Η ακριβής στιγμή που ένας μπαμπάς δένεται με το παιδί του μπορεί να διαφέρει από μπαμπά σε μπαμπά. Για μερικούς, ίσως είναι η πρώτη φορά που αισθάνονται το αγέννητο κτύπημα του μωρού τους – ή τη στιγμή που το νεογέννητο τους τίθεται στην αγκαλιά τους. Για άλλους, συμβαίνει λίγο αργότερα, λίγους μήνες μετά, όταν έχουν νιώσει καλά με το νέο ρόλο τους.
Η HuffPost UK μίλησε με μπαμπάδες και τους ζήτησε να της πουν για εκείνη τη στιγμή. Αυτοί οι μπαμπάδες δεν πέρασαν εννέα μήνες με ένα μωρό στην κοιλιά τους. Δεν πέρασαν από την – συχνά επώδυνη – εμπειρία της γέννας. Αυτό που όλοι περιγράφουν είναι ότι η πατρότητα τους εμφάνισε ένα νέο είδος αγάπης. Εδώ μας λένε πότε και πώς συνέβη.
Han-Son Lee, 35 ετών, δημιουργός του DaddiLife
«Ξέχασα τα πάντα για τον κόσμο»
«Ο δεσμός δεν συνέβη στιγμιαία μαζί μου. Δεν ήταν κάτι που το ένιωσα από την πρώτη ματιά. Χτίστηκε με την πάροδο του χρόνου. Τον αγαπούσα πάντα, βέβαια, αλλά αυτή η αίσθηση ενός πραγματικού δεσμού, θα έλεγα, ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε έξω μόνοι μας οι δυο μας. Την πρώτη φορά που πήγαμε σε ένα πάρκο, μόνο οι δυο μας, και ξεχάσαμε οτιδήποτε άλλο υπήρχε γύρω μας στον κόσμο – ήταν μια απίστευτη στιγμή ευτυχίας».
Cathal Morrow, 54
«Ένιωσα συγκλονισμένος, σκέφτηκα τον πατέρα μου»
«Ο μεγαλύτερος γιος μου γεννήθηκε στην Ισπανία. Γεννήθηκε με μια καισαρική τομή και δεν μου επιτρεπόταν να είμαι στο δωμάτιο, οπότε περίμενα έξω. Η μαία μου έφερε το γιο μου και στη συνέχεια με άφησε μόνο του μαζί του. Τον κοίταξα απλά στο μικρό κρεβάτι του και ήμουν εντελώς συγκλονισμένος από συγκίνηση. Ένιωσα περίεργα και σκέφτηκα τον πατέρα μου, ο οποίος είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν, και τηλεφώνησα στη μαμά μου. Είμαι πολύ συγκινημένος όταν μίλαγα στη μαμά μου.
Ο νεότερος γιος μου γεννήθηκε στο Λονδίνο. Όταν τον κράτησα για πρώτη φορά, ένιωσα ότι είχε αυτή την απίστευτη ενέργεια, μια πραγματική δύναμη. Ήταν το ίδιο νοσοκομείο που πέθανε ο πατέρας μου, έτσι έχω αυτή την υπέροχη αίσθηση του κύκλου της ζωής. Η αίθουσα ήταν γεμάτη από γιατρούς και νοσηλευτές, και φώναξα χωρίς διακοπή για δεύτερη φορά, επίσης. Λατρεύω να είμαι μπαμπάς, κάθε στάδιο είναι ξεχωριστό με διαφορετικούς τρόπους. Είναι 15 και 13 τώρα και απλά αγαπώ να είμαι μαζί τους».
John Adams, 43 ετών, συγγραφέας του Dad Blog UK
«Η σύνδεση δεν είναι εμπειρία που περιγράφεται σε ένα βιβλίο, είναι πολύπλοκη»
«Όταν η Ελένη γεννήθηκε, η μαία της μου την έφερε τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και την έβαλε στην αγκαλιά μου και έφυγε, αφήνοντάς με μόνο μου με το παιδί μου για 45 λεπτά ενώ η γυναίκα μου λάμβανε ιατρική φροντίδα. Σε εκείνο το σημείο ήξερα ότι είχα γίνει πατέρας και, μαζί με τη μαμά του, ήταν υπεύθυνος για αυτό το νεαρό βρέφος. Συνδέθηκα επίσης πολύ γρήγορα με το δεύτερο παιδί μου, Izzy, ο οποίος είναι τώρα επτά. Ένιωσα ένα πλήρες μείγμα συναισθημάτων, και τις δύο φορές. Ένιωσα άνευ όρων αγάπη για τα παιδιά μου, ανησυχία ότι δεν θα ήμουν αρκετά καλός πατέρας, επιθυμία να προστατεύσω τα παιδιά μου και επίσης είχα απίστευτο άγχος γιατί δεν ήξερα τι έκανα! Η πατρότητα δεν είναι κάποια εμπειρία που μπορεί να την περιγράψεις σε ένα βιβλίο, είναι κάτι πολύπλοκο».
Ο Amit Patel, 39 ετών, που κάνει tweets στο @BlindDad_Uk
«Έχοντας χάσει την όρασή μου, όταν κράτησα το γιο μου στην αγκαλιά μου ήταν κάτι το εκπληκτικό»
«Η πατρότητα έχει αλλάξει τη ζωή μου προς το καλύτερο. Έχασα την όρασή μου πριν από έξι χρόνια, οπότε παρόλο που παρακολουθούσα τα προγενέστερα ραντεβού με τη σύζυγό μου και ακούγοντας τον καρδιακό παλμό του μωρού, δεν ήμουν σε θέση να δω τις σαρώσεις. Ήταν μόνο όταν γεννήθηκε τελικά και πήρα να τον κρατήσω φυσικά ότι αισθάνθηκε πραγματικός. Ένωσα πραγματικά μπαμπάς εκείνη τη στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, πριν από τρία χρόνια. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Ένιωσα μια τέτοια πλημμύρα αγάπης, υπερηφάνειας και χαράς. Ήταν και η πιο ευτυχισμένη στιγμή – δεν ήθελα να φύγω. Το μόνο πράγμα που με ατσάλωνε όταν τον κρατούσα ήταν η αποφασιστικότητα μου ότι η τύφλωσή μου δεν θα με σταματούσε να είμαι καλός μπαμπάς.
Ο Joe Clapson, 37 ετών, συγγραφέας του The Diary of DaddyShortLegs
«Ένιωσα έναν δεσμό προτού γεννηθούν ακόμη»
«Μπορώ να πω ειλικρινά ότι αισθάνθηκα μια σχέση με τα δύο παιδιά μου, ενώ δεν είχαν γεννηθεί, στην κοιλιά της συζύγου μου. Τους μιλούσα όσο ήταν στην κοιλιά και τα δύο μωρά, μου απαντούσαν με μικρά λάκτισμα και γροθιές που μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές και αισθητές. Με το πρώτο παιδί μου, ήταν η πιο απίστευτη στιγμή της ζωής μου για να συναντήσω αυτόν τον νέο άνθρωπο μετά από εννέα μήνες “συζητήσεων”. Όταν με κοίταξε αφού άκουσα τη φωνή μου αμέσως μετά τη γέννησή της, με κατέλαβε απίστευτη συγκίνηση. Το ίδιο συνέβη και για το δεύτερο – αλλά ήμουν πιο προετοιμασμένος!»