Πατέρας δε γεννιέσαι, γίνεσαι!
Η πατρότητα τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Η εργαζόμενη μητέρα σε συνδυασμό με την κατάρρευση του κοινωνικού κλισέ που δεν επέτρεπε στον άντρα να ασχολείται με τα “οικιακά”, έχουν αλλάξει τις ισορροπίες και έχουν δώσει στον πατέρα τον ρόλο που του αναλογεί και του αξίζει. Ο πατέρας αποτελεί πλέον σύμβολο ανατροφής.
Και για του λόγου το αληθές, μία νέα μελέτη διαπίστωσε ότι ο ημερήσιος χρόνος που αφιερώνουν οι μπαμπάδες με τα παιδιά τους έχει σχεδόν τετραπλασιαστεί σε σχέση με τη δεκαετία του 60. Από μόλις 16 λεπτά τότε έχουμε φτάσει στη μία ώρα. Ας σταθούμε όμως ότι η μία ώρα κάθε μέρα είναι πολύς χρόνος! Εάν υπολογίσουμε ότι 8ώρες κοιμάται, 6 βρίσκεται στο σχολείο, τότε περισσεύουν 12 ώρες από τις οποίες μόνο η μία είμαστε μαζί τους. Ίσως η σύγκριση με το ‘60 φαντάζει τρομερή αύξηση όμως με βάση την πραγματικότητα το παιδί μας, ίσως μας βλέπει λιγότερο απ’ όσο βλέπει τη δασκάλα στο σχολείο.
Ο Πατέρας μέσα από τα μάτια του παιδιού
Πραγματικά είναι λυπηρό να κάνουμε παιδιά και να μην μπορούμε να τα χαρούμε. Να μην μπορούμε να περνάμε χρόνο μαζί τους γιατί οι κοινωνικές ανάγκες μας οδηγούν στην πολύωρη εργασία και τις περισσότερες φορές χωρίς το ανάλογο οικονομικό αντίκρισμα.
Γι αυτό ακόμα και οι λίγες ώρες που περνάμε μαζί τους θα πρέπει να είναι αποδοτικές. Και τί σημαίνει αποδοτικό: σημαίνει να τους δινόμαστε ολοκληρωτικά και να τους διδάσκουμε πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Πως θα μπορέσουν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι στη βελτίωση των μίζερων συνθηκών ζωής. Παράλληλα αυτή η προσπάθεια έμμεσης γνώσης ενδέχεται να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Κάνουμε παιδιά για να περνάμε χρόνο μαζί τους και να ζούμε την κάθε στιγμή. Όχι για να τα μεγαλώνουν παπουδογιαγιάδες και νταντάδες. Και προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι εάν δεν δουλέψουμε, δεν θα φάμε, όμως πολλές φορές για μερικά ευρώ έχουμε αφήσει το παιδί μας χωρίς την παρουσία μας, χωρίς να του δείξουμε έμπρακτα ότι είμαστε δίπλα του. Προφανώς και θα κάνουμε λάθη γιατί λάθη κάνουν όσοι πράττουν, όμως μέσα από αυτά θα μάθουμε. Γιατί ο στόχος μας είναι προσπαθώντας να κάνουμε καλύτερο το παιδί μας να γίνουμε και εμείς καλύτεροι.
Κωνσταντίνος Εφραιμίδης, μπαμπάς του μικρού Γιάννη
Πηγή: dadsrules.gr
Το διαβάσαμε στο mommy.gr