Όταν ήμουν κοριτσάκι μπορούσες να με ξεχωρίσεις μέσα σε ένα πλήθος 200 ατόμων.
Αν βλέπατε το πρόσωπό μου θα λέγατε ότι είμαι ένα κοινό κορίτσι. Θα το λέγατε αυτό μέχρι να δείτε τα μαλλιά μου.
Ωχ, τα μαλλιά μου.
Τα μαλλιά μου ήταν τόσο κόκκινα. Αυτό το κατακόκκινο φυσικό χρώμα μου προκάλεσε πολύ λύπη στην παιδική μου ηλικία. Δεν με έκαναν να νιώθω όμορφη αλλά με έκαναν διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι με έκαναν εύκολο στόχο. Δεν με αποκαλούσαν με το όνομά μου στο σχολείο αλλά με διάφορα ανόητα υποκοριστικά όπως «κοκκινοκέφαλη» «κοκκινόφατσα» κλπ. Ένιωθα πως δεν ταιριάζω πουθενά και απλά ήθελα να περνάω απαρατήρητη.
Ευτυχώς τα χρόνια πέρασαν και όλα αυτά προσπάθησα να τα αφήσω πίσω μου. Μέχρι που έγινα μαμά και απέκτησα κόρη και όλες οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μπροστά μου χτενίζοντας το κατακόκκινο κεφαλάκι της. Σκεφτόμουν αν υπήρχε πιθανότητα να ζήσει η κόρη αυτά που έζησα και εγώ.
Αυτή η σκέψη με έτρωγε μέρα με την μέρα.
Είναι μικρή ακόμη και εύχομαι καμία από αυτές τις σκέψεις μου να μην βγει αληθινή μέχρι να μεγαλώσει.
Μήπως όμως αντί να περιμένω να μεγαλώσει η κόρη μου μήπως να κάνω κάτι πρώτα;
Όλες οι μητέρες έχουμε κάτι κοινό.Ένα πράγμα που μας ενώνει.
Ήμασταν όλες μικρά κοριτσάκια σε κάποια φάση της ζωής μας. Όλες έχουμε περάσει στιγμές στην παιδική μας ηλικία που έμειναν για πάντα στις καρδιές μας.
Ίσως είναι στιγμές που κάποιος μας είπε ότι δεν είμαστε αρκετά καλές.
Ίσως είναι μια στιγμή που νιώσαμε ότι δεν ταιριάζαμε πουθενά.
Ίσως είναι μια στιγμή που άλλα παιδιά ή ένα οικογενειακό μέλος μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα.
Όποια και να είναι η στιγμή , την κουβαλάμε μαζί μας 10,20,30 χρόνια μετά και μυστικά χαλάμε την σχέση μας με τις κόρες μας
Έτσι λοιπόν μεταφέρουμε τις ανασφάλειές μας στις κόρες μας.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Αρχικά πρέπει να απαλαγούμε από αυτό βάρος.Να το συζητήσουμε με κάποιον κοντινό μας άνθρωπο.
Οι κόρες μας, μας παρακολουθούν. Ότι νιώθουμε εμείς εκείνο θα νιώσουν και εκείνες. Για αυτό ας βρούμε την ομορφιά μέσα σε αυτή την αναστάτωση. Αυτό που μας κάνει όμορφες εμάς και τις κόρες μας είναι οι ατέλειές μας. Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν τις ανασφάλειές μας .
Η αυτοπεποίθηση των παιδιών μας ξεκινάει από εμάς…
babyradio.gr-Γεωργία Τ.
«Σήμερα Θεέ μου σε ευχαριστώ για σένα.»
«Αυτό ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα της μητρότητας.»