Στα ροζιασμένα σου χέρια, όλη μου η ζωή
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Ένα άγγιγμα σε κείνα τα γερασμένα χέρια, φτάνει για να σε κάνει να αναρωτηθείς…
Να σε κάνει να ψάξεις και να βρεις ότι μπορείς από την ζωή του, να ξεθάψεις τις αναμνήσεις του, να ψάξεις σπιθαμή προς σπιθαμή εκείνες τις ρυτίδες…
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Κάθε ρυτίδα και μια ανάμνηση, μία σταγόνα στον ωκεανό της ζωής του.
Ρυτίδες σε αυτά τα χέρια που σε πήραν αγκαλιά μόλις γεννήθηκες, που σου είπαν το πρώτο παραμύθι, που σε έβαλαν για πρώτη φορά να κάνεις κούνια, που παίξανε μαζί σου χιονοπόλεμο, που μαζεύατε μαζί φράουλες από τον μπαξέ, που όσο λασπωμένα και αν ήταν, πάντα ήταν εκεί για σένα.
Ήταν εκεί για την αγκαλιά και την ασφάλεια που απλόχερα σου μετέδιδαν.
Και τώρα; πώς να τα βοηθήσεις τώρα; Φτάνει μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φάρμακο για να γιάνει τον πόνο; Δεν νομίζω.
« Εγώ παιδί μου, ούτε να κλάψω δεν μπορώ πλέον, θέλω αλλά δεν μπορώ» και μετά ακολουθεί το βογκητό.
Ένα βογκητό που είναι το μόνο που μπορεί να σου εκφράσει όσα νιώθει.
Ένα βογκητό που δεν θέλει να ακούσεις αλλά δεν μπορεί να κρατήσει.
Ένα βογκητό που σε κάνει να νιώθεις ανίκανος να τον βοηθήσεις.
Γεράματα, λένε όλοι. Ακόμα και για τους γιατρούς, είναι άλλη η αντιμετώπιση ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Η πορεία της ζωής όλων μας. Τόσο δύσκολη αλλά τόσο φυσική.
Ένα μικρό παιδί μέσα σε ένα γερασμένο σώμα που ζητάει την φροντίδα όλων. Όλων εκείνων που αγαπάει, όλων εκείνων που θέλει να αγκαλιάσει αλλά δεν μπορεί, όλων εκείνων που θέλει να απαλλάξει από το βάρος που νιώθει ότι είναι. Ένας άνθρωπος που πάντα φρόντιζε τους άλλους, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να σκεφτεί τον εαυτό του.
Γιατί η ψυχή δεν γερνάει, απλά ακολουθεί το σώμα. Γιατί η ψυχή φοβάται, φοβάται την αρρώστια, φοβάται το θάνατο, φοβάται μην κουράσει ή στεναχωρήσει αγαπημένα πρόσωπα.
Παππούδες, γιαγιάδες, ηλικιωμένοι άνθρωποι δικοί μας αλλά και ξένοι, όλοι έχουν την ανάγκη μας.
Αγαπήστε τους, αγκαλιάστε τους, φροντίστε τους και πάρτε ότι μπορούν να σας προσφέρουν. Είναι το παρελθόν και το μέλλον μας ταυτόχρονα. Τα γονίδια και η μελλοντική εξέλιξη μας.
Αφιερωμένο σε όλους τους παππούδες των γηροκομείων, των πόλεων και των χωριών που ζητάνε απλά το χάδι μας και ιδιαίτερα στον δικό μου παππού.
Πηγή: loveletters.gr