Σχέση γονέων-εφήβων, μία σχέση διαφωνιών και κόντρας
Το χάσμα γενεών και η προσπάθεια εύρεσης τρόπου επικοινωνίας, απασχολεί πάντοτε ένα διαχρονικό πρόβλημα τόσο τους γονείς όσο και τους εφήβους. Η εφηβεία, η ηλικία εκείνη που σηματοδοτεί το πέρασμα του παιδιού στην ενηλικίωση, πάντοτε προκαλεί έναν κυκεώνα συναισθημάτων στους γονείς οι οποίοι προσπαθούν να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν τις εκρήξεις των έφηβων παιδιών τους.
Η νεανική ηλικία χαρακτηρίζεται από έντονη ορμή,επαναστατικότητα, αποτίναξη των ορίων και της καταπίεσης, διάθεση για βελτίωση του κόσμου. Οι νέοι όμως εκτός αυτών των χαρακτηριστικών, χαρακτηρίζονται από την απειρία τους και την έλλειψη εμπειριών, για αυτό και πολλές φορές παρασύρονται σε επιπόλαιες πράξεις από την ανεμελιά και την ανάγκη τους να αισθανθούν ελεύθεροι. Γεγονός που συνδέεται με την επιρρέπεια σε διάφορες ενέργειες και την υιοθέτηση ανθυγιεινών συνηθειών (κάπνισμα, αλκοόλ, επικίνδυνη σεξουαλική συμπεριφορά). Οι γονείς από την άλλη, χαρακτηρίζονται από συσσώρευση περισσότερων εμπειριών, αγωνία για το μέλλον των παιδιών τους και ενίοτε ακόμα και αυταρχικότητα στον τρόπο διαπαιδαγώγησης.
Η αμφίδρομη αυτή σχέση των δύο γενεών, διαποτίζεται και από άλλα γεγονότα που επηρεάζουν την πορεία της εκάστοτε σχέσης και αφορούν και το ρεύμα της κάθε εποχής. Η σύγχρονη υλιστική μανία και απόκτηση υλικών πραγμάτων που οδηγεί τους γονείς σε πολύωρη εργασία εκτός σπιτιού με αποτέλεσμα να μη χτίζουν βαθιά σχέση με τον έφηβο, με συνέπεια η σχέση γονιού-παιδιού να μην έχει την απαραίτητη συναισθηματική υποδομή και δέσιμο. Επιπροσθέτως, οι σύγχρονες ανάγκες του εφήβου, το άγχος για τις επερχόμενες εξετάσεις και την επαγγελματική αποκατάσταση, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, όλα αυτά συμβάλλουν στο να διευρυνθεί το χάσμα των γενεών και οι ασυμφωνίες που τους χωρίζουν. Οι έφηβοι απαιτούν πλέον περισσότερες ελευθερίες, έχουν αδάμαστο πνεύμα και επιθυμούν να αποτινάξουν τα όποια δεσμά περιορίζουν την ελευθερία τους. Οι γονείς από την άλλη, τρομάζουν μπροστά σε αυτή την αλλαγή, επιθυμούν να μεταγγίσουν τα δικά τους όνειρα και απωθημένα στα δικά τους παιδιά και προσπαθούν να βρουν μία δίοδο επικοινωνίας.
Το ερώτημα που δημιουργείται από τις παραπάνω συνθήκες, είναι το εξής: μπορεί να βρεθεί μία χρυσή τομή ώστε και οι δυο πλευρές να σεβαστούν περισσότερο η μία την άλλη;
Νομίζω πως η λύση μπορεί να δοθεί με το να υπάρξει ένας χώρος που θα επιτρέψει και στις δύο πλευρές να συνυπάρχουν. Και ο έφηβος μπορεί να δαμάσει το επαναστατικό του πνεύμα δείχνοντας σεβασμό και εμπιστοσύνη στην εμπειρία του μεγαλύτερου γονιού, αλλά και ο γονιός οφείλει να σεβαστεί το γεγονός πως το παιδί του είναι μία ανεξάρτητη προσωπικότητα με τα δικά του θέλω και επιθυμίες. Ας μην ξεχνούν πως και εκείνοι κάποτε υπήρξαν έφηβοι και ήταν επαναστάτες. Θα ήταν εξίσου σημαντικό να αντικατασταθεί ο αυταρχισμός, η προσπάθεια επιβολής και η νευρικότητα, από την επιθυμία για διάλογο, το σεβασμό στον αντίλογο και την προσπάθεια εύρεσης εναλλακτικών λύσεων. Η θεσμοθέτηση ορίων και ο σεβασμός της ελευθερίας του κάθε προσώπου όπως και τω ορίων του, θα μαλακώσουν και τις δύο πλευρές και θα μειώσουν τις διενέξεις και εντάσεις.
Το να δίνουμε χώρο και στις δύο πλευρές, σεβόμενοι τη διαφορετικότητα των αντιλήψεων και της προσωπικότητας του ενός, θα οδηγήσουν στην άμβλυνση των διενέξεων και στην επικράτηση ενός κλίματος ειρήνης.