Έχω νευριάσει και απαιτώ ησυχία φωνάζοντας.
Το deal είχε ως εξής: πρώτη χρονιά θα σχολούσαν νωρίς και θα κάθονταν σπίτι ήσυχοι για άλλες 3 ώρες ή θα έρχονταν μαζί μου όπου πήγαινα. Το πράγμα πήγε ως εξής: Mέχρι πολύ πρόσφατα είχα παραδοθεί στο “αποκλείεται να προλάβω” και σε ένα αίσθημα εγκλωβισμού που ένιωθα, κάνοντας μόνο όσα πράγματα δε γινόταν με τίποτα να αποφύγω. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, γιατί πάντα έρχεται, και με ταρακούνησε και με άγχωσε και με ξαναγύρισε στους ρυθμούς που ζούσα παλιότερα. Μόνο που τώρα γύρισα γνωρίζοντας συνειδητά ότι διαπράττω κάποιο τύπου “έγκλημα”.
Δεν είναι σκοπός μου να κάνω καμιά μαμά να νιώσει τύψεις. Μη γελιόμαστε. Η επιβίωση είναι πάνω από όλα. Και η επιβίωση θέλει χρήματα και άρα δουλειά. Εσείς μη διαβάσετε. Συνεχίστε απλώς να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε προσπαθώντας να ισορροπήσετε στα τρελά σκοινιά που περπατάτε. Μιλάω για τις άλλες μαμάδες, που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και που κανείς δεν τους το αναγνωρίζει ποτέ. Που μερικοί τις αντιμετωπίζουν ως άχρηστες. Και μιλάω ακόμη και για τις άλλες μαμάδες, που περιορίζουν τη μαμαδοσύνη τους συνειδητά στη 1 ώρα κάθε μέρα, και που λένε πάντα και παντού ότι όλα γίνονται αν τα θέλεις.
“Όχι μαμά, σε παρακαλώ, όχι πάλι στο μεγάλο σχολείο (=όχι πάλι αργό σχόλασμα). Δε θα μιλάω καθόλου για όσο θέλεις.” Τι να πω μετά από αυτό? Θα το κάνει? Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση. Δυο μήνες περιμένω και δε γίνεται τίποτα. Άσε που και να το κάνει ακόμη, δουλειά δε γίνεται όταν κάθε τρεις και λίγο τα πας και τα μαζεύεις από δύο διαφορετικά σχολεία, μέχρι να έρθει η ώρα που θα πηγαίνουν στο ίδιο. Αλλά αυτό το “σε παρακαλώ” με σκλάβωσε. Και έπειτα είναι και το δικό μου άγχος, που κάτι πρέπει να γίνει και να μου φύγει. Έχω τεράστιο, τεράστιο άγχος επιβίωσης. Και άλλοι έχετε, το ξέρω. Είναι και οι συνθήκες της κάθε οικογένειας που το ευνοούν ή δεν το ευνοούν να αναπτυχθεί. Αλλά και που το έχω, δε βλέπω να με οδηγεί πουθενά παρά στην ένταση και στην έλλειψη ηρεμίας. Και αυτό είναι ένα άγχος που μεταφέρεται και στα παιδιά. “Σου φτάνουν για να πάρουμε αυτό?”, με ρωτάει αρκετές φορές. Και δε με πειράζει που ρωτάει, το θεωρώ καλό να ζούνε σε πραγματικές συνθήκες τα παιδιά. Με πειράζει το άγχος με το οποίο με ρωτάει, γιατί προφανώς είναι ένα άγχος που το έχω καλλιεργήσει η ίδια.
Ακούστε τώρα πως έχει. Το έχω υπεραναλύσει πολύ το θέμα αυτό στο κεφάλι μου για πάρα πολλά χρόνια. Κανείς δεν μπορεί απολύτως να καταλάβει τον άλλον, γιατί ζούμε σε διαφορετικές συνθήκες ο καθένας μας και γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν έχει σημασία ούτε να βγάλουμε ένα φιρμάνι που να λέει ότι οι μαμάδες πρέπει να δουλεύουν ή δεν πρέπει. Αυτά όλα είναι χαζά. Ο καθένας κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για να επιβιώσει ή αυτό που του αρέσει να κάνει (αν έχει τη δυνατότητα επιλογής). Πρέπει όμως σήμερα. Σήμερα. Σήμερα. Σήμερα. Όχι αύριο. Να γυρίσουμε σε αυτές τις μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους – με όποιο κόστος – και να τους πούμε ευχαριστώ. Γιατί το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλά με νταντάδες, με ολοήμερα σχολεία και με παππούδες είναι ένα τεράστιο ψέμα. Όχι να μη νιώθουμε τύψεις για αυτό. Προέχει η επιβίωση πάντα και οι τύψεις ποτέ δε βοηθάνε. Αλλά λίγος σεβασμός και λίγη αναγνώριση πια στις μαμάδες που είναι δίπλα τους τα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν πιστεύετε, ρωτήστε τα παιδιά σας!
Ελπίζω μόνο αύριο μεθαύριο τα παιδιά που μεγάλωσαν δίπλα στις μαμάδες τους να μην ταλαιπωρηθούν πολύ από τα άλλα παιδιά, που πάντα κάτι τους έλειπε και δεν το είχαν. Δε θέλω να νιώθουμε τύψεις, αλλά θέλω να ξέρουμε ότι όσο και να θέλεις να τα συνδυάσεις όλα, ποτέ δε συνδυάζονται απολύτως τέλεια. Και τα παιδιά μας αυτό περιμένουν να ακούσουν. Ότι έπρεπε να ήμασταν πιο κοντά τους, αλλά κάνουμε εκπτώσεις. Όχι όμως τύψεις. Οι τύψεις τα κάνουν πάντα όλα χειρότερα. Απλώς αναγνώριση ότι δε ζητάνε κάτι παράλογο.
Εγώ δεν ξέρω. Προσπαθώ να βρω χρυσές τομές. Πάντως είναι η πρώτη χρονιά στη ζωή μου που δε σκέφτομαι ότι δεν αντέχω να είμαι μόνο μαμά. Και για να μη λέω μεγάλα ψέματα, αφού τα παιδιά όλα τα καταλαβαίνουν, δεν μπορώ να είμαι μόνο μαμά. Θέλω το χώρο μου, πάντα τον ήθελα. Αλλά έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός. Εμένα μου πήρε 5 χρόνια να το καταλάβω. Εσύ φρόντισε να το καταλάβεις νωρίτερα.
Και μέσα μου η πάλη συνεχίζεται για τα ολοήμερα σχολεία ή τα νωρίς σχολάσματα. Και άκρη σίγουρα δε θα βγάλω. Μόνο αυτό το χτεσινομεσημεριανό “σε παρακαλώ, μαμά” ήρθε και με χτύπησε στα αυτιά τώρα που είμαι μέσα στην απόλυτη ηρεμία. Και πάτησα φρένο από όλα και έκλεισα τα τηλέφωνα και τα e-mails, γιατί δεν ήθελα κανένας να με βγάλει από αυτές τις σκέψεις μου.
mikroimegaloi.gr