Στον άγνωστο που ενοχλήθηκε από το γιο μου: Η ηλικία των 3 είναι υπέροχη!
Τις προάλλες πήγαμε για να δούμε ένα παιχνίδι μπάσκετ κολεγίων στο Πανεπιστήμιο Campbell. Ο σύζυγός μου είναι βοηθός φοιτητή του δεύτερου έτους και σήμερα βρίσκεται στην ορθοπεδική χειρουργική. Ο γιατρός για τον οποίο δουλεύει είναι ο γιατρός της ομάδας, οπότε φυσικά ο σύζυγός μου έπρεπε να είναι εκεί “σε περίπτωση” που κάτι συνέβαινε στους παίκτες. Ευτυχώς δεν συνέβη τίποτα και θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το παιχνίδι από την αρχή μέχρι το τέλος.
[babyPostAd]Ο 3χρονος γιος μας ήταν ενθουσιασμένος και τόσο χαρούμενος που περπατούσε πάνω και κάτω στα σκαλοπάτια και έγινε φίλος με τη μασκότ Gaylord, την Καμήλα. Έφαγε ένα ζεστό κουλουράκι και η πυροσβεστική του έδωσε ένα καπέλο πυροσβέστη. Το αγόρι μας συμπεριφέρθηκε καλά παρά τη μουσική, το παιχνίδι, τις μαζορέτες και τον ενθουσιασμό. Το απόγευμα ήταν άψογο!
Κάποια στιγμή στη μέση του παιχνιδιού, μια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν πίσω μου, έσκυψε προς τα εμπρός και με ρώτησε: “Πόσο χρονών είναι το αγόρι σου;” Χαμογέλασα και απάντησα: “Είναι 3 .” Συνέχισε να μου λέει ότι ήταν παιδαγωγός προσχολικής αγωγής και όταν έγινε γιαγιά αποφάσισε ότι θα είναι εκεί για τα εγγόνια της μεταξύ των ηλικιών από νεογέννητο μέχρι 2 και στη συνέχεια πάλι όταν γινόντουσαν 4 και έπειτα. Δεν κατάλαβα καλά τι προσπαθούσε να μου πει. Και είμαι σίγουρη ότι πρέπει να την κοίταξα σαν να σκεφτόμουν “Τι;” γιατί άρχισε να μου εξηγεί ότι απλά δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά στην τρομερή ηλικία των τριών.
Σιωπή. Επεξεργάστηκα αυτά που μου έλεγε, αλλά δεν ήξερα τι να πω γιατί σκέφτηκα: Μου λέτε ότι δεν σας αρέσει το παιδί μου; Επειδή δεν μας ξέρετε. Ή μήπως μου λέτε ότι το παιδί μου έχει κακή συμπεριφορά; Γιατί πραγματικά δεν έχει! Απλώς διασκεδάζει και δεν μπορείτε να περιμένετε οτι θα καθίσει για δύο ώρες όταν βλέπει τους παίκτες μπάσκετ να τρέχουν πάνω και κάτω από το γήπεδο και τις μαζορέτες να πηδούν πάνω-κάτω και να χτίζουν πυραμίδες. Ή μου λέτε ότι απλά οτι δεν σας αρέσουν τα εγγόνια σας; Ή όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν; Τι στο καλό μου λέτε; Και ενώ όλες αυτές οι σκέψεις έτρεχαν μέσα από το κεφάλι μου, δεν υπήρχε παρά μια … αμήχανη σιωπή! Και αφού στη ζωή μου λειτουργώ με το μόττο”Αν δεν έχεις τίποτα ωραίο να πείς, μην λεςτίποτα” γύρισα και ποτέ δεν κοίταξα πίσω.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ηλικία είναι ξεκαρδιστική. Αγαπώ πόσο περίεργα είναι τα παιδιά και πόσα θέλουν να μάθουν. Αγαπώ το πόσο παρατηρητικός είναι ο γιος μου και πόσο μου αρέσει να με βοηθάει στο σπίτι. Μου αρέσει να τον παρακολουθώ να διερευνά πράγματα που είναι καθημερινά για μένα και ολοκαίνουργια σε αυτόν. Μου αρέσει να τον βοηθάω να κερδίζει αυτοπεποίθηση, αφήνοντάς τον να φύγει και να ανακαλύψει, ενώ διατηρώ μια ασφαλή απόσταση. Λατρεύω αυτήν την εποχή. Είναι ξεκαρδιστική.
Για παράδειγμα (και είμαι βέβαιη ότι όλες οι μητέρες μπορούν να καταλάβουν): πηγαίνοντας στο μπάνιο έχω πάντα ακροατήριο. Προσπαθώ να είμαι διακριτική, αλλά ας το παραδεχτούμε – συχνά έχω ένα παιδί στην αγκαλιά μου ενώ είμαι στην τουαλέτα. Ένα παιδί που χρειάζεται φιλιά και αγκαλιές ακόμα και όταν πηγαίνω στην τουαλέτα. Και μαντέψτε τι, τον άφησα να καθίσει στην αγκαλιά μου και να απολαύσει τις αγκαλιές και τα φιλιά, γιατί είμαι επίσης μια μαμά ενός εφήβου και ενός ενήλικα που με το ζόρι πια με αγκαλιάζουν και με φιλάνε.
Πριν από μερικές εβδομάδες, σηκώθηκα από την τουαλέτα και ο γιος μου ρώτησε: “Μαμά, πού είναι το πουλάκι σου;” απάντησα: “Οι μητέρες δεν έχουν πουλάκι. Μόνο οι μπαμπάδες και τα αγόρια έχουν. “Προφανώς μπερδεύτηκε αρκετά, γιατί ρώτησε:” Δεν έχεις πουλάκι; “Είπα,” Όχι. Δεν έχω πουλάκι. Τα κορίτσια και οι μαμάδες έχουν πιπί.” Λοιπόν, αυτό ήταν σαφώς υπερβολική πληροφορία, επειδή χρειάστηκε μισό λεπτό για να τα επεξεργαστεί και στη συνέχεια είπε αποφασισμένος, “Όχι μαμά, απλά έχεις ποπό!”
Έσκασα στα γέλια! Λες και εκείνος δεν είχε ποπό…
Μα ποιος γίνεται να μην αγαπάει αυτήν την ηλικία;
Αν δεν είχα το γιο μου η ζωή μου θα ήταν απόλυτα βαρετή αυτή τη στιγμή!
Τον λατρεύω. Και λατρεύω και την ηλικία των τριών!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή