Σε εσένα υπέροχη μαμά… χρόνια πολλά!
Είναι τόσα πολλά εκείνα που νόμιζα ότι ήξερα, όμως τελικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα… Μέχρι που μπήκα στον χορό και έπρεπε να χορέψω… Τι κι αν αναζήτησα τα βήματα παντού… Σε βιβλία, σε κουβέντες, σε φίλες κι άλλους τόσους ειδικούς, ανειδίκευτους, διπλούς και τρίδιπλους… Αυτός όμως ήταν ο δικός μου χορός και έπρεπε εγώ να βγάλω τα δικά του βήματα… Βήματα που σαν ένιωθα ότι τα έμαθα, άλλαζε ο ρυθμός της μουσικής και ξανά θα έπρεπε να τα αλλάξω, ώστε μαζί τους και πάλι να ταιριάξω… Και φτου ξανά κι από την αρχή…
Ένας χορός γεμάτος από αγάπη, από γέλια, από όνειρα… ένας χορός γεμάτος τραγούδια, ξενύχτια, αλεσμένα φρούτα, και βρασμένα κολοκύθια, που το περίσσευμα τους κατέληγε πάντα στην δική μου την κοιλιά … Ένας χορός γεμάτος από πρώτες λέξεις, πρώτα βήματα, πρώτες απορίες, πρώτους έρωτες, πρώτες ανησυχίες, πρώτους προβληματισμούς και τελευταίες κουταλιές του αγαπημένου γλυκού που προσέφερα μαζί με την ψυχή μου … Ένας χορός γεμάτος από άγνωστα… Εκείνα που καλούμαι να αναγνωρίσω με κλειστά μάτια και αφτιά… Εκείνα που καλούμαι να αφουγκραστώ με τις αισθήσεις της ψυχής μου…
Μόνο που κάπου εκεί ζυγώνουν όλοι εκείνοι που “ξέρουν”… Με το δάκτυλο τους υψωμένο μπρος στα μάτια μου … Ώσπου ευθύς τα μάτια κατεβάζω και σκέφτομαι πόσο μακριά από την πραγματικότητα μπορεί να είμαι πια;;… Πως γίνεται να τα κάνω όλα τόσο λάθος;;
Είναι μωρέ και αυτός ο ύπνος που έχασε την αίγλη του… Αλήθεια, θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκες χωρίς έγνοια;;… Όχι ε;; Ούτε κι εγώ… Ούτε και το σπίτι μου μπορώ να θυμηθώ αστραφτερό και λαμπερό χωρίς παιχνίδια εδώ κι εκεί… Ούτε και το βουνό από ασιδέρωτα να αδειάζει μπορώ να θυμηθώ…
Νιώθω κουρασμένη… Εξουθενωμένη… Ανήμπορη πολλές φορές… Ελάχιστη μπροστά σε όλο αυτό που μου ζητά να είμαι μια πρότυπη μαμά…
Όμως ξέρεις τι;; Πρότυπη μπορεί να μην είμαι… Ίσα ίσα… Αν ρωτήσεις την κόρη μου, μάλλον θα με πει ακόμη ακόμη και “στριμμένη “… Δεν ξέρω καν αν είμαι και καλή… Όμως ξέρω πως τα παιδιά μου είναι το κέντρο ολόκληρου του κόσμου μου… Η αλλαγή όλης μου της κοσμοθεωρίας… Οι άκρες όλων μου των ονείρων… Η πρώτη μου σκέψη σε κάθε μου ξύπνημα και το φως σε κάθε μου χαμόγελο…
Τα παιδιά μου, είναι η εξέλιξη μου, ώστε επάνω της να πατήσουν μια στιγμή και να πάνε πολύ πολύ ψηλά για να αγγίξουν το δικό τους αστέρι που μόνα τους θα έχουνε διαλέξει…
Τα παιδιά μου είναι σε κάθε μου ανάσα… Κι εγώ υπόσχομαι πως κάθε μέρα να προσπαθώ όλο και πιο πολύ… Για εκείνα μοναχά…
Mom, ένα εξαιρετικό video animation που αναδεικνύει τον υπέρτατο ρόλο της μητέρας!
Σε εσένα λοιπόν μανούλα…
Που μπορεί να μην θήλασες ούτε για μια στιγμή το μωρό σου, για τον δικό σου μοναδικό λόγο… Σε εσένα, που σήμερα φώναξες στο μικρό σου, χωρίς να έχει κάνει κάτι πολύ σοβαρό…
Σε εσένα που συνήθισες να πατάς πάνω σε τουβλάκια και να βρίσκεις κολλημένες πλαστελίνες ακόμη και στα σεντόνια σου… σε εσένα που το αυτοκίνητο σου έχει άπειρα ψίχουλα, άμμο από το περσινό καλοκαίρι, τρία ξεχασμένα μπουφάν και κάμποσες λιωμένες καραμέλες… Σε εσένα μαμά που η έφηβη κόρη σου σου φώναξε “παράτα με” κι εσύ κατάπιες έναν τεράστιο κόμπο που παραλίγο να σε πνίξει… Σε εσένα μαμά που το παιδί σου είναι φοιτητής κάπου μακριά σου και νιώθεις ότι μαζί του έχει πάει και η ψυχή σου, και άντε να μάθει τώρα το σώμα σου να ζει μακριά από τη ψυχή…
Σε εσένα μαμά, που το σώμα σου δεν σε βοήθησε ώστε να κάνεις παιδί, έγινες όμως η καλύτερη “μαμά” από όλες μας και με μεγάλη διαφορά…
Σε εσένα μαμά, που όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, συνεχίζεις να κοιτάζεις το θαύμα σου, και ακόμη να αναλογίζεσαι αν είναι δικό σου όλο αυτό…
Σε εσένα μαμά…
Που συνεχίζεις την υπέροχη δουλειά σου, με μόνους τους δικούς σου γνώμονες και το ένστικτό σου Ζωντανό…
Μονάχα σε παρακαλώ… Μόνον αυτό να μην ξεχνάς ποτέ…
“Η φωνή σου είναι εκείνη που το παιδί σου στο μέλλον θα αποκαλεί συνείδηση… Στο χέρι σου είναι το χρώμα που θα της δώσεις …”
Σε εσένα υπέροχη μαμά… Που κάθε μέρα προσπαθείς… Που κοπιάζεις… Που αδειάζεις και την ίδια στιγμή ξαναγεμίζεις στη θέα ενός χαμόγελου και στην αίσθηση μιας αγκαλιάς...
Σε εσένα μαμά…
Χρόνια πολλά!!!
Γεμάτα από υγεία…
Χαμόγελα…
και αλήθειες… Γιατί οι αλήθειες είναι που μας κάνουνε καλύτερους…
Αύρα Φούκου για το Babyradio