Θα αγαπήσω το σώμα μου με όλες του τις ατέλειες, για όλα αυτά που έχει καταφέρει!
Το πέρασμα των χρόνων…. Κανείς δεν με προειδοποίησε!
[babyPostAd]Θέλω να πω, ορισμένα πράγματα είναι αυτονόητα. Οι μικροσκοπικά γραμμές των ρυτίδων γύρω από τα μάτια, οι βαθιές ρυτίδες σε όλη μέτωπό μου. Έχω φωτογραφίες που αποδεικνύουν οτι αυτά τα πράγματα συνέβαιναν. Κάθε χρόνο. Έσκυψα πιο κοντά προς τον καθρέφτη για να παρακολουθήσω την αργή πρόοδο. Τίποτα από αυτά δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη – όλες οι εταιρίες καλλυντικών με προειδοποιούσαν οτι αυτό θα συμβεί.
Αλλά η βαθιά ουλή της καισαρικής μου που κάθε χρόνο είναι σαν να γίνεται όλο και πιο σταθερή στο δέρμα μου, το προγούλι μου που σιχαίνομαι – αλλά είναι εκεί, στο λαιμό μου, και δε λέει να φύγει, τα γόνατα μου. Ποιός να το πίστευε οτι θα άλλαζαν τα γόνατα μου; Και γιατί; Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει αλλαγές – άλλωστε ποιος παρατηρεί τα γόνατα…
Υπάρχουν τόσα μέρη του σώματος που με προβληματίζουν… Κάποτε θυμάμαι, η κοιλιά μου είχε κοιλιακούς… Αλλά, ω, περίμενε… Ουτε τότε μου άρεζε ιδιαίτερα… Θυμάμαι να λέω οτι θυμίζει ροδάκινο. Σωστά, μιακ οιλι΄που θυμίζει ροδάκινο και ας έχει κοιλιακούς, είναι μάλλον κακό πράγμα…
20 λόγοι για τους οποίους είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να χάσουμε τα κιλά της εγκυμοσύνης
Τότε πίστευα οτι το κολλαγόνο είναι κάτι σαν σαπούνι για ηλικιωμένους… Πλέον, στα 42, προσπαθώ να κρύψω το κολλαγόνο που παίρνω με την πεποίθηση οτι θα σώσω όλη αυτην την κατάσταση..
Και δεν είναι ότι δεν κάνω τίποτα για να συγκρατήσω την πορεία του χρόνου. Κάνω pilates. Τρέχω. Αλλά τώρα δεν τρέχω τόσο συχνά. Λόγω της τενοντίτιδα και της πελματιαίας απονευρωσίτιδας. Πράγμα που είναι περίεργο, γιατί όποιος το ψάξει στο ίντερνετ θα δει οτι αυτό συνήθως αποτελεί πάθηση για ηλικιωμένα και υπέρβαρα άτομα…
Δεν θέλω πίσω εκείνο το κορίτσι. Το κορίτσι που μισούσε την κοιλιά της , που δεν ήξερε τι ακριβώς πρέπει να πει σε κάθε περίπτωση, που ντρεπόταν πάντοτε και που προσπαθούσε χρόνια για να κάνει παιδί… Αλλά και αυτό με το νέο μου εαυτό; Τον σοφότερο , πιο ισχυρό εαυτό μου; Απλά θα ευχόμουν να μην κρεμόντουσαν κάποια γεμάτα ρυτίδες τμήματα του σώματός μου κάθε φορά που περπατάω…
Οι άνθρωποι αλλάζουν.. Κερδίζουν μάχες, κατακτούν στόχους, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά… Κάθε χρόνο γίνονται και πιο δυνατοί, πιο σοφοί.
Είμαι μόνο στα μισά αυτού του δρόμου και έχω πολλά ακόμη να κάνω, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επιτύχω την γήρνση μόνο του μυαλού μου – και όχι του σώματος. Δεν ελπίζω βέβαια οτι θα τα καταφέρω…
Γι αυτό μάλλον έχει έρθει η ώρα που πρέπει να αγαπήσω αυτό το σώμα. Αυτό το σώμα με την πλαδαρή κοιλιά, με τα περίεργα γόνατα, με το προγούλι μου, με το στήθος που δεν καταφέρνει να αντισταθεί στο νόμο της βαρύτητας…
Θα τα καταφέρω!
Για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή