Περιμένω να ακούσω ακόμα τη φωνή σου παππού…
Γράφει η Μαρία Κουτσοπετάλου
Πάντα είχαμε αυτή την ιδιαίτερη σχέση παππού – εγγονής.
Μια σχέση που όλοι ζήλευαν κατα βαθος.
Μιας και από μικρή είχα δηλώσει τον έντονο θαυμασμό μου, στο πρόσωπο του.
Ξέρεις, για εμένα ήσουν ένας ήρωας – ένας πραγματικός ήρωας – όχι σαν εκείνους που συναντάς στα παραμυθία.
[babyPostAd]Γιατί η δικιά σου ζωή ήτανε γεμάτη φουρτούνες και τρικυμίες σε σχέση με εκείνους τους ψεύτικους και εικονογραφημένους ήρωες.
Αν και στην ψυχή σου, κυριαρχούσε αμέτρητος πόνος για όλα εκείνα τα δεινά που πέρασες – περνούσες , από τα χείλη σου δεν έφυγε ποτέ εκείνο το λαμπερό χαμόγελο και η όρεξη για ζωή και παιχνίδι.
Θυμάμαι αγαπημένε μου παππού εκείνο το απόγευμα του Μάρτη, που είχαμε πάει επίσκεψη στον θείο τον Κώστα, και μου είπε πως θα σε έπαιρνε για πάντα μακριά μου. Και εγώ έβαλα αμέσως τα κλάματα γιατί δεν άντεχα να σε χάσω.
Ήθελα να είσαι μονός δικός μου.
Ίσως ήμουν πολύ μικρή για να δεκτό πως κάποιος ξένος θα σε έπαιρνε μακριά από μένα.
Νομίζω πως, από εκείνο το απόγευμα τον θείο τον Κώστα τον είχα μισήσει.
Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως, αν σε πάρει από μένα , θα τον βρω και θα τον σκοτώσω..
Μετα από τόσα χρόνια γελάω με όλο αυτό το σχοινικό.
Βλέπεις δεν ήξερα τα σχέδια που ετοίμαζε ο θεός.
Πριν καλά γινώ 18, έφυγες τόσο ξαφνικά και δεν πρόλαβες να με δεις να υλοποιώ όλα μου τα όνειρα.
Με μοναδικό στόχο να σε κάνω πραγματικά ευτυχισμένο…
Ευτυχισμένο γιατί μόνο εσένα είχα στο πλευρό μου… από εκείνο το άψυχο και παγωμένο σπίτι, ήσουν ο μοναδικός που ασχολούταν αποκλειστικά με εμένα.
Αφού η γιαγιά ήτανε πάντα «πολυάσχολη» με τις οικιακές δουλείες και δεν μπορούσε να ξεκλέψει ούτε λίγα δευτερόλεπτα για να με πάει μέχρι τις κούνιες, σε αντίθεση με εσένα που πάντα έβρισκες χρόνο.
Με ενοχλεί που δεν είσαι εδώ μαζί μου. Που δεν μπορώ να σε αντικρίσω ξανά. Που δεν μπορώ να σου πω ποσό άσχημα περνάω από την μέρα που έφυγες.
Πάνε 6 χρόνια που δεν είσαι εδώ μαζί μας.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το παγωμένο εκείνο σπίτι, νιώθω πιο ξένη από ποτέ. Εξάλλου δεν περίμενα, να υπάρχει κάποιος από εκεί μέσα που να μπορέσει να με καταλάβει, αφού κάνεις τους δεν με πλησίασε… Μπορεί να ακουστεί αστείο, αλλά όταν κάνω αυτή την τυπική πλέον επίσκεψη το μόνο πράγμα που περιμένω να ακούσω είναι η δική στο φωνή.
Αντί για αυτήν όμως, ακούω την ενοχλητική φωνή της «πολυάσχολης γιαγιάς» που διαμαρτύρεται πως από την μέρα που έφυγες, ζήτημα να την έχω επισκεφτεί 10 φορές.
Μου λείπεις πολύ παππού μου, πιο πολύ από τι περίμενα!
Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που δεν πρόλαβα να σου πω ποσό πολύ σε αγαπώ καθώς και σου να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, που τον τελευταίο καιρό δεν ερχόμουν να σε επισκεφτώ όσο πιο τακτικά μπορούσα.
Έφυγες και με άφησες με δυο ξένους ανθρώπους.
Δυο ανθρώπους που μπορεί να είναι η γιαγιά μου και ο αδελφός του πατερά μου, αλλά αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν ποια είμαι και πιο είναι το όνομα μου.
Αφού 22 ολόκληρα χρόνια κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για εμένα – μιας και ήμουν για αυτούς «η δηλωμένη εγγονή του παππού».
Μακάρι να με πλησιάσουν κάποτε και να με μάθουν, το έχω ανάγκη αφού εσύ δεν είσαι εδώ μαζί μου!
ΥΓ. η ζωή είναι σύντομη και δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στα επόμενα λεπτά – οπότε αν αγαπάς κάποιον το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι του το πεις και το δείχνεις καθημερινά έτσι δεν θα έχεις ποτέ τύψεις, σαν εμένα που δεν πρόλαβα να του το πω ΠΟΤΕ!
Πηγή:loveletters.gr