Με την καρδιακή μου φίλη συζητάμε συχνά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τα παιδιά μας. Γενικά έχω την τάση πλέον να μην ανησυχώ και τόσο πολύ όταν η μικρή μου Αταξία περνάει διάφορες παράξενες φάσεις συμπεριφοράς. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή μιλάω με άλλες μαμάδες, γιαγιαδες, δασκάλες, και όλες με διαβεβαιώνουν ότι αυτά που παρατηρώ συμβαίνουν λίγο-πολύ σε όλα τα παιδάκια. Κρίσεις νεύρων, φωνές, κλάματα και καταστάσεις όπου δεν ξέρεις πια πώς να αντιμετωπίσεις το νήπιο είναι στην ημερήσια διάταξη, και, όπως μου λένε και άλλες μαμάδες, καθόλου μα καθόλου σπάνιες.
Είναι φυσιολογικό μόλις ένα παιδί αρχίσει να επιδεικνύει μια διαφορετική συμπεριφορά, οι γονείς να ανησυχούν. Γι’ αυτό βρίσκω ανεκτίμητη την αξία της επικοινωνίας με όσο περισσότερους φίλους και γνωστούς γονείς γίνεται. Όχι μόνο για να καθησυχαστεί ο ανήσυχος γονιός, ότι το παιδί του δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, αλλά και για να πάρει ιδέες σχετικά με την αντιμετώπισή του. Είναι αλήθεια ότι κάθε ένας έχει τη δική του μέθοδο αντιμετώπισης του παιδιού: άλλοι προτιμούν την αυστηρότητα, άλλη την απεριόριστη στοργή, άλλοι προσαρμόζονται ανάλογα με τις περιστάσεις.
Άλλοι ακολουθούν ευλαβικά τις συμβουλές του τάδε βιβλίου ή της δείνα ψυχολόγου/νταντάς/συγγραφέως. Προσωπικά δεν αγοράζω βιβλία, ούτε ακολουθώ κάποια μέθοδο. Απλώς ακούω τις συμβουλές όλων όσων επιθυμούν να μου τις προσφέρουν, και δοκιμάζω τις μεθόδους που μου φαίνονται πιο λογικές σε σχέση με το δικό μου παιδί. Αν μία μέθοδος δεν πιάσει, δοκιμάζω την επόμενη. Και ποτέ, μα ποτέ δεν κάνω κάτι το οποίο δεν το αισθάνομαι σωστό! Δε θα βάλω ποτέ το παιδί τιμωρία στη γωνία, για παράδειγμα, δεν θα το άντεχα αυτό ψυχικά, και ίσως δημιουργούσε σε εμένα περισσότερα τραύματα από ό,τι στο παιδί!
Κάποτε άκουσα τη συμβουλή ενός φίλου και αγόρασα ένα βιβλίο, το οποίο προσπαθούσε να περάσει το μήνυμα ότι τα μωρά περνούν φάσεις ανάπτυξης, κατά τις οποίες είναι πιο “δύσκολα”, νευρικά και απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα. Αφού διάβασα μερικά κεφάλαια, πούλησα το βιβλίο στο Ebay χωρίς να το ολοκληρώσω. Δεν βρήκα το λόγο της συγγραφής 150 σελίδων για κάτι που μπορούσε κάποιος να γράψει σε μία παράγραφο:
Κάθε μερικές εβδομάδες, το μωρό σας περνάει μια φάση ανάπτυξης κατά την οποία αποκτά κάποιες καινούριες δεξιότητες. Η καινούρια αντίληψη του κόσμου, την οποία έχει κατακτήσει, του δημιουργεί ανασφάλεια, και γι’ αυτό αποζητά τη συντροφιά και τον καθησυχασμό από τη μαμά/το κύριο πρόσωπο που το φροντίζει. Όταν το παιδί σας γίνεται απαιτητικό και παράλληλα βλέπετε ότι έχει μάθει να εκτελεί κάποια καινούρια κίνηση, μην χάνετε την υπομονή σας: μείνετε στο πλάι του για όσο χρειάζεται, με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη. Το μωρό σας σας χρειάζεται, και η φάση σύντομα θα περάσει – μέχρι να έρθει η επόμενη.
Γενικά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι στην ανατροφή των παιδιών που δεν μπορεί να εξάγει κανείς μέσα από την αλληλεπίδραση με πολλούς άλλους γονείς, και μέσα από δοκιμή και παρατήρηση του δικού του παιδιού. Προσωπικά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι οι φωνές δεν βοηθούν ποτέ – μα ποτέ – την κατάσταση και έτσι σταμάτησα να φωνάζω στην μικρή μου Αταξία. Και ακολούθησα πολλές από τις συμβουλές των φιλενάδων μαμάδων, γυναικών με τις οποίες αλληλεπιδρώ και στο διαδίκτυο, αλλά και στον “έξω κόσμο”. Κάποιες έπιασαν, κάποιες όχι. Και δοκιμάζοντας βρήκα τον τρόπο να αντιμετωπίζω το δικό μου παιδί! Αν προχωράμε με σύμβουλο την αγάπη μας για το παιδί μας, αν θυμόμαστε ότι δεν παύουμε να το λατρεύουμε όσο εκνευρισμένοι να είμαστε τη δεδομένη στιγμή, τότε θα βρούμε τον τρόπο να συνεννοηθούμε.
Ένα πράγμα που έντονα θυμάμαι, είναι πόσο εγώ φοβόμουν τη μαμά μου όταν φώναζε. Βλέπουμε τα παιδιά μας να μας αψηφούν, να μας αγνοούν, να προσπαθούν λες εσκεμμένα να μας εκνευρίσουν κάνοντας αυτό που τους έχουμε ξανά και ξανά απαγορεύσει. Νομίζουμε ότι τελικά δεν μας υπολογίζουν. Λάθος! Όπως εγώ φοβόμουν τις φωνές της μαμάς μου κι ας ήξερα ότι με λάτρευε, έτσι και η κόρη μου σίγουρα φοβάται τις δικές μου φωνές – κι ας προσπαθεί πάντα να κάνει αυτό που απαγορεύεται. Ίσως η δοκιμή του απαγορευμένου είναι επιτακτική ανάγκη για ένα μικρό παιδί. Εξάλλου έτσι το παιδί μαθαίνει τον κόσμο, μέσω της διαρκούς αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον του και της απόπειρας να φτάσει και να ξεπεράσει τα όρια. Γι’ αυτό τώρα, κάθε φορά που θέλω να φωνάξω, θυμάμαι τον δικό μου τρόμο στην ηλικία των τριών ετών όταν μου φώναζε η μαμά μου. Και αλλάζω γνώμη!
Το δεύτερο πράγμα που θυμάμαι, είναι πόσο μου κόστιζε όταν η μαμά μου με άφηνε. Όταν θύμωνε, όταν δεν ανεχόταν πια τα πείσματά μου τα παιδικά, όταν με άφηνε να κλαίω από τα νεύρα μου – όπως κάνουν δηλαδή όλα τα παιδάκια – και δε με πλησίαζε να με ηρεμήσει. Νόμιζα ότι ήμουν μόνη στον κόσμο! Ότι δε θα μπορούσε ποτέ να με παρηγορήσει τίποτα! Οτιδήποτε εμάς μας φαίνεται μικρό και ασήμαντο μπορεί να έχει τεράστια σημασία για ένα παιδί, όπως και η γνώση ότι η μαμά του, ό,τι και να γίνει, θα είναι εκεί, στη διάθεσή του. Ακόμη και όταν έχει νεύρα ή όταν είναι κουρασμένη και δεν αντέχει άλλο!
Όταν λοιπόν τώρα βλέπω τη μικρή μου να κλαίει γοερά, προσπαθώ να μην κάνω το ίδιο λάθος. Τι εγκατάλειψη θα νιώθει ένα παιδί όταν η μαμά του το αφήνει εκνευρισμένη να κλαίει μόνο του, αν εγώ, ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία, έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Φροντίζω να της λέω να με φωνάξει όταν θα με θελήσει. Προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει ότι δεν φεύγω για πάντα. Ότι θα ξαναέρθω όταν ηρεμήσει. Ότι την αγαπώ πολύ. Κι αν δεν αντέχω καθόλου πια, στέλνω τον μπαμπά της να την καθησυχάσει. Για να υπάρχει πάντα κάποιος στου οποίου την αγκαλιά να μπορεί να χωθεί.
Εφαρμόζοντας όλα αυτά συνειδητοποίησα ότι τις περισσότερες φορές που η Αταξία μου με διώχνει από κοντά της, στην πραγματικότητα με θέλει εκεί. Η συμπεριφορά της είναι αντίδραση στο ότι δεν γίνεται το δικό της, είναι ένας τρόπος να εκφράσει τα νεύρα και το θυμό της. Με διώχνει θέλοντας εγώ να επιμείνω, θέλοντας να δει ότι παρόλα τα νεύρα της εγώ είμαι εκεί, και την αγαπώ, και δεν παραδίδω τα όπλα τόσο εύκολα, και ότι είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά μου ακόμα κι αν είμαι κουρασμένη, εκνευρισμένη, θυμωμένη. Δεν είναι εκπληκτικό πώς τα παιδιά δοκιμάζουν την αγάπη μας και την αφοσίωση που τους έχουμε;
Γι’ αυτό κι εγώ θα δώσω τρεις συμβουλές για … γονείς σε απόγνωση. Δεν μιλάω για κανόνες, αλλά για πράγματα που ίσως σας βοηθήσουν να βρείτε τον δικό σας τρόπο να αντιμετωπίζετε το παιδί σας.
- Ρωτήστε όσο περισσότερους γονείς μπορείτε, πώς αντιμετωπίζουν εκείνοι τα πράγματα. Θα καθησυχαστείτε ότι το παιδί σας δεν είναι και τόσο “παράξενο”, και ίσως ακούσετε ωραίες και χρήσιμες ιδέες.
- Θυμηθείτε πώς αισθανόσασταν εσείς ως παιδί. Είναι πολύ πιθανό το δικό σας παιδί να αισθάνεται παρόμοια.
- Μην ξεχάσετε ποτέ ότι, παρόλο που για εσάς είναι αυτονόητο ότι λατρεύετε το παιδί σας, για το παιδί αυτό δεν είναι δεδομένο! Αν αφήσετε το παιδί σας, αν το τιμωρήσετε, αν φύγετε από το δωμάτιό του εκνευρισμένοι, αν δείξετε πολύ μεγάλη προσοχή στο αδελφάκι του, το παιδί ίσως νιώθει ότι το αγαπάτε λιγότερο. Εκφράστε την αγάπη σας με όποιον τρόπο μπορείτε!
Δε θα σας μιλήσω για μεθόδους, για κόλπα και για τρόπους εκπαίδευσης του παιδιού σας. Δεν πιστεύω σε κανόνες, σε πανάκειες, σε λύσεις τέτοιου είδους. Καθένας και κάθε οικογένεια είναι ξεχωριστή. Όλοι προχωρούμε βλέποντας και κάνοντας!
Δεν ξέρω τι θα μου φέρει η επόμενη μέρα. Ξέρω ότι θα έχει σίγουρα κάποιες φωνές και κάποια κλάματα. Και ελπίζω να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να υπενθυμίσω στην κόρη μου και πόσο πολύ την αγαπώ, αλλά και ότι υπάρχουν κανόνες τους οποίους πρέπει κανείς στη ζωή του να ακολουθεί. Φυσικά, πολλές φορές θα αποτύχω. Αλλά κάποιες φορές θα το πετύχω! Καλή τύχη λοιπόν σε όλες και όλους μας σε αυτό το μακρό ταξίδι της μητρότητας και πατρότητας!
engamovios.com
Διαβάστε επίσης:
Με τρείς κινήσεις ηρεμήσετε ένα παιδί που κλαίει!
Πώς να σταματήσετε το κλάμα του νεογέννητου!Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…
Δείτε πως θα φτιάξετε ένα ασφαλές σπίτι για τα παιδιά σας
Aν σας άρεσε το άρθρο, πατήστε Share… και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!