύζυγος.
Είναι δύσκολο να το πω και να με πιστέψεις, δεν είναι πάντα μια δημοφιλής άποψη. Βλέπω μερικές μαμάδες να φορούν τα χρονοδιαγράμματα των παιδιών τους σαν ένα σήμα τιμής. Μπορούν απεριόριστα να μιλήσουν για τα μικρά ποδοσφαιρικά παιχνίδια και τις πρακτικές του Γιωργάκη στο ποδόσφαιρο. Και η Νεφέλη έχει μπαλέτο δύο φορές την εβδομάδα και μαθήματα πιάνου επίσης. Συν, ρεσιτάλ και συναυλίες. Μην ξεχνάτε το καράτε και τον προσκοπισμό του Βαγγέλη. Και χαιρόμαστε για το πόσο απασχολημένα είναι τα παιδιά μας – και το πόσο σπουδαίες μητέρες είμαστε εμείς. Και θυμώνουν που οι σύζυγοι τους “δεν μπορούν ποτέ να βοηθήσουν με τίποτα και περνούν όλο το Σάββατο βλέποντας τα μπάλα.” Και όταν αναφέρω ότι εγώ πήγα για bowling το βράδυ του Σαββάτου με τον σύζυγό μου, με κοιτάνε με καχυποψία. Και νιώθω μαμαδίστικες ενοχές…
Αλλά, ξέρεις τι; Πάνω απ’ όλα είμαι σύζυγος..
Ναι, συνειδητοποιώ ότι το έχω πει ήδη, αλλά πρέπει να το θυμίζω στον εαυτό μου. Δεν θέλω ο σύζυγός μου να αισθάνεται σαν να έρχεται δεύτερος. Δεν θέλω να μην προλαβαίνω να τον βλέπω όλη μέρα. Δεν θέλω να αντικαταστήσω τον τίτλο μου με τον τίτλο της Μητέρας. Επέλεξα πρώτα τον σύζυγό μου και θα συνεχίσω να το κάνω. Και ελπίζω ότι δεν θα είμαι ένα από τα πολλά ζευγάρια που μαστίζονται από το σύνδρομο της κενής φωλιάς. Δεν θέλω να πανικοβληθώ για το τι θα κάνω χωρίς τα παιδιά μου.Δεν θέλω να πανικοβληθώ για το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος με τον οποίο έχω ζήσει για 20+ χρόνια και δεν τον ξέρω γιατί έχουμε καιρό να μιλήσουμε ουσιαστικά.
Πιστέψτε με, δεν αγαπώ τα παιδιά μου λιγότερο, επειδή δεν αφιερώνω το 100% του χρόνου μου σε αυτά. Απλά έχω ως προτεραιότητα το γάμο μου – και αυτό δεν με κάνει λιγότερο καλή μαμά. Ελπίζω ότι αυτό θα βοηθήσει τα κορίτσια μου να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι να βρουν πρώτα έναν σύντροφο τον οποίο να αγαπούν. Και ελπίζω ότι θα τις βοηθήσει να βρουν την ευτυχία στη ζωή τους, σε οποιοδήποτε στάδιο!