Πρώτη μέρα στο σχολείο, αρχές Σεπτέμβρη είναι πάντα δύσκολη για μια δασκάλα…
Πρώτη μέρα στο σχολείο και όλα είναι περίεργα. Θα πρέπει, μιας και γύρισα μόλις μια μέρα πριν από τις διακοπές μου να προσγειωθώ και στην πόλη και στο σχολείο. Το σχολείο που όμως δεν έχει σχέση με την θλίψη που μου προκαλεί η πόλη. Το σχολείο που είναι ο μικρός μου παράδεισος μέσα στην απέραντη και γκρίζα πόλη.
[babyPostAd]Να λοιπόν που μετά από δυο και κάτι μήνες, την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη, είμαι πάλι εδώ, μπροστά στην πόρτα του σχολείου και τρέμουν όπως πάντα τα πόδια μου!
Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά σε λίγες μέρες και πριν υποδεχτώ τα παιδιά μου είμαι και πάλι αντιμέτωπη με τα ίδια θέματα προς επίλυση, όπως κάθε χρόνο. Τα ίδια, με κάθε φορά να προστίθενται ή να αφαιρούνται άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα.
Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι το άγχος και η αγωνία. Ίδια πάντα όσα χρόνια δουλεύω. Σαν ηθοποιός πίσω από τη σκηνή που αν και θεωρητικά είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει το κοινό, πάντα φοβάται ότι κάτι θα συμβεί και θα ξεχάσει τα λόγια του ή ότι θα κάνει μια λάθος κίνηση, ή ότι θα σταθεί σε σημείο που δεν θα έπρεπε.
Και ξεκινάς κι εσύ, κάνεις το πρώτο βήμα, μπαίνεις στο σχολείο, στο χώρο που θα φιλοξενεί τις μισές ώρες της ημέρας σου για τους επόμενους μήνες, παίρνεις βαθιά ανάσα, αρχίζεις ….
Να στήσεις την τάξη σου. Να κάνεις χίλιες δυο μετακομίσεις τα επιπλάκια, μέχρι να βρεις την κατάλληλη θέση για να είναι βολικά για τα μικρά σου, για να έχουν χώρο να παίξουν, να τρέξουν. Κι ύστερα να καλύψεις τα επικίνδυνα σημεία (γωνίες ή ό,τι περίεργο νομίζεις ότι θα δημιουργήσει αφορμή), μη τυχόν και χτυπήσουν. Και μετά να χαμηλώσεις, να γονατίσεις να πλησιάσεις το ύψος τους, ώστε να «έρθεις στη θέση τους», για να εξακριβώσεις αν βλέπουν τους πίνακες αναφοράς, ή αν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλο το υλικό της τάξης σου κι αν όχι να βρεις τρόπους να τα κάνεις προσιτά.
Να ελέγξεις ξανά και ξανά αν θα μπορείς να τα παρακολουθείς από κάθε πιθανό σημείο που θα σταθείς, Γιατί ξέρεις πόσο απαραίτητο είναι να μπορείς να τα παρατηρείς, να τα βλέπεις πώς παίζουν, αν τηρούν τους «κανόνες» της τάξης (απαραίτητους για τη σωστή λειτουργία της και την ασφάλεια τους), πώς αντιμετωπίζουν τους φίλους τους στο παιχνίδι, στις συγκρούσεις τους, στο «μοίρασμα» των μεταξύ τους ρόλων.
Και μετά να κοιτάξεις για τις ελλείψεις της αίθουσας σου, πολλές, μεγάλες, και να στύψεις το μυαλό σου να βρεις τρόπους για να τις καλύψεις, προσπαθώντας να μην επιβαρύνεις τις οικογένειες των μικρών μαθητών σου, όσο αυτό είναι εφικτό και βάζοντας συχνά το χέρι στη δική σου (άδεια συνήθως) τσέπη, πρώτη φορά δεν θα είναι, για να αγοράσεις εκείνα τα μικρά μεν αλλά χρήσιμα μικροπράγματα ή βιβλία ή μικρά δωράκια που θα ΄χεις στο συρτάρι για μια… ώρα ανάγκης!
Και ύστερα εκείνα τα διαδικαστικά της αρχής… που ξεκινούν από βαρετές αναζητήσεις σε φυλλάδια ή στο διαδίκτυο για να γίνουν στη συνέχεια, στην πράξη, στην τάξη, συναρπαστικά γιατί εκείνο το μαγικό ραβδάκι των παιδιών και η εμπλοκή τους σε αυτά είναι που θα τα κάνει να απογειωθούν, να γίνουν μαγικά, να φτάσουν ψηλά μεταμορφωμένα σε πολύχρωμα αερόστατα φτιαγμένα από σύννεφα και όνειρα που θα κουβαλάνε στο καλάθι τους, σταθερό και ασφαλή, τα μικρά σου ζουζούνια στον ουρανό της γνώσης και της εμπειρίας και των συναισθημάτων και των δεξιοτήτων.
Όταν τελειώσεις με όλα αυτά και θεωρήσεις ότι στο πεζό κομμάτι της προετοιμασίας των υλικών είσαι σε μια καλή κατάσταση, τότε ξυπνά εκείνη η μεγάλη αγωνία της αναμονής.
Να περάσουν οι μέρες και να έρθουν τα παιδιά σου στο σχολείο, γιατί παιδιά σου είναι.
Κάποια, αν όχι όλα, θα σε φωνάζουν «μαμά» γιατί συνήθως αυτό είσαι για εκείνα τις ώρες που τα έχεις κοντά σου. Είναι διπλός ο ρόλος σου. Δασκάλα και μαμά μαζί. Αλλά θα πρέπει να μάθεις να τα διαχωρίζεις. Γιατί μπορείς να χρησιμοποιήσεις από το ρόλο της μαμάς μόνο λίγα, τα άλλα θα πρέπει να τα αφήσεις για τη δική τους μαμά. Όσο τρυφερό και γλυκό είναι να ακούς και να βλέπεις ότι σε εμπιστεύονται σαν τη μαμά τους, οι λεπτές γραμμές που χωρίζουν τους ρόλους αυτούς θα πρέπει να είναι εκεί.
Αγωνία λοιπόν να τα δεις, κάποια τα ξέρεις ίσως, τα είχες εκεί από την περασμένη χρονιά, τα πήρες από ντροπαλά και φοβισμένα προνηπιάκια και τα έφτασες νήπια πια, να ξανάρχονται να σε συναντήσουν στο σχολείο, στην τάξη σου. Κάποια πάλι θα τα δεις πρώτη φορά και θα πρέπει να γνωριστείτε. Να τα πλησιάσεις, να τα μάθεις να σε μάθουν, να τα εμπιστευτείς και να σε εμπιστευτούν. Να τα κερδίσεις, πράγμα δύσκολο, γιατί θα πρέπει να παλέψεις γι΄ αυτό, να το διεκδικήσεις, να το αξίζεις. Και φυσικά βασική προϋπόθεση να θυμάσαι ότι κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με το άλλο. Ότι το καθένα είναι ένα και μοναδικό. Ότι το καθένα, θέλει από σένα να πάρει αλλά και να δώσει αυτά που μπορεί σύμφωνα με την μοναδικότητα του.
Οι πρώτες μέρες μοιάζουν με μικρές ανηφοριές που οδηγούν σε μια πεδιάδα, εκεί πάνω στους λόφους. Παίρνεις φόρα, τις ανεβαίνεις και μετά το σχολείο μοιάζει με ανθισμένο λιβάδι .. κι ας είναι χειμώνας.
Πηγή: fylada.gr