Πίσω από τα “μη” πάντα υπάρχει ένας πιο λειτουργικός τρόπος!
Απαγορεύσεις, τιμωρίες, μάλωμα και πολλές φορές και σωματική βία συνθέτουν δυστυχώς την καθημερινότητα πολλών γονέων σε νηπιακή και παιδική ηλικία. Γονείς σε απόγνωση, στρέφονται σε μεθόδους που ενδεχομένως έχουν και οι ίδιοι βιώσει στην παιδική τους ηλικία, με συνέπειες που πολλές φορές γυρίζουν μπούμερανγκ. Το οικείο έρχεται πάντα και πιο αυτόματα, καθώς αυτά τα όπλα έχουμε στη φαρέτρα μας και έτσι μας έμαθαν από μικρούς να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Σας το προτείνουμε… Μια ωδή στη μητρική αγάπη και τη ζωή!
Ας αναρωτηθούμε όμως, πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει ακούγοντας συνέχεια “μη, όχι, δεν κάνει, κακό αυτό κλπ); Ένα παιδί έρχεται στον κόσμο και έχει ανάγκη από ερεθίσματα, ώστε να ανακαλύψει το περιβάλλον γύρω του. Για να το κάνει αυτό, είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιήσει όλες του τις αισθήσεις. Η αφή, η όσφρηση, η γεύση, αλλά φυσικά και η ακοή και η όραση, θα το βοηθήσουν να αρχίζει να εξερευνεί το περιβάλλον του, ξεκινώντας από το σπίτι του. Συνεπώς, είναι πολύ βασικό οι γονείς να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε ο χώρος να είναι φιλικός προς το παιδί και τις ανάγκες του. Όσο πιο έγκαιρα το κατανοήσουμε, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις, τόσα λιγότερα “μη” θα ακούσει το βρέφος και θα είναι πολύ χαρούμενο με τις ανακαλύψεις του.
Όλα μοιάζουν τόσο άγνωστα σε αυτό το αναπτυξιακό στάδιο. Μια παρομοίωση που βοηθάει για να μπούμε στη θέση του βρέφους μας είναι η εξής: Μοιάζει σαν να έχουμε πάει εκδρομή σε μια ξένη χώρα, όπου όλα μοιάζουν τέλεια και εμείς είχαμε μεγάλη ανυπομονησία να την επισκεφτούμε. Όμως όταν ρωτάμε τον ξεναγό μας αν μπορούμε να πάμε σε κάποια μέρη, στα περισσότερα μας λέει ότι απαγορεύεται. Σε αυτά που επιτρέπεται να πάμε είναι πολύ λίγα και εμείς μένουμε απογοητευμένοι από την εκδρομή μας, αλλά και λίγο θυμωμένοι. Κάπως έτσι βιώνει το βρέφος την δική μας αντίδραση στην προσπάθεια του να εξερευνήσει και να μάθει το σπίτι του.
Αργότερα, στη νηπιακή ηλικία, όπου το παιδάκι μας ξεκινάει την πορεία του προς την αυτονόμηση και την ανεξαρτητοποίηση, γίνονται πιο έντονες οι δικές μας αντιδράσεις. Μοιάζει σαν να έχουμε εμπλακεί σε έναν ανώφελο αγώνα εξουσίας, ο οποίος είναι άνισος, άδικος και δεν βοηθάει σε τίποτα στον δεσμό μας με το παιδί. Αντίθετα όλοι οι αγώνες εξουσίας πλήττουν τον συναισθηματικό δεσμό και τη σχέση μας με τα παιδιά μας. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού μας κρύβεται μια ανάγκη που δεν έχει εισακουστεί και ικανοποιηθεί. Ας κάνουμε μια προσπάθεια την επόμενη φορά να κάνουμε ένα συνειδητό στοπ και να αναρωτηθούμε τι προσπαθεί να μας πει το παιδί μας! Με συνειδητή δουλειά με τον εαυτό μας, αλλάζουν και οι αυτόματες αντιδράσεις μας!
Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Πηγή: kritikou-healthpsy.gr