Είμαι μητέρα ενός βρέφους 8 μηνών και μόλις στα 27 μου απέκτησα τη μικρή μου. Όλο αυτό το διάστημα διαβάζω ιστορίες θηλασμού από μανούλες και αποφάσισα να σας γράψω και τη δική μου.
Προέρχομαι από μια οικογένεια η οποία ούτε η μητέρα μου, ούτε η αδερφή μου, ούτε η πεθερά μου, ούτε η νύφη μου θήλασαν ποτέ. Πριν γεννήσω στον 8ο περίπου μήνα επισκέφθηκα την παιδίατρο και σύμβουλο θηλασμού που είχα επιλέξει έκανα ένα ραντεβού μαζί της και αυτό το οποίο μου είπε ξεκινώντας την κουβέντα μας και δεν θα ξεχάσω ήταν: Θέλεις να θηλάσεις; Της απάντησα: Ναι αν έχω γάλα θα το ήθελα πολύ! Και μου απαντάει: Αν θέλεις να θηλάσεις θα το κάνεις και το ότι δεν έχουν κάποιες γάλα είναι Μύθος!
Για να μη τα πολυλογώ έφτασε η πολυπόθητη στιγμή να πάρω τη μικρούλα μου στα χέρια μου, μετά την καθοδήγηση της Παιδιάτρου μου – Συμβούλου Θηλασμού δεν δώσανε γάλα στη μικρή μου με το που γεννήθηκε. Με το που βγήκα από το χειρουργείο πριν καλά καλά με δουν οι οικογένειες βρέθηκε η γιατρός μου να έχεις βγάλει τους πάντες έξω από το δωμάτιο μου κρατώντας μόνο το σύζυγό μου και να προσπαθούμε επί 3 ώρες να θηλάσω δείχνοντας και στον άντρα μου πως να με βοηθήσει. (Σημειωτέο ότι αυτό γινόταν 10-1 το βράδυ!)
Μετά την απομάκρυνσή της από το δωμάτιο με πλησίασαν οι μαίες της Κλινικής να μου πούνε ότι καλό θα ήταν να το στείλω το παιδί στην Παιδιατρική για να ξεκουραστώ και ότι μόλις πεινάσει θα μου το φέρουν! Πράγμα που δεν έγινε ποτέ!
Την άλλη μέρα το πρωί ερχόμενη η Παιδίατρος διαπιστώνει ότι δεν μου την έχουν φέρει και ότι της έδωσαν 2 δόσεις γάλα όλη τη νύχτα παρόλα την προτροπή μου να με ξυπνήσουν να τη θηλάσω!
Ξεκινάω λοιπόν ένα αγώνα δρόμου ο οποίος κράτησε 2 εβδομάδες μέχρι να καταφέρω να παράγω την απαιτούμενη ποσότητα που είχε λάβει το παιδί το πρώτο κιόλας βράδυ. Πράγμα το οποίο όπως ξέρετε όλες ειδικά τις πρώτες μέρες είναι ακόμη πιο δύσκολο μέχρι να κατέβει το γάλα για τα καλά.
Όλο το διάστημα αυτό μετά από πολύ κούραση και σχόλια του τύπου: “Και δηλαδή τώρα πόσο τρώει το παιδί;”, “Είναι δυνατόν να μην τραβάς το γάλα να δεις πόσο τρώει;”, “Πιστεύεις ότι χορταίνει μόνο με σένα;” και άλλα τέτοια… φτάνουμε σ’ ένα τυπικό μηνιαίο έλεγχο στην Παιδίατρο η οποία μου λέει ότι το κοριτσάκι μου είναι στην κάτω οριακά καμπύλη βάρους και ότι αν συνεχίσουμε έτσι θα χρειαστεί συμπλήρωμα.
Με συμβουλεύει να πάρω χάπια μαγιάς, τα οποία με βοήθησαν πολύ, να πίνω τσάι μάραθο και να πάω σε 2 εβδομάδες για ζύγισμα τη μικρή.
Μετά από ένα αγώνα δρόμου και ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΗ τον άντρα μου και ξυπνώντας κάθε 1 ώρα (θήλαζα κάθε βράδυ, όλο το βράδυ). Σημειωτέον ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας ήμουν ολομόναχη και η φύση της γυναίκας πλέον ήρθε σε δεύτερη μοίρα μετά από αυτή της Μάνας.
Τελικά τα καταφέραμε! Το κοριτσάκι μας πήρε το απαιτούμενο βάρος και ξεκόλλησε από αυτή την καμπύλη που μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Η άρνηση μας να δώσουμε συμπλήρωμα στο παιδί μετατράπηκε σ’ ένα εγωισμό που είπαμε ότι θα τα καταφέρουμε και το πετύχαμε. Και μιλάω στον πληθυντικό γιατί ήταν κοινή απόφαση του συζύγου μου και δικιά μου!
Εύχομαι καλούς θηλασμούς σε όλες τις μανούλες και μη ξεχνάτε…Τα δύσκολα δεν κρατάνε πολύ, θα γίνετε ξανά γυναίκες, απολαύστε όσο μπορείτε αυτή τη βρεφική ηλικία ειδικά αυτές που έχουν να επιστρέψουν στη δουλειά τους σύντομα όπως εγώ!
Φιλικά,
Μαριάννα