Όταν είναι 4 ετών είναι τολμηρή. Όταν είναι 14 διστάζει να πει τη γνώμη της. Πώς θα βοηθήσουμε τα κορίτσια να συνεχίσουν να έχουν φωνή;
Παρά το ότι διάφορες εκστρατείες που προωθούν το πρότυπο ισχυρών νέων γυναικών γίνονται όλο και πιο γνωστές και παρά το ότι όλο και περισσότερα παιχνίδια που σχεδιάζονται ώστε να κάνουν τα κορίτσια να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στα μαθηματικά και την επιστήμη γίνονται πιο δημοφιλή, μια ανησυχητική τάση εμφανίζεται σε πολλά κορίτσια όταν φτάσουν στην εφηβεία.
Είναι ένα φαινόμενο που ονομάζεται «απώλεια της φωνής» κατά το οποίο ακόμα και τα πιο τολμηρά κορίτσια είναι πιθανό να δυσκολεύονται να μιλήσουν, να πουν τη γνώμη τους και να επιβάλουν την παρουσία τους.
Η Deborah Cihonski, μια ψυχολόγος από το Σικάγο, λέει ότι έμεινε έκπληκτη από το πόσο μεγάλη προσπάθεια κατέβαλλαν τα κορίτσια στη μελέτη της προκειμένου να πάρουν απόφαση να πουν τη γνώμη τους όταν ένιωθαν ότι είχαν κάτι σημαντικό να πουν. Ζύγιζαν τα πάντα, από την πιθανή ντροπή μέχρι την αρνητική αντίδραση πριν αποφασίσουν να ανοίξουν το στόμα τους. Συχνά, επέλεγαν να μη μιλήσουν. Αυτό που είναι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι κάποια από αυτά τα κορίτσια εξακολουθούν να δυσκολεύονται να πουν τη γνώμη τους και να διεκδικήσουν την παρουσία και τη φωνή τους ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους.
«Αντί να είναι δεδομένο ότι θα εκφράσουν τη γνώμη τους, γίνεται δεδομένο το αντίθετο και, όταν κάτι είναι σημαντικό, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να μιλήσουν» λέει η Cihonski.
Γιατί συμβαίνει
Τα κορίτσια «χάνουν τη φωνή τους» εξαιτίας μιας πληθώρας λόγων- κυρίως λόγω ζητημάτων αυτοεκτίμησης που προκύπτουν λόγω πολιτιστικών προτύπων, ισχυρίζεται η Martha Mendez-Baldwin, μια ψυχολόγος ειδικευμένη στην παιδική και εφηβική συμπεριφορά και αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας στο Manhattan College. Καθώς εξερευνούν τον κόσμο και περνάνε από το στάδιο της παιδικής ηλικίας στην εφηβική, από το να είναι παιδιά στο να γίνονται νεαρές γυναίκες, αισθάνονται αβεβαιότητα για τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφέρονται. Αυτή η αβεβαιότητα, σε συνδυασμό με την πίεση να συμβαδίσουν με τους συνομηλίκους τους και τις υψηλές προσδοκίες των γονέων οδηγεί τα κορίτσια να είναι συχνά διστακτικά στο να εκφράσουν τον εαυτό τους.
Επιπροσθέτως, τα κορίτσια δέχονται τεράστια πίεση από την κοινωνία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να ασπαστούν και να ενσωματώσουν έναν θηλυκό ρόλο, λέει η Linda Hoke-Sinex, λέκτορας στο Indiana University στο Bloomington, στο τμήμα ψυχολογίας και επιστημών του νου. Το κυρίαρχο μήνυμα που εισπράττουν τα κορίτσια είναι να είναι παθητικά, ήπια και ευγενικά. Το μήνυμα είναι ότι είναι προτιμότερο να διατηρήσουν την ηρεμία παρά να μιλήσουν και να υποστηρίξουν μια άποψη που μπορεί να μην είναι δημοφιλής και να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και διαφωνίες.
Η Hoke-Sinex παραθέτει τη δουλειά των ερευνητριών Carol Gilligan και Lyn Mikel Brown που παρακολούθησαν κορίτσια από την ηλικία περίπου των 9 ετών μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τα κορίτσια στης έρευνας σταμάτησαν να εκφράζουν την άποψή τους, αποκλείοντας κάθε επικοινωνία.
«Όταν είναι στο δημοτικό τα κορίτσια είναι θαρραλέα και «ντόμπρα», αλλά, με το που φτάνουν στην εφηβεία και προσπαθούν να ταιριάξουν σε αυτόν τον «θηλυκό» ρόλο, χάνουν πραγματικά τη φωνή τους» λέει η Hoke-Sinex .
Το να βοηθήσουμε τα κορίτσια να διατηρήσουν τη φωνή τους είναι ένας πραγματικά δύσκολος και κρίσιμος στόχος. Η Cihonski ισχυρίζεται ότι οι κοινωνικές πιέσεις και οι πιέσεις του περίγυρου μπορεί να γίνουν τόσο ισχυρές ώστε να είναι υπερβολικά δύσκολο για τους γονείς, τους δασκάλους/τις δασκάλες και όσους μπορούν να γίνουν πρότυπα ρόλων να αποτρέψουν αυτό το «ξέσπασμα» συστολής
Οι ενήλικες μπορούν να κάνουν τα εξής ώστε να βοηθήσουν τα νέα κορίτσια :
Ενθαρρύνετε τα ενδιαφέροντά τους
Όταν τα κορίτσια έχουν φυσικά ταλέντα ή κλίσεις -είτε είναι ο χορός ή τα μαθηματικά, το ποδόσφαιρο, το σκάκι ή οτιδήποτε άλλο- να ενθαρρύνετε αυτές τις επιδιώξεις, λέει η Hoke-Sinex. Όταν υπάρχει ένας τομέας στον οποίον το κορίτσι αισθάνεται αυτοπεποίθηση, μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς προκειμένου να χτίσει την αυτοπεποίθησή του και σε άλλους τομείς.
Να επισημαίνετε την πίεση που ασκείται από τα μέσα -συμπεριλαμβανομένων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Το να μιλάτε για τις μη ρεαλιστικές εικόνες που προβάλλουν τα ΜΜΕ και για την πίεση που ασκούν στις γυναίκες να έχουν μια συγκεκριμένη εμφάνιση και να φέρονται με συγκεκριμένους τρόπους, μπορεί να φαίνεται προφανές, αλλά, είναι μια ισχυρή υπενθύμιση ότι το μήνυμα που εισπράττουν τα κορίτσια είναι αναληθές, ισχυρίζεται η Cihonski.
Η Mendez-Baldwin υποστηρίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσθέτουν ακόμα μια νέα δυσκολία σε αυτήν την πρόκληση. Τα κορίτσια μπορεί να γίνουν αντικείμενα στυγνής κριτικής ή εκφοβισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λόγω της εμφάνισής τους ή της συμπεριφοράς τους. Αν οι γονείς ή οι δάσκαλοι/δασκάλες δεν ελέγχουν τις διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις, μπορεί να χάσουν σημαντικές πληροφορίες που συντελούν σε αυτήν την απώλεια της φωνής των κοριτσιών.
Προσέξτε τον δικό σας λόγο
Όταν οι άνθρωποι του περιβάλλοντος των κοριτσιών μιλάνε για τον εαυτό τους, την εμφάνισή τους, το βάρος τους ή άλλα παρόμοια ζητήματα με αρνητικό τρόπο, τα κορίτσια εσωτερικεύουν αυτά τα μηνύματα, λέει η Mendez-Baldwin.
«Μερικές φορές, οι γυναίκες ακούσια στέλνουν μηνύματα στις κόρες τους με το να επικεντρώνονται στο βάρος ή στην εμφάνισή τους. Λένε για παράδειγμα «Αμάν!Πρέπει να κάνω δίαιτα» ή «Μα, πώς είμαι έτσι;» ή «Μάλλον πρέπει να κάνω μπότοξ για να εξαφανίσω τις ρυτίδες μου πια» κι έτσι στέλνουν, χωρίς να το θέλουν, στα κορίτσια το μήνυμα ότι πρέπει να εστιάζουν στην εμφάνισή τους και ότι η αξία τους έγκειται στην εμφάνισή τους.» λέει η Mendez-Baldwin.
Να τους παρέχετε ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε να εκφράζουν τον εαυτό τους.
Η Hoke-Sinex υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι στον περίγυρο των κοριτσιών που να τους επιτρέπουν να εκφραστούν και να νιώθουν άνετα όταν το κάνουν. Τα κορίτσια στην εφηβεία έχουν τις απόψεις τους και καλό είναι να τις ρωτάμε, να ενδιαφερόμαστε και να αποφεύγουμε να αντιδρούμε αρνητικά, ακόμα και όταν αυτές οι γνώμες και οι ιδέες δεν ταιριάζουν με τις δικές μας.
Μιλήστε για το φαινόμενο
Όταν τα υποκείμενα της έρευνας της Cihonski διάβασαν κάποια από τα ευρήματά της ή εξοικειώθηκαν περισσότερο με το φαινόμενο λόγω της εργασίας της, ξεκίνησαν να αναγνωρίζουν αυτήν την «απώλεια φωνής» στους ίδιους τους εαυτούς τους. Κάποιες φορές το να θίγουμε το θέμα και να προσφέρουμε τη δυνατότητα στα νεαρά κορίτσια να αναγνωρίσουν αυτό που συμβαίνει καθώς και τους λόγους που το προκαλούν μπορεί να αποτελέσει το αντίδοτο στην «απώλεια της φωνής».
Από την Gwen Mora – Πηγές: fastcompany.com-betterparents.gr