Συγγνώμη…
Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι οι πλανήτες… ούτε τι μπορεί να φταίει…ούτε τι λέει η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η ιατρική και λοιπές επιστήμες για όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο έντονα τελευταία… Κακοποιημένα παιδιά, βιασμένα παιδικά σωματάκια και ψυχές, γονείς τέρατα, τρομοκράτες, μαστροποί και trafficking παιδιών με ψίχουλα που ταίζουν αχόρταγες άρρωστες ορέξεις… Και μέσα μου ξυπνά ένα θηρίο… Που μέρα με τη μέρα θεριεύει και δείχνει ολοένα και πιο αιμοβόρο… Ένα θυμωμένο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει αν έβρισκε έναν από δαύτους στο δρόμο του… με νύχια και με δόντια… και να τον κατασπαράξει ως το τέλος χωρίς κανένα έλεος…
Μέχρι σήμερα καμάρωνα για το πως μπορούσα να διαχειριστώ και να εξηγήσω συμπεριφορές που δεν μου ταίριαζαν… Τις τραβούσα από εδώ, τις ξετίναζα από εκεί, τις έσπρωχνα, τις έκοβα, τις έραβα… μέχρι που τις τοποθετούσα μέσα μου με αριστοτεχνικό τρόπο και τις εξηγούσα με γνώμονα την ψυχολογία, τη γενετική, την κοινωνιολογία ακόμη και τη θρησκεία… Εδώ όμως μένω ανήμπορη στο να τοποθετήσω οτιδήποτε στο κεφάλι μου, ενώ το θηρίο περιμένει στη γωνιά του έτοιμο να ξεψαχνίσει την επόμενη είδηση για το επόμενο ανθρωποειδές τέρας που κακοποίησε ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ακόμη μια παιδική αθώα ψυχή… Μια 12χρονη ψυχή, ένα 14χρονο κοριτσίστικο κορμί, ένα τετράχρονο κορμάκι, ένα 6 μηνων βρεφάκι… Ψυχές που θα έπρεπε να ζουν ακόμη μέσα στα παραμύθια και να μισοπατούν στην πραγματικότητα… Ψυχές που θα έπρεπε να τις γεμίζουμε με χρώματα και μουσικές… Ψυχές που θα έπρεπε να ονειρεύονται κάστρα και όχι εφιάλτες… Κι όμως! Κάποια ανθρωποειδή που τις περισσότερες φορές λέγονται και «γονείς», φρόντισαν να τους δείξουν το χειρότερό πρόσωπο του κόσμου δαύτου… Αρρώστια ασκήμια και ένα ρέκβιεμ για μια πεθαμένη κοινωνία που δεν προσπάθησε καν να παλέψει ώστε να κερδίσει την χαμένη της ζωή..
Και κάπου εδώ κοιτάζω τα παιδιά μου, που αυτή τη στιγμή παίζουν δίπλα μου και κάνουν αταξίες πετώντας και πειράζοντας πράγματα που δεν πρέπει… πριν λίγο μάλιστα τους φώναξα ώστε να με αφήσουν να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα να κάνω, και την αμέσως επόμενη στιγμή ένιωσα τύψεις…
Κοιτάζω τα παιδιά μου και νιώθω ότι τους χρωστάω μια συγνώμη… Για όλα αυτά που πρόκειται να δουν.. Που πρόκειται να αντιμετωπίσουν… Που πρόκειται να νιώσουν…
Για όλα αυτά που θα με χρεώσουν μεγαλώνοντας και θα έχουν όλο το δίκιο του κόσμου…
Για εκείνα που θα τα κάνουν να νιώσουν απειλή και φόβο…
Για εκείνα που θα τα κάνουν να νιώσουν αμφισβήτηση για ότι νομίζουν πως ξέρουν…
Να ζητήσω συγνώμη για όλες τις ανασφάλειες που θα τους προκύψουν και για τον εκμηδενισμό όλων εκείνων των αξιών που προσπάθησα να τους περάσω θεωρώντας ότι θα τους βοηθήσει στο μέλλον…
Μια συγνώμη για την ανοχή και την ανέχεια μου, σε όλο το μεγαλειώδες παράλογο που αφήνω εγώ, και άλλα 2.500.000 γονείς, να εξελίσσεται στον τόπο μας εις βάρος τους..
Μια συγνώμη για όλες εκείνες τις λάθος επιλογές, που αν μπορούσαν ακόμη και τον ήλιο μας θα ξεπουλούσαν, όπως ακριβώς έκαναν με τη συνείδησή μας…
Μια συγνώμη που αυτό το τέρας μέσα μου, που τρέφεται με οργή, μένει κλεισμένο στο κλουβί του, ενώ η πόρτα του παραμένει ανοιχτή…
Τέλος, μια συγνώμη από εκείνο το παιδί, μέσα μου, που νόμιζε ότι μπορεί τον κόσμο να αλλάξει και να τον γεμίσει με χρώματα φωτεινά… Όπως νόμιζε ότι του αξίζει…