“Εσύ μπαίνεις στην ομάδα με την κίτρινη κορδέλα. Αφού δε σε διάλεξε κανείς, κάπου πρέπει να σε βάλω”
“Κοιτάξτε τη πως είναι και πως τρέχει, κοιτάξτε χάλια”
“Να φύγει από την ομάδα δεν τη θέλουμε. Ούτε μια σκυτάλη δεν μπορεί να αλλάξει γρήγορα, δεν μπορεί να τρέξει, είναι χοντρή σαν τη μάνα μου. Τι την θέλουμε εδώ;”
Γέλια και χάχανα μετά από σύσσωμη την τάξη. Κι υποτιμητικά βλέμματα, τέτοια που σε κάνουν να νιώθεις μυρμήγκι, έρπον έντομο στο έδαφος, που εκλιπαρείς μάταια για λίγη αποδοχή και παραδοχή.
Και να λοιπόν ένα κορίτσι που τραβάει να μακρύνει τις μπλούζες της για να κρυφτεί πίσω από αυτές, γιατί της είπαν ότι είναι χοντρή. Γιατί δεν την θέλουν στα ομαδικά παιχνίδια αφού πάντα χάνουν εξαιτίας της. Και το πίστεψε…
Να ένα κορίτσι που κάθεται μόνο του σε μια γωνία στην αυλή και κλαίει κρυφά για να μην το βλέπουν.
Ένα κορίτσι που το χλευάζει ακόμη και η καθηγήτρια γυμναστικής!
Κι είμαι μόλις 14 ετών. Ναι, έχει παραπάνω κιλά, η εφηβεία κι οι αναζητήσεις του περίεργου μυαλού της που δεν έδιναν ικανοποιητικές απαντήσεις την οδήγησαν μπροστά από ανοιχτά βιβλία και ημερολόγια, από βινύλια αλλά και από μεγάλες μερίδες φαγητό. Έκλεινε το στόμα της, άλλωστε κανείς δεν άκουγε τι έλεγε..
Ήθελε να φύγει από το σχολείο. Ήθελε να σταματήσει τουλάχιστον τη γυμναστική.
Ένιωθε ένα μαύρο πρόβατο σε μια αγέλη μοσχαναθρεμένων λευκών. Πήγαινε στη γωνία και παρατηρούσε τους άλλους σαν θεατής όχι σαν συμμέτοχος. Αυτή την καθηγήτρια τη μίσησε. Το είπε με δικά της λόγια στον πατέρα της. Δικά της, γιατί την είχαν μάθει κιόλας να μην μιλάει άσχημα, να μην κακολογεί κανένα.
Έτσι κάνουν τα καλά κορίτσια! Δημιουργούν τα λιγότερα δυνατά προβλήματα και ανησυχίες τριγύρω. Είναι σαν να μην υπάρχουν. Σαν απλά να αναπνέουν.
Αυτό το κορίτσι φοβόταν τους ανθρώπους, φοβόταν ότι δεν κολλούσε πουθενά. Κι όσο φοβόταν τόσο κρυβόταν κι όσο κρυβόταν τόσο έτρωγε.
Και κάπως έτσι το κορίτσι αυτό ενηλικιώθηκε κουβαλώντας βάρος τεράστιο. Σωματικό ως ένα σημείο, ψυχικά δυσβάσταχτο. Τα κατάφερε να πιστέψει ότι δεν είναι και τίποτε το ιδιαίτερο, ότι πρέπει να αποδεικνύει συνεχώς ότι δικαιούται το ενδιαφέρον των γύρω της, ότι το αξίζει, ότι πρέπει να προσέχει να μην βάζει κιλά, ότι πρέπει να κάνει εκπτώσεις στα θέλω της και τις σχέσεις της με τους άνδρες.
Είναι χοντρή, αυτό λέει ο καθρέφτης της πολλά χρόνια τώρα, σαν να κόλλησε στο τότε, παρόλες τις αλλαγές που έκανε στην εμφάνισή της, είναι άχαρη, αντιδρά σε όποια καλά σχόλια ακούσει για τον εαυτό της, μεταδίδοντας από το όριο του αυτοσαρκασμού σε αυτό της ειρωνείας και τα ανάπαλιν, άλλωστε είναι λίγη… Η φωνή αυτή υπάρχει πάντα κάπου μέσα της, αν και με τα χρόνια την σίγησε αρκετά.
Έπρεπε κάπως να επιβιώσει, να ανταπεξέλθει σε όλα τα πρέπει, τα καθώς και τα διότι. Και τώρα που έγινε μάνα και μεγαλώνει ένα παιδί, θέλει να πει σε όλους τους γονείς που γνωρίζει κάτι για να μην το ξεχάσουν..
Ακούστε τα παιδιά σας. Σταθείτε λιγάκι μπροστά τους ουσιαστικά, ώστε να δείτε συμπεριφορές. Πολλές φορές κάνουν πολλά αλλά δεν μιλάνε. Ερμηνεύεστε την ενέργειά τους. Μην τους επιτρέψετε να γίνουν θύματα κανενός. Μην τα αφήσετε να νιώθουν μόνα κι έρημα σε έναν κόσμο που τα κοιτά κάτω από μικροσκόπιο και περιμένει στη γωνία να τα καταπιεί. Δεν φτάνει απλά να τους παρέχετε τροφή και ένδυση. Θέλουν αυτιά, θέλουν στήριγμα θέλουν καθοδήγηση.
Και κυρίως αποδοχή και πίστη στο μοναδικό υλικό της ψυχούλας τους. Βοηθήστε τα να πιστέψουν στο θαύμα της προσωπικής τους ζωής. Γιατί τέτοιο είναι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν εδώ με σας γονείς.
Ίσως έτσι σταματήσουμε να βλέπουμε λαβωμένα περιστέρια γύρω μας.
Ίσως έτσι η ελπίδα ότι το αύριο δικαιούται να είναι καλύτερο γίνει η επόμενη πραγματικότητα μας!
Ίσως…
Έως τότε όμως ανοίξτε αυτιά, μάτια και αγκαλιές! Και κάτι μπορεί να αλλάξει…
Κάτι εντέλει να σωθεί…