Η Αλεξάνδρα ήταν μια μαθήτρια που αμέσως μας τράβηξε την προσοχή.
[babyPostAd]Τα σχολεία ξεκινούν. Για πρώτη φορά, τα «πρωτάκια» μας έρχονται στο δημοτικό. Είναι η τάξη που θα τους βοηθήσει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα του δημοτικού σχολείου.
Και η χρονιά ξεκινά. Τα παιδιά είναι αρκετά ανήσυχα. Θέλουν τον χρόνο τους για να μάθουν και να συνηθίσουν πώς πρέπει να συμπεριφέρονται. Γι’ αυτό, έπρεπε να τους δώσουμε κίνητρα. Μασκότ της τάξης ήταν η Μίλι, ένα λούτρινο αρκουδάκι, που τα παιδιά αγαπούσαν πολύ!
Στον τοίχο, κολλήσαμε έναν πίνακα με τα ονόματά τους. Στο τέλος κάθε ημέρας, η Μίλι «ζωγράφιζε» ένα αστεράκι δίπλα στα ονόματα των μαθητών που ήταν συνεργάσιμοι και συνεπείς μέχρι το σχόλασμα. Εκτός, όμως από το αστεράκι, ένας από τους μαθητές κέρδιζε τη Μίλι και την έπαιρνε για όλο το απόγευμα στο σπίτι του.Την επόμενη ημέρα την έφερνε πάλι πίσω για να τους… βάλει τα αστεράκια και να την κερδίσει το επόμενο παιδί!
Για να πάρει όμως κάποιο παιδί τη Μίλι στο σπίτι του, έπρεπε να βάλει τα δυνατά του! Έπρεπε να μην σηκώνεται από τη θέση του, να μη μιλάει την ώρα του μαθήματος, να συμμετέχει στο μάθημα. Ακόμα, έπρεπε να τα πάει καλά στην ορθογραφία, την ανάγνωση, στις διάφορες ασκήσεις που κάναμε, αλλά και να συμπεριφέρεται καλά και στα διαλείμματα.
Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο! Κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να σηκώνονται την ώρα του μαθήματος, ότι πρέπει να σηκώνουν χέρι πριν μιλήσουν, ότι δεν πρέπει να διακόπτουν τους συμμαθητές τους και πολλούς άλλους κανόνες που είχαμε θέσει στην τάξη.
Η Αλεξάνδρα ήταν μια μαθήτρια που αμέσως μας τράβηξε την προσοχή. Μιλούσε λίγο με τη διπλανή της την ώρα του μαθήματος, αλλά δεν ήταν από τους «φασαριόζους» μαθητές. Στο διάλειμμα τσακωνόταν συχνά, όμως, με τα άλλα παιδιά, ακόμα και με τα αγόρια. Πολλές φορές, μάλιστα, πιανόταν στα χέρια μαζί τους!
Παρουσίαζε, ακόμα, μεγάλη άρνηση να γράψει και να διαβάσει. Πάντα όμως έβρισκε κάποιο λόγο για να θυμώνει. Κάποιος συμμαθητής της την πείραξε, δεν έβλεπε καλά στον πίνακα, δεν μπορούσε να γράψει το «2» και άλλα πολλά… Θύμωνε, έκρυβε το πρόσωπό της μέσα στα χέρια της και δεν μιλούσε σε κανέναν. Δεν ήθελε να γράψει τίποτα ούτε να συμμετέχει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα. Και συνήθιζε να λέει συγκεκριμένες φράσεις: «Με πονάει η κοιλιά μου», «Θέλω τη μαμά μου», «Δεν θα ξαναέρθω στο σχολείο».
Δεν δεχόταν καμία κουβέντα παραπάνω. Δεν ανεχόταν αγγίγματα ούτε απαντούσε σε οτιδήποτε την ρωτούσαμε. Επαναλάμβανε μόνο τις παραπάνω φράσεις. Κι ενώ μπορεί πριν από μερικά λεπτά να με είχε ρωτήσει αν θα πάρει εκείνη τη Μίλι ή αν θα κερδίσει αστεράκι σήμερα, την ώρα που θύμωνε φώναζε πως δεν την νοιάζει καθόλου η Μίλι και πως δεν θέλει να την κερδίσει ποτέ! Βέβαια, στο τέλος του μαθήματος, έκλαιγε κάθε φορά που δεν την κέρδιζε εκείνη.
Στην αρχή, δεν θύμωνε συχνά. Μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Όσο όμως περνούσε ο καιρός, αυτή η συμπεριφορά εμφανιζόταν με όλο και περισσότερη συχνότητα. Έφτασε στο σημείο να βρίσκει μια δικαιολογία από το πρωί για να θυμώνει και όλη την ημέρα έμενε με το κεφάλι στα χέρια χωρίς να μιλά ή να ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε της λέγαμε.
Δοκιμάσαμε πολλούς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε την άρνησή της. Της μιλούσαμε συχνά, άλλοτε πιο τρυφερά, άλλοτε πιο αυστηρά, μα η στάση της Αλεξάνδρας δεν άλλαζε. Άλλες φορές την αγνοούσαμε τελείως. Τότε, θύμωνε ακόμα περισσότερο. Έσπαγε (με θόρυβο!) το μολύβι ή τσαλάκωνε το βιβλίο ή την φωτοτυπία της. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας τραβήξει την προσοχή. Στα διαλείμματα, την «πειράζαμε» κι εμείς λίγο περισσότερο. Της τσιμπούσαμε τα μάγουλα, την γαργαλούσαμε κλπ. Και έδειχνε όχι μόνο να απολαμβάνει την προσοχή μας, αλλά και να περιμένει τα πειράγματά μας κοιτώντας μας κάθε φορά στα μάτια με ανυπομονησία!
Κάθε μεσημέρι ερχόταν να την πάρει η γιαγιά της, η οποία συμφωνούσε και καταλάβαινε αυτά που της λέγαμε, όμως δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα. Καλέσαμε πολλές φορές τους γονείς της, αλλά εκείνοι είχαν πάντα δουλειά. Δεν ήρθαν ποτέ στο σχολείο, παρά μόνο την ημέρα που κάναμε την ενημέρωση για την πρόοδό των μαθητών (την ημέρα που οι μεγάλες τάξεις έπαιρναν βαθμούς) λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
Μέχρι τότε όμως η Αλεξάνδρα είχε μαλακώσει. Πράγματι, από τις πολλές συζητήσεις (-μονολόγους) που κάναμε όταν εκείνη θύμωνε είχε γίνει λίγο περισσότερο προσεγγίσιμη. Δηλαδή, την ώρα που της μιλούσαμε, παρόλο που ήταν θυμωμένη, σήκωνε το κεφάλι της και μας κοιτούσε. Σιγά σιγά, άρχισε να απαντά και στις ερωτήσεις που της κάναμε πρώτα με νεύματα, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι κι ύστερα μπορεί να έλεγε και κάποιο «ναι» ή «όχι». Είχε σταματήσει να τσακώνεται τόσο συχνά με τους συμμαθητές της. Βέβαια, οι μικρές παρεξηγήσεις δεν έλειπαν, χωρίς όμως να έχουν την ένταση των πρώτων εβδομάδων στο σχολείο.
Οι φορές, επίσης, που κάτι την πείραζε και θύμωνε είχαν μειωθεί. Μα κι όταν αυτό συνέβαινε δεν ήταν όπως στην αρχή. Δεν έλεγε ότι δεν την νοιάζει που δεν θα πάρει αστεράκι ή που θα χάσει τη Μίλι. Ίσα ίσα, που φαινόταν πως το αστεράκι ήταν πια ένα κίνητρο για αυτήν, παρόλο που παλαιότερα έδειχνε πως δεν την ενδιέφερε.
Μια μέρα, μάλιστα, μας ζήτησε και συγνώμη που θύμωσε και τσαλάκωσε τη φωτοτυπία της. Μας πήρε αγκαλιά και είπε πως κατάλαβε ότι είναι λάθος αυτό που είχε κάνει. Εκείνη την ημέρα, πίστευε πως θα κερδίσει τη Μίλι. Την τελευταία όμως ώρα έσπρωξε μια συμμαθήτριά της, που έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της. Δεν μπορούσαμε, φυσικά, να επιβραβεύσουμε μια τέτοια συμπεριφορά και να της δώσουμε το αρκουδάκι! Όμως, μας ξάφνιασε το γεγονός ότι η Αλεξάνδρα δεν αντέδρασε όπως άλλες φορές. Φάνηκε ότι στεναχωρήθηκε, όμως δέχτηκε πως δεν αξίζει να κερδίσει.
Την επόμενη ημέρα, η Αλεξάνδρα ήταν ένα τελείως διαφορετικό παιδί! Ήρθε στο σχολείο με χαμόγελο, έκανε όλες τις ασκήσεις, συμμετείχε σε όλες τις δραστηριότητες και δεν τσακώθηκε με κανένα συμμαθητή της στο διάλειμμα! Εκείνη τη μέρα, φυσικά, ήταν η σειρά της να κερδίσει τη Μίλι! Το άξιζε πραγματικά! Μέχρι το τέλος της χρονιάς, η Αλεξάνδρα είχε κάνει μεγάλη στροφή. Δεν είχε καμία σχέση με τη μαθήτρια που είχαμε γνωρίσει στην αρχή. Ένα παιδί χαμογελαστό, ευγενικό και πρόθυμο.
Ίσως κατάλαβε ότι προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή μας με λάθος τρόπο. Ίσως να της άρεσε περισσότερο να μη θυμώνει με το παραμικρό.
Κι εμείς, βέβαια, οι δάσκαλοι καταλάβαμε πως με υπομονή και τρυφερότητα μπορείς να αλλάξεις τα πάντα!
Πηγή : fylada.gr