Tο όνομα μου είναι Ιωάννα και είμαι 36 ετών. Τον Σεπτέμβριο του 2012 παντρέυτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο μετά από 1,5 χρόνο σχέσης και συγκατοικισης. Καναμε έναν υπέροχο γάμο και αμέσως βάλαμε μπροστα για την δημιουργία της οικογένειας μας, μιας που το θέλαμε και οι δύο πάρα πολύ.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδιάζαμε και έτσι μετά από 1,5 χρόνο συστηματικών προσπαθειών αποφασίσαμε να ψαχτούμε μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Η εξέταση για τον άντρα είναι μία και μοναδική και τα αποτελέσματα τα δικά μας δεν έδειχναν κάτι παθολογικό.
Από την πλευρά μου μπήκα σε μια διαδικασία εξετάσεων άλλες πιο απλές, και άλλες πιο επώδυνες. Τα αποτελέσματα από την δική μου πλευρά δεν έδειξαν επίσης κάτι παθολογικό εκτός από χαμηλή ΑΜΗ η οποία δεν σχετίζεται με την γονιμότητα παρα μόνο με τον χρόνο και τα αποθέματα ωαρίων.
Ο γιατρός που είδε τις εξετάσεις μου αμέσως μου μίλησε για σπερματέγχυση και καθώς μου εξηγούσε την διαδικασία με βαρετό ύφος, αποφάσισα να σηκωθώ να φυγω απο το γραφέιο του και να μην τον επισκεφθώ ποτέ ξανά. Πήρα γνώμη κι από δεύτερο γιατρό ο οποίος μου είπε σχεδόν τα ίδια και η ερώτηση μου ήταν πάντα γιατί να μπω σε αυτή τη διαδικασία εφόσον δεν υπάρχει κάτι παθολογικό;
Να μη τα πολυλογώ είχα αποφασίσει μέσα μου ότι έγκυος θα μείνω μόνο φυσιολογικά και πως έχω περισσότερη πίστη στον Θεό απ’ ότι στην επιστήμη. Κι έτσι περίμενα…
Οι μήνες περνούσαν και κάθε μήνα όταν ερχόταν η περίοδος ήταν ημέρα πένθους για μένα, χωρις να γνωρίζει κανείς γύρω μου, ακόμα ούτε και ο άντρας μου πόσο πολύ υπέφερα. Κάποιες φορές μόνο με έιχε τσακώσει να κλαίω και δεν μάσησε από την δικαιολογία που του είπα οπότε το κατάλαβε. Εκείνος πάντα ήταν χαλαρός με το θέμα, σίγουρος πάντα πως με λίγη υπομονή θα τα καταφέρουμε.
Δεκέμβριος του 2014 και νιώθω πάλι τους γνωστούς πόνους περιόδου. Τα νεύρα μου, στεναχώρια και πάλι αλλα μετά από τόσες άκαρπες προσπάθειες το πήρα πιο χαλαρά. Είχα πάρει πλέον απόφαση σχεδόν πως ίσως και να μην κάνω ποτέ παιδάκι. Οι πόνοι συνέχιζαν αλλά η περίοδος δεν ερχοταν. Απόφάσισα και έκανα έναν κολπικό υπέρηχο ο οποίος δεν έδειξε κάτι σημαντικό παρά μόνο λίγο μαζεμένο υγρό πίσω από τη μήτρα. Πέρασαν 3 μέρες κι εγώ πόναγα όλο και περισσότερο. Είχαν πλέον ξεπεράσει την ένταση των κανονικών πόνων της περιόδου. Με παίρνει η κολλητή μου τηλέφωνο και της το λέω. Μου λέει «δεν παίρνεις ένα τεστ από το φαρμακείο»; Της απαντάω λες βλακείες τώρα και δεν ήθελα με τίποτα να δω ξανα ένα αρνητικό τεστ μπροστά μου. Το ίδιο βράδυ ξαναμιλήσαμε και επέμεινε. «Βρε κορίτσι μου κάνε μου τη χάρη και πάρε ένα τεστ από το φαρμακείο». Κι έτσι βγήκα και πήγα και πήρα.
Οπως υποψιαστήκατε ναι… ήταν θετικό.
Επακολούθησε ένας χαμός. Τηλέφωνα στη μαμά μου στην αδερφή μου στην κολλητη μου, κλάματα, γέλια! Ο άντρα ς μου δεν είχε γυρισει από τη δουλεια και περίμενα να του κάνω έκπληξη! Οταν ήρθε του έδειξα το τεστ και αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε!
Οι πόνοι την επόμενη μέρα έγιναν πιο έντονοι. Πήγα στον γυναικολόγο μου να επιβεβαιώσουμε την εγκυμοσύνη και αφού έκανα χοριακή η οποία ήταν ήδη περίπου στο 1000 με εξέτασε.
Δεν είδε τίποτα. Δεν υπήρχε κάτι αλλά οπως μου εξήγησε ήταν νωρις ακόμα.
Πήγα σπίτι σχεδόν διπλωμένη από τον πόνο. Το βράδυ πλέον έκλαιγα από τον πόνο και με κάνανε εισαγωγή στο Λητώ.
Εκεί διαπιστώθηκε πως η κύηση ήταν εξωμήτρια και αμέσως με ετοίμασαν για πρωινό χειρουργειο αφαίρεσης σάλπιγγας. Εχασα την γη κάτω από τα πόδια μου αλλά παρέμεινα ψύχραιμη. Εκλαψα πολύ αλλά μέσα μου είχα χαρεί γιατι τα κατάφερα έστω και μία φορά και αυτό μου έδινε ελπίδα.
Το πρωί ο γιατρός ήρθε με ευχάριστα νέα, οτι ο οργανισμός μου άρχισε να κάνει αποβολή μόνος του οπότε δεν θα χρειαζόταν χειρουργείο. Την γλίτωσα στο τσακ!
Τελος πάντων μετα από αυτό το εφιαλτικό βράδυ στο Λητώ γυρίσαμε σπίτι και συνεχίσαμε την ζωή μας.
Πρωτομαγιά 2015
Είχα καθυστέρηση λίγες μέρες, μη φανταστείτε… 2-3 και κατι μου ελεγε να παρω τεστ (κατι που απέφευγα γενικώς). Το τεστ βγήκε αχνόοοοοοο. Ομως όσο αχνό κι αν ήταν δεν έπαυε να είναι ΘΕΤΙΚΟ!
Κάνω χοριακή 60. Ηταν στις αρχές αρχές (τι σου είναι το ένστικτο!) Ακολουθήσαμε τις διαδικασίες υπερηχους κλπ και συνέχισα την εγκυμοσύνη μου κανονικά.
Μαγκωμένη αλλά ευτυχισμένη!
Γύρω στον 5ο μήνα τα αποτελέσματα της Αυχενικής Διαφάνειας ήταν λίγο ανησυχητικά. Με 2,8 mm και όριο 2,5 mm ο γιατρός μου με ενημέρωσε πως υπάρχει φόβος για σύνδρομο down. Δεν ξερω αν έχω κλάψει περισσότερο στην ζωή μου! Οι επόμενες μέρες εφιαλτικές… έπρεπε να περιμένω μεχρι τον 6ο για να κάνω αμνιοπαρακέντηση μιας και οι άλλες εξετάσεις δεν έδειχναν 100% το αποτέλεσμα. Αποφάσισα να την κάνω και να περιμενω μεχρι τον 6ο. Εν τω μεταξύ οι εξετάσεις του μωρου έδειχναν μία άσπρη κυλίδα (ασβέστωμα) στην καρδούλα και ήπια υδρονέφρωση. Ολα αυτα μαζι έδειχναν σημαντικές πιθανότητες να υπαρχει σύνδρομο στο παιδί. Μόνο όμως η αμνιοπαρακέντηση θα μας έδειχνε.
Γυρνάω από διακοπες 1η Σεπτεμβρη και κάνω την εξέταση. Δεν κατάλαβα ούτε πόνο, ουτε φόβο. Ο φόβος μου για το μωρό ηταν πολύ πολύ μεγαλύτερος και τα επισκίαζε όλα!
Μετά από 3 ημέρες με κάλεσε ο γιατρός μου.
Ακόμα θυμαμαι τα λογια του σαν χθες…
«Ιωάννα; Μπορείς να μιλήσεις;»
(Ωχ! Λέω από μέσα μου, πολύ σοβαρό ύφος έχει και δεν μ’αρέσει)
«Ναι Γιώργο πες μου»
«Βγήκανε τα αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης»
«Και; Λέγε Γιώργο μη με σκας!»
«Το μωράκι μας είναι υγιέστατο!»
Τα πόδια μου λύγισαν, ένιωσα να φεύγουν 10 τόνοι βάρος από πάνω μου, κοντά να λυποθυμήσω από τη χαρά μου!
Από κει και πέρα εμφανίστηκαν διάφορα προβληματα στην εγκυμοσύνη μου, αλλά μπροστά σε αυτό που πέρασα με την αυχενική ήταν λεπτομέριες. Όπως:
Διαβήτης Κυήσεως με χρηση Ινσουλίνης 2-3 φορές την ημέρα
Ενέσεις Ηπαρίνης τις οποίες τις έκανα μόνη μου κάθε πρωί
Ενέσεις κορτιζόνης γιατί το μωρό ήταν λίγο γίγαντας και θα έβγαινε νωρίτερα
Και στο τέλος ενδείξεις προεκλαμψίας.
Περνάνε οι μήνες και μπαίνω στον μήνα μου.
Είχαμε συζητήσει με τον γιατρο μου για καισαρική στις 38 εβδομάδες γιατί το παιδί ήταν υπερανεπτυγμένο 2-3 εβδομάδες μπροστά. Εκεινες τις ημέρες πως τα κατάφερα και έγινα χάλια. Κρύωμα, μπούκωμα, έρπη στα χείλη, επιπεφυκιτιδα στα μάτια και αιμοραγία από την μύτη.
Πάω να παρω την πίεση μου σε ένα φαρμακείο… 18,5 η πίεση.
Παίρνω τον γιατρό μου. Μου λέει ετοιμάσου, μπαίνεις Λητώ.
Αποκλείεται του λέω μετά τις γιορτές, να κανω πρώτα Χριστούγεννα και μετα θα γεννήσω.
– Ιωάννα… αυριο γεννάς. Τώρα!!! Κάνεις εισαγωγή έχω ειδοποιήσει ήδη στο μαιευτήριο!
Με βουτάει ο άντρας μου, και φευγουμε για Λητώ στις 12 το βράδυ. Κάνω εισαγωγή και προετοιμασία για χειρουργείο … τα γνωστά.
Εννοείται δεν κοιμήθηκε κανείς μας, γυρω στις 6 το πρωί νιώθω έναν δυνατό πόνο στη κοιλιά και μια μεγαλη κίνηση. Αφού θυμαμαι τον εαυτό μου που είπε ένα δυνατό ΑΑΑΧΧΧΧΧ. Δεν έδωσα σημασία γιατί γεννούσα σε λίγες ώρες. Εχει σημασια αυτη η στιγμή.
Γύρω στις 8 με παίρνουν για την καισαρική. Ούτε που πρόλαβα να φιλήσω τον άντρα μου ηρθανε με πήρανε και κατευθείαν μέσα.
Κάνω επισκληρίδιο και όλα καλα μεχρι εδώ. Με ξαπλώνουν και αφού πιάνει η επισκλειρίδιος ξεκινάνε. Η ώρα περνούσε και τους άκουγα πως έιχανε κάποιο πρόβλημα και δεν μπορούσαν να φτάσουν στο μωρό. Εγώ ανοιχτή αρκετή ώρα και το μωρό δεν έβγαινε. Ενιωθα τα τραντάγματα στο κορμί μου ετσι όπως προσπαθούσαν να φτασουν στο μωρό το σώμα μου πήγαινε δεξιά αριστερά από την δύναμη που έβαζαν οι γιατροι. Ξαφνικά ο γιατρός μου φωνάζει ΕΚΤΑΚΤΟ!! Να έρθουν από τα γύρω χειρουργεια οι γιατροί!! ΕΚΤΑΚΤΟ!!
Μαζεύονται κόσμος γύρω μου και μου εσπρωχναν την κοιλιά 3 ατομα από πάνω μου και 2 από κάτω προσπαθούσαν να φτάσουν στο μωρό. Ακουγα τον γιατρό να φωνάζει κάντε τομή «Τ» δεν θα φτασουμε στο μωρό αλλιώς, γρήγορα!!!
Εγώ είχα μείνει στήλη άλατος. Εβλεπα το βλεμμα του αναισθησιολόγου, των μαίων που ήταν μέσα και ήταν ολοι τρομοκρατημένοι! Μου χάιδευαν το κεφάλι και μου έλεγαν κουράγιο. Εγώ απλά φοβόμουν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να μιλήσω, να φωνάξω. Ημουν σε κατάσταση σοκ, ενιωθα οι κινήσεις να γίνονται πιο δυνατές στο κορμί μου, δεξια αριστερα συνεχεια και πιο δυνατα αλλα δεν μπορούσα να δω πίσω από το κουρτινάκι. Ο γιατρός μου φώναζε διάφορα ονόματα φαρμάκων να μου χορηγηθούν κι εγώ απλά χάζευα το μόνιτορ της πίεσης μου η οποία έπεφτε συνέχεια. Τελευταία φορά που την είδα ήταν στο 8 η μεγάλη και 4 η μικρή.
Και ξαφνικά. Μαύρο. Εχασα την αναπνοή μου. Για τουλάχιστον 10-15 δευτερόλεπτα δεν μπόρεσα να κάνω εισπνοή, ανοιξα τα μάτια διάπλατα, κουνησα δεξια αριστερα το κεφαλι να καταλαβουν οτι πεθαίνω, σβηνω δεν αναπνέω. Ο αναισθησιολογος απο πανω μου με είδε και μου έβγαλε τη μάσκα… ψέλισα με το λιγο οξυγόνο που μου έμεινε…… «οξυγόνο!!!!»
Μη φοβασαι, μου λεει, είναι απο το φαρμακο που σου εδωσα. Παίρνε μικρές ανάσες! ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΙΩΑΝΝΑ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΑΝΑΣΕΣ!! ΑΝΑΣΕΣ!!! ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!
Και σιγα σιγα επανηλθε το οξυγόνο μου. Μεχρι τότε απλά πιστευα πως εγώ και το μωρό μου θα συναντηθούμε στην άλλη ζωή… ήμουν σίγουρη ότι φεύγω. Αυτό ήταν το τέλος. Κι εκείνη τη στιγμή ακούω μια μαία δίπλα μου να λεει. «Ελα πουλάκι μου… έλα αγάπη μου σε παρακαλώ» και αμέσως μετα ακούστηκε το κλαμα του! Κι εκεί είδα την μαία δίπλα μου που έλαμψε το πρόσωπο της και μου χαμογέλασε. Κι εγω εκείνη τη στιγμή ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να ηρεμίσω. Ηταν καλά, τον άκουσα…
Λιγο μετά δίπλα μου, ακουστηκε μια φωνή.
«Νατος ο γιος σου, φίλησε τον»
Γύρισα και είδα ένα πλασματάκι με ένα ασπρο σκουφάκι, τον φιλησα με όση δύναμη μου είχε απομείνει , γύρισα και έβαλα τα κλάματα.
Ο γιατρός μου φώναζε να ηρεμίσω γιατι κατι δεν πήγαινε καλα με τους παλμούς μου, και να σταματήσω να κλαίω, και έτσι συνήλθα αμέσως.
Είχα καταλαβει ότι είχαν περάσει ώρες που ήμουν στο χειρουργείο. Την ώρα που έκαναν τα ράμματα το μόνο που ζήτησα από τον γιατρό μου είναι να βγει κάποιος να ειδοποιήσει πως είμαστε καλα γιατι θα εχουν ανησυχήσει πολύ.
Οντως και έτσι έγινε. Το πρώτο πράγμα που είπε ο γιατρός στον αντρα μου ήταν. «Έχασα 5 χρόνια από την ζωή μου σήμερα».
Τι είχε γίνει; Ο μικρός την τελευταία στιγμή αποφάσισε να αλλάξει θέσει και να σφηνώσει οριζόντια ψηλά κοντα στο στομάχι μου. Δεν μπορούσαν να τον φτάσουν με τίποτα και όπως είχε κάτσει δεν έβγαινε.
Το σοκ μου βέβαια με ακολούθησε και τις επόμενες μέρες μέσα στο μαιευτήριο τόσο που δεν χάρηκα όσο θα ήθελα τον ερχομό του γιου μου.
Ομως σήμερα που σας γραφω αυτα και είμαστε σε λίγες μέρες 3 μηνών, η σχεση μας όχι μονο έχει αποκατασταθεί, αλλά βρίσκομαι σε κατάσταση ανυπόφορου έρωτα, πάθους, αγάπης τρελής, γι αυτό το πλάσμα που κάθε μέρα που περνάει με αρρωσταίνει και με τρελαίνει ακόμα περισσότερο! Την μισή μερα την περνάω χαζεύοντας τον και φιλώντας τον!
Αυτό που θα ήθελα σαν κατακλείδα να γράψω είναι πως, όταν κάτι το πιστεψεις πραγματικά μέσα σου, θα το καταφέρεις όσα εμπόδια και αν σου παρουσιαστούν! ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ!
Ιωάννα & μπιζελάκι