Πού θα ήμουν άραγε χωρίς την αδερφή μου;
Η μητέρα μου είναι γνήσιο μοναχοπαίδι. Όχι από αυτά τα κακομαθήμενα παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους γιατί έχουν συνηθίσει να τα έχουν όλα δικά τους, αλλά από εκείνα τα μοναχικά παιδιά που βρίσκεις στη γωνία τρομαγμένα.
[babyPostAd]Ήταν τέλεια μητέρα, πάντα δίπλα μας και πάντα μαζί μας. Έκανε παιδιά πολύ νέα γιατί το ήθελε και γιατί ένιωθε ότι δημιουργεί συμμάχους και μπορεί να ανήκει κάπου. Μας έδινε χώρο από το δικό της, λόγια από τα λόγια της , αέρα από το αέρα της, ζωή από τη ζωή της.
Αλλά ήταν πάντα ένα μοναχικό παιδί, που εάν του έπαιρνες το παιχνίδι του απλά γύρναγε την πλάτη του και έφευγε. Δεν είχε μάθει να διεκδικεί και δεν είχε μάθει να συγχωρεί, γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ. Δεν είχε μάθει να εκφράζει ούτε τη χαρά ούτε τη λύπη της. Θυμάμαι όταν πέθανε ο παππούς μου, νέος και πληγωμένος βαθιά απο την αρρώστια, το πρόσωπο της αλλοιώθηκε, γέρασε αλλά δεν ξέσπασε, σα να ντρεπόντουσαν τα δάκρυα να τρέξουν. Κι όταν γεννήθηκε το παιδί μου, είδα την καρδιά της να σπάει από χαρά αλλά το χαμόγελο δε μπορούσε να βρει το δρόμο του στο πρόσωπο της.
Εγώ όλα αυτά τα έμαθα από τη μεγάλη μου αδερφή ή όπως συχνά λέω από τη δεύτερη μαμά μου. Ευτύχησα να έχω δυο ανθρώπους να με στηρίζουν και να μου δίνουν πάντα δίκιο. Εάν κάποιος κακόμαθε στην οικογένεια, προφανώς ήμουν εγώ. Σα μικρή ουρίτσα κουλούσα πίσω από όλα όσα διεκδικούσε η, μόλις 3 χρόνια μεγαλύτερη, αδερφή μου και τα κέρδιζα όλα νωρίτερα. Άκουγα για άλλα αδέρφια που τσακωνόντουσαν και πιανόντουσαν στα χέρια(!) για τα ρούχα και τα παπούτσια κι εμείς είχαμε κοινή ντουλάπα. Σα χθες θυμάμαι την απελπισία της όταν μάζευα τα ρούχα μου για να φύγω στην Αγγλία για σπουδές, γιατί για να είμαστε δίκαιοι είχα πάντα περισσότερα ρούχα και τσάντες. Αλλά εκείνη είχε πάντα περισσότερη μουσική! Όταν έφυγα συνειδητοποίησα ότι μόνο ραδιόφωνο μπορώ να ακούσω καθώς δίσκοι και CDs ανήκαν όλα σε εκείνη.
Τα καλοκαίρια ήταν το στήριγμα μου στις βαρετές οικογενειακές διακοπές κι εάν δεν ήταν το δικό της επαναστατικό πνεύμα, δεν θα είχαμε ακόμα γλυτώσει από τα οικογενειακά τραπέζια. Και τις πρώτες εξόδους τις χρωστάω σε εκείνη, η οποία για να πείσει τους γονείς μας να την αφήσουν να μείνει μετά τις δώδεκα, έκλαιγε μερόνυχτα ενώ εγώ απλά την ακολούθησα. Και από το πρώτο μου μεθύσι γλύτωσα χάρη σε εκείνη, καθώς ήμουν μόλις 12 χρονών και μπερδεύτηκα σε μια γιορτή κρασιού και μέχρι εκεί θυμάμαι. Και την πρώτη μου συναυλία χρωστάω σε εκείνη και το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τους Bon Jovi και τους Wham και τη Madonna και την Αυτοκίνηση και το Μουσικόραμα και τα πρώτα μου All Star και την πρώτη μου δουλειά στην On Stage τότε και τις καλύτερες στιγμές στο γάμο μου και τα δάκρυα στο μαιευτήριο και τις γνήσιες αγκαλιές της στο παιδί μου και πόσα ακόμα.
Πραγματικά, δεν ξέρω πού θα ήμουν χωρίς την αδερφή μου ούτε μπορώ να φανταστώ ή να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Τα αδέρφια είναι οι φίλοι που ό,τι κι εάν συμβεί θα βρούν τρόπο να σταθούν δίπλα σου, είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται η υπόλοιπη ζωή, είναι οι συνένοχοι στις σκανδαλιές και στις βλακείες, είναι οι σύμμαχοι στις βουλιμίες και στις δίαιτες, είναι οι ακροατές στη γκρίνια και στην ερωτική απογοήτευση, είναι οι άνθρωποι που θα σε βγάλουν εκτός εαυτού, είναι οι σιωπές, είναι οι μνήμες, είναι οι πληγές στα γόνατα από το ποδήλατο, είναι οι μυρωδιές από τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά και είναι το χέρι που θα κρατήσεις όταν θα έρθει εκείνη η θλιβερή στιγμή που θα αποχαιρετίσεις τους γονείς σου.
Πριν από πολλά χρόνια η μητέρα μου με ρώτησε: Πώς αγαπάς την αδερφή σου; και εγώ της απάντησα βιαστικά Εεε σαν αδερφή μου, δε μπορώ να στο περιγράψω, όχι γιατί ήθελα να αποφύγω την απάντηση αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το περιγράψω.
Πηγή: mommy.gr