Η σχέση μας με την μητέρα δείχνει ξεκάθαρα την σχέση που αναπτύσσουμε με το συναίσθημα μας.
Ο τρόπος μας, φυσικά, νοητικά, συναισθηματικά που την αντιμετωπίζουμε, ζωγραφίζει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και στους υπόλοιπους γύρω μας.
Όταν η βασική ανάγκη του παιδιού να συνδεθεί με την μητέρα όπως αυτό θα ήθελε , δεν καλύπτεται, δημιουργεί αποκοπή στο συναίσθημα και απόσταση.
Η σύγχυση και η σύγκρουση συμβαίνει όταν αυτό την κρίνει και την απορρίπτει θυμώνοντας, ενώ ταυτόχρονα φοβάται για την απώλεια της.
Με τον ίδιο τρόπο ο νους μας κρίνει και απορρίπτει τις συναισθηματικές επιθυμίες μας και ταυτόχρονα φοβάται ότι αν δεν υλοποιηθούν θα υπάρξει απώλεια του ίδιου του εαυτού.
Το μικρό παιδί έχει προσδοκίες και επιθυμίες από τους γονείς και ειδικότερα από την μητέρα που έχει άμεση σύνδεση με την ίδια την ζωή. Αυτή το κυοφόρησε, αυτή το θήλασε , αυτή το φρόντισε για να ζήσει. Αν δεν υπήρχε η μητέρα δεν θα υπήρχε κι αυτό.
Ο τρόπος που μεγάλωσε η μητέρα, οι αρχές, οι πεποιθήσεις και οι εικόνες που πήρε κι εκείνη με την σειρά της από την οικογένεια της, περιγράφει τον τρόπο που θα μεγαλώσει, θα διαπαιδαγωγήσει και θα διαιωνίσει το πατρόν της οικογενειακής συμπεριφοράς που διδάχτηκε με λίγο πιο εξελιγμένο τρόπο. Κάθε γενεά είναι λίγο πιο εξελιγμένη από την προηγούμενη.
Τα παιδιά χρειάζονται την ολοκληρωτική προσοχή της μητέρας τους. Οι ανάγκες της ζωής η καθημερινότητα, αστάθμητοι παράγοντες και η οικογενειακή εκπαίδευση απαγορεύουν την παρουσία και την πλήρη συναισθηματική σύνδεση του παιδιού με την μητέρα. Πχ το φαγητό, οι δουλείες του σπιτιού, η εργασία.
Το παιδί νιώθει παραμελημένο και απορριπτέο συναισθηματικά γιατί νοητικά αργότερα θα δίνει εξηγήσεις που δικαιολογούν την στάση της μητέρας. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σύγχυση, εσωτερική και σύγκρουση του νοητικού, με το συναισθηματικό που από την μια πλευρά δικαιολογεί κι από την άλλη κρίνει.
Έτσι έχουμε θυμωμένους ενήλικες που εκλογικεύουν το συναίσθημα τους και το απορρίπτουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και στην μητέρα τους.
Η αντίδραση στην μητέρα είναι ο καταπιεσμένος θυμός για την απόρριψη που ένιωσε το παιδί και η τιμωρία διαιωνίζεται με την συναισθηματική απόσταση και εγκατάλειψη, ακόμη και με φυσικό τρόπο.
Η συναισθηματική κακοποίηση συνεχίζεται και το κάνει ο ίδιος ο ενήλικας στον εαυτό του με τον θυμό και τις ενοχές να τον διχάζουν.
Ο ενήλικας παραμένει ένα μικρό θυμωμένο παιδί που προσπαθεί να πάρει αποδοχή και αναγνώριση έτσι ώστε να καλυφτούν οι ανάγκες του.
Ανάγκες όμως που δεν μπορεί να καλύψει ο σύντροφος του και ο περίγυρος γιατί η βαθιά υποσυνείδητη ανάγκη του είναι να τις καλύψει η μητέρα του.
Μ΄ αυτόν τον τρόπο γίνεται η προβολή της μητέρας πάνω στους άλλους. Έτσι δεν βλέπουμε ποιον έχουμε απέναντι μας αλλά αντίθετα προβάλουμε απαιτήσεις και ανάγκες που είχαμε από μικρά παιδιά από τους γονείς μας.
Όταν η μητέρα δεν γνωρίζει πώς να γεφυρώσει το χάσμα με το παιδί της και πώς να το γνωρίζει άλλωστε αφού δεν της το δίδαξε κανείς. Δεν υπήρχε σχολή γονέων στην εποχή της, λειτουργούσε ενστικτωδώς απ΄όσα είχε δει και εκείνη από τους γονείς της. Τότε η απόσταση μεγαλώνει.
Ο ενήλικας παραμένει μικρό παιδί γιατί δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του, κατηγορεί εσωτερικά ή εξωτερικά τους γονείς του και ειδικότερα την μητέρα του για όλα τα δεινά που τον έχουν βρει. Έχει άρνηση να καλύψει ο ίδιος τις ανάγκες του.
Δημιουργεί στην εμπειρία του καταστάσεις που εντείνουν την συναισθηματική αποσύνδεση βιώνει μοναξιά και εγκατάλειψη.
Κακοποιεί τον εαυτό του με συναισθήματα οργής και ενοχών και κατά συνέπεια κακοποιεί έξω ασυνείδητα, όλους όσους του θυμίζουν με την συμπεριφορά, τους γονείς του.Η κακοποίηση συμβαίνει πρώτα μέσα πριν εκδηλωθεί έξω .
Πολύ, πολύ δύσκολα ένας ενήλικας θα δημιουργήσει υγιή σχέση , ειδικά όταν είναι άνδρας, αν η σχέση με την μητέρα του δεν είναι καλή. Θα μεταφέρει την παρουσία της ασυνείδητα σε κάθε σχέση που κάνει.
Αν παρατηρήσουμε την συμπεριφορά του θα προσέξουμε ότι συμπεριφέρεται στον εαυτό του και στους άλλους γύρω του με τον ίδιο τρόπο που κατηγορεί και κρίνει την μητέρα του.
Παράδειγμα:
Αν κατηγορεί την μητέρα του ότι είναι ασύνδετη, βρίσκεται αλλού, σκέπτεται μόνο τον εαυτό της και είναι συναισθηματικά αποστασιοποιημένη, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο διαχειρίζεται τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους άλλους. Είναι ο ίδιος ασύνδετος, σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται αλλού και συναισθηματικά δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που προκαλεί με την συμπεριφορά του, που είναι άκρως εγωκεντρική σκεπτόμενος το δικό του προσωπικό δράμα, μην έχοντας επαφή πως νιώθουν οι γύρω του με την αρνητικότητα και το εγώ του.
Η αποκατάσταση έρχεται όταν συνειδητοποιούμαστε, πως αντιγράφουμε με τον ίδιο αλλά και αντίστροφο τρόπο τους γονείς. Ένας θυμωμένος ενήλικας μπορεί να πιστεύει ότι λειτουργεί αντίθετα από του γονείς του, στην ουσία όμως τους αντιγράφει ασυνείδητα.
Νοητικά μπορεί να συγχωρούμε τους γονείς μας για τα τυχόν λάθη τους, συναισθηματικά όμως για να γίνει αυτό, χρειάζεται να δούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, που λειτουργούμε σαν πιστό αντίγραφο τους αλλά λίγο πιο εξελιγμένο.
Όσο τιμωρούμε τους γονείς με την κρίση, την αντίσταση, την απόσταση, τον θυμό, τιμωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Συναισθηματική συγχώρεση προς την μητέρα, κρύβει την συναισθηματική συγχώρεση και την σύνδεση με τον εαυτό μας.
Αποκαθιστά την συναισθηματική και νοητική τάξη, ενηλικιώνει τον άνθρωπο μέσα από αγάπη δίχως όρους.
Η κρίση του νου διαχωρίζει και κακοποίει, δεν μπορεί να υπάρξει ανιδιοτελής αγάπη μέσα από κακοποίηση.
Οι γονείς κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, κανείς δεν είναι τέλειος και ούτε μπορεί να γίνει. Η πρόθεση είναι η αγάπη, ο τρόπος που εκδηλώνει ο γονιός την αγάπη του για το παιδί είναι ο τρόπος που έμαθε μεγαλώνοντας κι ο ίδιος. Δεν φταίει. Το παιδί είναι πάντα αθώο, αυτό που πήρε, αυτό θα δώσει.
Το μεγαλύτερο δώρο των γονιών μας είναι η ίδια η ζωή, αξίζει τον κόπο να τους τιμήσουμε γι αυτό!
Πηγή: roifotos.wordpress.com