Οι γονείς σωστά ανησυχούν και φροντίζουν να αποτρέψουν τα παιδιά τους από τον κίνδυνο να πάθουν κάτι κακό. Ασφαλώς, πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά να προφυλάσσονται από τους διάφορους κινδύνους, δυστυχώς όμως, τα διδάσκουμε να ψάχνουν0 ,να αναζητούν κάθε πιθανή απειλή που μπορεί να ελλοχεύει. Κατ’αυτόν τον τρόπο, παίρνουμε από το λειτουργικό -προσαρμοστικό άγχος στο παθολογικό άγχος.
Είναι πολύ εύκολο κάτι που άρχισε ως δικαιολογημένη ανησυχία να μετατραπεί σε περιττή ταλαιπωρία.Αν μια μητέρα εκφράζει συνεχώς φόβους μπροστά στο παιδί της (αντί να λαμβάνει τις αναγκαίες προφυλάξεις με τρόπο θετικό), τότε χωρίς να το καταλαβαίνει, εθίζει το παιδί να βλέπει τον κόσμο σαν ένα επικίνδυνο τόπο.
Επιφανής ψυχίατρος έχει συγκεντρώσει και καταγράψει μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν να είναι αγχώδη:
- Ορισμένα παιδιά χρησιμοποιούνται ως “έμπιστοι” από τους γονείς τους και μοιράζονται μαζί τους τις δυσκολίες τους.
Τα παιδιά αυτά μαθαίνουν πρόωρα για τις δυσκολίες των μεγάλων , όπως είναι τα οικονομικά βάρη και τα συζυγικά προβλήματα. Επειδή δεν έχουν την απαραίτητη ωριμότητα ώστε να κατανοήσουν πλήρως αυτά τα προβλήματα, και δεν διαθέτουν την ικανότητα και την απαιτούμενη πείρα να τα αντιμετωπίσουν, τα παιδιά αυτά βυθίζονται πρόωρα μέσα στις αβεβαιότητες και στα βάρη της ζωής.
- Η επιδίωξη του τέλειου εκ μέρος των γονέων μπορεί επίσης να προκαλέσει φόβους στα παιδιά.
Ο γονέας που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με την απόδοση του παιδιού του, που του λέει συνεχώς ότι θα μπορούσε να το είχε κάνει καλύτερα, ο γονέας που θέτει στόχους πολύ υψηλότερους από τις πραγματικές δυνατότητες του παιδιού, δημιουργεί ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ένα παιδί επιρρεπές στο συναίσθημα του φόβου μήπως τους απογοητεύσει όλους.
- Οι υπέρ-ανεκτικοί γονείς επίσης έχουν κατά κανόνα αγχώδη παιδιά.
Φαίνεται ότι τα παιδιά , για να νιώθουν ασφαλή ,χρειάζονται σαφή όρια, τα οποία οι ενήλικοι θα πρέπει να καθορίσουν και να ζητήσουν από το παιδί να τα τηρήσει. Χωρίς αυτά τα όρια, το παιδί δεν είναι βέβαιο για τα σύνορα της ελευθερίας δράσης του. Συνέπεια της έλλειψης ορίων είναι ότι το παιδί δεν μπορεί να προβλέψει και να προκαθορίσει αυτό που ο κόσμος (έξω από το σπίτι του) προσδοκά από αυτό, με αποτέλεσμα η αβεβαιότητα του να αυξάνει.
Διαβάστε ακόμη:
- Προβλήματα προσαρμογής στο σχολείο – Η επιτυχία φέρνει επιτυχία!
- Άγχος: Περίεργες συμπεριφορές του παιδιού όταν αρχίζει το σχολείο