To bullying αποτελεί μια πραγματικότητα που δυστυχώς κάνει την εμφάνισή της ακόμα και στο νηπιαγωγείο. Πολλά έχουν γραφτεί για τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού και πώς μπορούν να βοηθηθούν από τους γονείς και το περιβάλλον τους.
Πώς νιώθει όμως μια μαμά, όταν ανακαλύπτει ότι το δικό της παιδί είναι ο θύτης;
Στην αρχή δεν το πιστεύει: Η πρώτη αντίδραση είναι να αμφισβητήσει την πληροφορία. Είναι αδύνατον το δικό της παιδί να κάνει κάτι τέτοιο!
Μετά ακολουθεί η ντροπή: Μόλις βεβαιωθεί για τη συμπεριφορά του παιδιού της, νιώθει ντροπή, ιδιαίτερα όταν αυτή η συμπεριφορά γίνεται γνωστή σε όλους τους άλλους γονείς. Προσπαθεί να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους του και να βρει δικαιολογίες.
Έπειτα έρχονται οι ενοχές: Η μαμά κατηγορεί τον εαυτό της και αναλαμβάνει όλη την ευθύνη για τις πράξεις του παιδιού της. Αναρωτιέται ποια λάθη έχει κάνει στην ανατροφή του και πώς αυτά τα λάθη οδήγησαν το παιδί της σε αυτή τη συμπεριφορά. Νιώθει ότι απέτυχε στο ρόλο της.
Και φυσικά θυμώνει: Με τον εαυτό της που δεν κατάλαβε τίποτα, με το παιδί της που ενήργησε έτσι, με τους δασκάλους που δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν, με τους άλλους γονείς που τους κρίνουν τόσο αυστηρά κλπ.
Τέλος, λυπάται βαθιά: Για το θύμα που τόσο άδικα υπέφερε, για τις πράξεις του δικού της παιδιού αλλά και για τις συνέπειες που θα υποστεί. Μπορεί να του αξίζει να τιμωρηθεί, αλλά για εκείνη πάντα θα είναι το παιδί της.
Το bullying είναι μια πολύ σύνθετη υπόθεση, που αφορά τους θύτες, τα θύματα, τις οικογένειές τους και το σχολικό περιβάλλον.