Σε βλέπω, μαμά…
Σε βλέπω.
Σε βλέπω μέσα από τις εικόνες του μυαλού μου. Είσαι μόλις 20 κι έχεις κόκκινα, πλούσια μαλλιά, στο ύψος των ώμων, που ανεμίζουν. Είσαι πολύ αδύνατη, φοράς μπικίνι και στέκεσαι με το πόδι σου μέσα σε μια παιδική πισίνα μ’ ένα γυμνό, κοκκινομάλλικο παιδάκι… Το παιδάκι είμαι εγώ. Ο ήλιος δημιουργεί ένα στεφάνι γύρω από το κεφάλι σου, κι εγώ κοιτάζω το πρόσωπο και το χαμόγελό σου. Και μπορώ να νιώσω τη ζεστασιά από σένα κι από τον ήλιο.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Σε βλέπω να κλαις στο δωμάτιό σου. Είσαι 30 τώρα. Έχεις χάσει πολλά κιλά, παρόλο που κουβαλάς τόσο βάρος στους ώμους σου. Τα μαλλιά σου δεν δείχνουν κανένα σημάδι γήρατος… Η έφηβη πια εγώ, κάθομαι δίπλα σου και κλαίω μαζί σου. Δεν καταλαβαίνω τι είναι το διαζύγιο, αλλά καταλαβαίνω ότι μας διαλύει. Σ’ αγαπώ πιο δυνατά, αλλά ταυτόχρονα σε μισώ που με αναγκάζεις να το περάσω όλο αυτό. Ο γάμος δεν είναι τόσο δύσκολος. Ο μπαμπάς δεν είναι τόσο κακός. Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Σε βλέπω να μπαίνεις στην είσοδο της εκκλησίας. Είσαι 40 τώρα, κι έχεις ακόμα αυτά τα υπέροχα,χάλκινα μαλλιά, αλλά πλέον με μικρές λευκές τούφες. Φοράς πράσινα – το αγαπημένο σου χρώμα. Η μουσική ξεκινάει, καθώς προχωράμε στο εσωτερικό του ναού. Γελάμε σιγανά, όταν κάποιος μας προσπερνά βιαστικά για να κάτσει μπροστά. Μου πιάνεις το χέρι και περπατάμε μαζί στο διάδρομο. Στρέφομαι προς το νέο μου σύζυγο και μακριά από σένα.
Σε βλέπω να με περιμένεις στην πόρτα. Είσαι 50 πλέον, κι τα μαλλιά σου έχουν γκριζάρει αρκετά, ενώ λίγο παραπανίσιο βάρος μαζεύτηκε γύρω από τη μέση σου. Είναι αργά. Η ομίχλη είναι ορατή στην ατμόσφαιρα, καθώς τα σύννεφα ετοιμάζονται για βροχή. Δείχνεις αναστατωμένη. Το μπλε φως που αναβοσβήνει τη μια φωτίζει το πρόσωπό σου και την άλλη σε αφήνει στη σκιά. Έρχομαι και σου αφήνω το γιο μου. Προσπαθώ να σε καθησυχάσω, ενώ ο αστυνομικός περιμένει στην άκρη του δρόμου με τον άντρα μου. Είσαι διχασμένη: Θέλεις να μ’ ακολουθήσεις και να με υποστηρίξεις, αλλά εγώ σε χρειάζομαι για να κρατήσεις το γιο μου ασφαλή. Περπατάω στο δρόμο. Όταν θα τελειώσω, δεν θα γυρίσω στο σπίτι μαζί του. Θα έρθω να μείνω μαζί σου. Τώρα καταλαβαίνω: Ο γάμος είναι δύσκολος.
Σε βλέπω να φοράς το πράσινο φόρεμα. Είμαστε σε μια είσοδο και πάλι. Είσαι 60, και τα μαλλιά σου είναι όλα γκρι πλέον. Εξακολουθείς, ωστόσο, να δείχνεις υπέροχη. Το πράσινο ήταν πάντα το χρώμα σου. Μαζεύεις τα παιδιά και αυτά με πιάνουν από ένα χέρι το καθένα. Με χαϊδεύεις και προχωράς μπροστά καθώς η μουσική ξεκινά. Αυτή τη φορά, τα παιδιά μου με συνοδεύουν στο διάδρομο του ναού. Είσαι μπροστά γεμάτη περηφάνια. Νομίζω πως ξέρεις ότι αυτή τη φορά τα κατάφερα. Περιμένεις μέχρι να φτάσω μπροστά και να έρθουν δίπλα σου τα παιδιά. Στρέφομαι προς το νέο μου σύζυγο, όχι όμως μακριά από σένα, όχι αυτή τη φορά.
Βλέπω ένα στρουμπουλό κοκκινομάλλικο παιδάκι μέσα σε μια παιδική πισίνα. Νιώθω τον ήλιο να φωτίζει πάνω από το κεφάλι μου. Μου χαμογελά, και νιώθω τη ζεστασιά του. Είμαι 40 τώρα. Έχω κόκκινα μαλλιά και ανεμίζουν. Μου φαίνεται τόσο οικείο αλλά ταυτόχρονα και τόσο ξένο. Αναρωτιέμαι αν θα θυμάται. Κοιτάζω το είδωλό μου στο παράθυρο.
Σε βλέπω.
Babyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από scarymommy.com