Της Σοφίας Παπαηλιάδου.
Κοιτάω τα παιδιά μου να παίζουν στην παραλία.
Ο γιος μου χτίζει κάστρα και η κόρη μου περνάει από πάνω και του τα γκρεμίζει.
Μαλώνουν, μουτρώνουν και τα ξαναβρίσκουν πάνω από μια γρανίτα φράουλα.
Δεν ξέρω πώς είναι αυτή η σχέση.
Δεν την έζησα ποτέ.
Εγώ στην παραλία τα κάστρα μου τα έχτιζα μόνη μου.
Και τα έφτιαχνα όπως ήθελα, όπως μου άρεσαν.
Και μετά ερχόταν οι φίλοι μου και τα στολίζαμε, τα ζούσαμε, μέχρι να μας τα γκρεμίσει το κύμα από κάποιο καράβι.
Μοναχοπαίδι.
Μια λέξη που σε ακολουθεί για όσο ζεις.
Άλλοτε με χαμόγελο συμπάθειας κι άλλοτε με το ειρωνικό χαμόγελο.
Ένας ρόλος που σου φοράνε οι γύρω σου για να δικαιολογήσουν εύκολα και αναίμακτα γιατί μπορεί να είσαι υπερευαίσθητος, ιδιόρρυθμος, εγωιστής, ανταγωνιστικός κ.α
Εύκολες κρίσεις, εύκολοι χαρακτηρισμοί και μάλιστα πολύ μακριά από την ουσία του τι είναι ένα μοναχοπαίδι.
Αυτό που πρέπει να ξέρεις για ένα μοναχοπαίδι, είναι η βαθιά και ουσιαστική του ανάγκη οι σχέσεις του να έχουν ρίζες. Δεν τις αποχωρίζεται εύκολα. Δίνει μάχες γι’αυτές και τις χτίζει με κόπο. Επενδύει το χρόνο του και αφιερώνει κομμάτια της ψυχής του σε αυτές.
Το μοναχοπαίδι, αγαπάει δύσκολα. Αλλά αγαπάει αληθινά.
Μην περιμένεις να στο πει ξανά και ξανά. Θα στο πει μια φορά. Και θεωρεί δεδομένο πως το ξέρεις πια.
Δεν αποχωρίζεται εύκολα ανθρώπους. Η απώλεια το στιγματίζει.
Μαθαίνει να ωριμάζει και να προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη. Επιβιώνει στον κόσμο των μεγάλων από μικρό και ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικούς χαρακτήρες.
Γελάνε πιο δύσκολα αλλά πιο ουσιαστικά. Δεν ζητάνε την προσοχή και δεν ψάχνουν να είναι το κέντρο της ζωής κανενός. Έχουν χορτάσει κι από προσοχή κι από αγάπη. Έχουν την αδιαίρετη αγάπη των ανθρώπων γύρω τους όσο μεγαλώνουν.
Κέντρο της ζωής τους έχουν τον εαυτό τους και αυτό τους αρκεί. Μπορούν να περάσουν καλά ανάμεσα σε δεκάδες κι ακόμα καλύτερα μόνα τους όταν οι «δεκάδες» δεν τους λένε τίποτα.
Μαθαίνουν να σέβονται τον χώρο και τον χρόνο του άλλου και να του τον δίνουν απλόχερα, όπως τον έχουν ανάγκη κι εκείνα.
Δίνουν φτερά για να πετάξεις μακριά τους και λόγους για να γυρνάς πάντα σε εκείνα.
Ξέρουν πως δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει τις ευθύνες τους και τις λέξεις «θέλω» και «μπορώ» τις ξέρουν στην ουσία τους. Και τις διεκδικούν μέχρι να τις αγγίξουν.
Επίσης ξέρουν να αποτυγχάνουν, να φταίνε, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Δεν ψάχνουν τον ένοχο για το ποιος έσπασε το βάζο με το μέλι.
Τα δύσκολά τους, τα κοιτάνε κατάματα. Δεν τα αποφεύγουν. Δεν κάνουν πως δεν είναι εκεί.
Ίσα ίσα..
Πέφτουν πάνω στα δύσκολά τους με μετωπική. Με επίγνωση των κινδύνων αλλά άγνοια του τι θα πει «χάνω», μπαίνουν στο παιχνίδι για να κερδίσουν και μόνο.
Κι ας χάσουν.
Κι όταν φτάνουν στην επιτυχία, ξέρουν την διαδρομή τους γιατί την χτίσανε σκαλοπάτι, σκαλοπάτι.
Δεν ξέρουν να ζητάνε εύκολα βοήθεια. Περιμένουν από τους άλλους να καταλάβουν από την σιωπή τους την ανάγκη τους.
Είναι κλειστοί, είναι δύσκολοι, δεν εμπιστεύονται εύκολα.
Είναι γεναιόδωροι στην ψυχή τους.
Δίνουν και δίνονται.
Είναι ανεξάρτητοι και ότι κι αν γίνεται μέσα τους θα τους βλέπεις πάντα γεμάτους αυτοπεποίθηση, ακόμα κι αν μέσα τους τρέμουν.
Τα μοναχοπαίδια, φεύγουν όταν πατήσεις τις κόκκινες γραμμές τους ή όταν προσπαθούν να νιώσουν τους φόβους τους και να τους ξεπεράσουν.
Και έχουν πολλούς φόβους τα μοναχοπαίδια. Και για να σου επιτρέψουν να μάθεις τους φόβους τους, θα πρέπει να σε νιώσουν ένα με εκείνους.
Θα κερδίσεις ένα μοναχοπαίδι, όταν θα το κάνεις να σου εμπιστευτεί τους φόβους του. Όταν θα το κάνεις να μην σου κρύψει τα σκοτάδια του.
Αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα σου κάνει.
Θα σου παραδοθεί και θα σου αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, χωρίς στεγανά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Κι αυτό είναι ένα δώρο που το κάνει σπάνια, γι’αυτό είναι και το πιο πολύτιμό του, ο εαυτός του που με τόσο κόπο χτίζει.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου – anapnoes.gr