Τα πολυτάλαντα παιδιά μας!

Νομίζω πως ως γονείς καλό είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό κ τη σκέψη μας ότι τα παιδιά μας (θα) αναπτύσσουν τις δεξιότητες και τις ικανότητές τους στο βαθμό που εμείς τους το επιτρέπουμε.

Προσωπικά δε σας κρύβω, πως από πάντα ήμουν πολύ φοβιτσιάρα με τα ανίψια μου και τα παιδιά φίλων και γνωστών. Δεν άντεχα να τα βλέπω σε “επικίνδυνες” δραστηριότητες, να πέφτουν ή να χτυπούν ακόμη και ελαφρά κλπ. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο πολλαπλασιάζονται όλα αυτά τα συναισθήματα όταν αφορούν στα ίδια μου τα παιδιά.

Εκτός, όμως, από το φόβο μας κάτι άλλο που μας κάνει να περιορίζουμε, ίσως και ασυναίσθητα η άθελά μας, τα παιδιά μας και να στεκόμαστε πολλές φορές εμπόδιο και λογος καθυστέρησης της ανάπτυξης τους είναι και τα κλασικά στερεότυπα με όλα εκείνα τα ‘μη αυτό και μη εκείνο’ που έχουμε μεγαλώσει.

Χαίρομαι τόσο πολύ που στον αντίποδα των δικών μου αναστολών, με τις οποίες παλεύω καθημερινά, τα παιδιά μου έχουν έναν μπαμπά πιο διαθέσιμο να επιτρέψει και να δοκιμάσει πράγματα που πιθανότατα εγώ θα απέτρεπα ή θα ανέβαλα διαρκώς…

Μικρά καθημερινά παραδείγματα, που αν δεν ήταν ο μπαμπάς τους, εγώ θα καθυστερούσα συνεχώς…

• Η “μεταφορά” από τη μικρή κούνια της παιδικής χαράς στη μεγάλη
• Το ανάποδο ανέβασμα της τσουλήθρας
• Το κόψιμο χαρτιών με το ψαλίδι
• Ή ενεργός συμμετοχή στην κουζίνα και στο μαγείρεμα

Το μεγάλο μάθημα όμως, το πήρα πριν λίγες ημέρες και ήταν διπλό:

Περιστατικό 1: Έχοντας μόλις γυρίσει από το μαιευτήριο στο οποίο απουσίασα δύο ημέρες για τη δεύτερη γέννα μου, βλέπω τον μπαμπά να σερβίρει στην τρίχρονή μας τα μεσημεριανά της μακαρόνια… Με το πηρούνι και το μαχαίρι, παρακαλώ! Και το κοριτσάκι μου, σαν εκπαιδευμένο από πάντα, να τα κρατάει κ τα δύο σωστά κ να τα δουλεύει – συνδυάζει μία χαρά, κόβοντας τις μπουκιες της.

Εγκυμοσύνη: 6 μύθοι για τη σύλληψη

Περιστατικό 2: Ετοιμαζομαι να πλυνω τα πιάτα κ έρχεται και το κορίτσι μου από κοντά με την καρεκλιτσα της… Της κάνω χώρο να σταθεί δεξιά μου, ώστε να τακτοποιεί στην πιατοθήκη όσα πλένω, όπως κάναμε μέχρι πρότινος. “Ααααα όχι μαμά! Εγώ τα πλένω τα πιάτα” μου λέει, σπρώχνοντας με για να βάλει τη καρέκλα της μπροστά στο νεροχύτη. “Α, ναι, ξέχασα να σου πω… Ή μικρή μας πλένει πλέον τα πιάτα και μάλιστα πολύ καλά!”, ακούγεται ο μπαμπάς της από μέσα.

Άξιος μπαμπάς! Άξιο κ το κοριτσάκι μας!!! Σ

κεφτείτε τι άλλο θα είχαν κάνει μαζί αν τους άφηνα κ ακόμα λίγες ημέρες παραπάνω τα δύο τους!!

Αλήθεια, εσείς πόσο ενισχύετε ή παρεμποδίζετε άθελά σας την ανάπτυξή τους;!