Πατέρας Αϊλάν: Το παιδί μου πέθανε για το τίποτα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει
Οχτώ μήνες μετά τον θάνατο του μικρού Αϊλάν στο Αιγαίο, ο πατέρας του μιλάει στην ιταλική εφημερίδα Repubblica και τονίζει ότι τα παιδιά των προσφύγων συνεχίζουν να πεθαίνουν καθημερινά και ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει σταματήσει.
«Βλέπω να χτίζονται φράχτες και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ο Αϊλάν μου πέθανε για το τίποτα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει».
Ο Αϊλάν, γράφει η εφημερίδα είναι το παιδί με το κόκκινο μπλουζάκι και τα μπλε παπούτσια που ξέβρασε η θάλασσα στις ακτές της Αλικαρνασσού μετά από ναυάγιο. Ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο και η φωτογραφία που τράβηξε Τούρκος φωτογράφος χτύπησε σαν βράχος τη συνείδηση της Ευρώπης. Στη βάρκα που κατευθυνόταν στην Κω είχαν επιβιβαστεί 12 άτομα. Ο πατέρας του Αϊλάν, η μητέρα του Ρεχάν και ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας ο Γκαλίπ. Μόνο ο πατέρας επιβίωσε και λέει στην εφημερίδα ότι έχει θολές μνήμες, σαν να ήταν μεθυσμένος, «με είχαν πολιορκήσει τα media από όλο τον κόσμο και έδινα τη μία συνέντευξη μετά την άλλη. Η παγκόσμια κατακραυγή με είχε προστατεύσει προσωρινά από το να καταλάβω ότι δεν είχα πια την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου ήταν υπέροχα… μου γλίστρησαν από τα χέρια όταν πέσαμε στο νερό, σας παρακαλώ να λέτε σωστά το όνομά του» είπε συγκινημένος ο πατέρας των παιδιών.
Οι διακινητές καταδικάστηκαν από τουρκικό δικαστήριο ως μέλη ενός μεγαλύτερου κυκλώματος διακίνησης προσφύγων κάτι που ο πατέρας χαρακτηρίζει προσβολή. Όπως λέει στην εφημερίδα δεν ζει πια στο Κομπάνι, εκεί που έθαψε την οικογένειά του. «Βρισκόμουν εκεί σχεδόν μόνος σε μία κατεστραμμένη πόλη, δεν άντεχα, κόντευα να χάσω το μυαλό μου» αναφέρει και προσθέτει ότι πλέον ζει στο Erbil στην κουρδική περιοχή του Ιράκ.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε μετά τον πανικό που είχε δημιουργηθεί, «μόνο ο Τούρκος πρόεδρος Νταβούτογλου μου έδωσε 5.000 δολάρια και έλαβα μία πρόσκληση από τον πρωθυπουργό της κουρδικής περιφερειακής κυβέρνησης στο Ιράκ, όπου με κάλεσε στο Erbil και μου έδωσε σπίτι να μένω». «Μετά την τραγωδία», προσθέτει «είχα ελπίδες ότι ο θάνατος του Αϊλάν και του Γκαλίπ θα άλλαζε τη συμπεριφορά των κρατών της Ευρώπης. Για ένα μικρό διάστημα φάνηκε ότι η φωτογραφία του Αϊλάν θα άλλαζε κάτι στα μυαλά της δυτικής κοινής γνώμης και στα γραφεία των πολιτικών. Στο όνομα του γιου μου έχουν γίνει εκστρατείες, έχουν δώσει το όνομά του σε σχολεία και αυτό είναι κάτι γιατί μπορεί να ενισχύσει τη συμπάθεια για το δράμα των προσφύγων. Αλλά οι ειδήσεις για τα νέα ναυάγια, οι φράκτες που υψώθηκαν στις χώρες των Βαλκανίων, οι διαφωνίες ανάμεσα στις κυβερνήσεις, μου λένε ότι παρά την συναισθηματική αντίδραση των ημερών πολύ λίγα έχουν αλλάξει».
Στην Ευρώπη προσθέτει, τα ξενοφοβικά κόμμα κερδίζουν έδαφος και η ΕΕ παλεύει για δίκαιη μετεγκατάσταση των προσφύγων και στέλνοντας ένα μήνυμα προς την Ευρώπη, τονίζει ότι δεν είναι ηθικά αποδεκτό να κλείνουν τις πόρτες σε αυτούς που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον θάνατο και τον εξευτελισμό.