Τι μου έμαθε η (εξαιρετική) προωρότητα
Ή γιατί αποφάσισα να γράψω για αυτή
Θα μπορούσα να κλείσω πίσω μου την πόρτα της ΜΕΝΝ και να απαγορεύσω στον εαυτό μου να θυμάται. Οι σκέψεις όμως θα εμφανίζονταν ξανά και ξανά κι ας τις έστελνα (και τις στέλνω) ξανά πίσω, θα έρχονταν (και έρχονται) ακόμη και στα όνειρά μου. Γιατί η προωρότητα είναι πάντα εκεί, είναι το σημείο αναφοράς.
Δηλώστε συμμετοχή για να κερδίσετε ένα ταξίδι στην Disneyland για ΟΛΗ την οικογένεια και πολλά φανταστικά δώρα
[babyPostAd]Είναι εκεί όταν ο γιατρός σου λέει: «Ναι, αλλά το παιδί σας είναι πολύ πρόωρο».
Είναι εκεί, όταν νιώθεις ότι δεν θέλεις να πας σε ένα ακόμη ιατρικό ραντεβού για το follow up.
Είναι εκεί, γιατί δεν μπορείς -και ενίοτε δεν θέλεις- να επιστρέψεις πίσω στην καθημερινότητα όπως την άφησες.
Είναι εκεί όταν το παραμικρό, η πιο απλή ίωση για παράδειγμα, μπορεί – και συχνά πρέπει – να σε ανησυχήσει περισσότερο σε σχέση με τη μητέρα ενός τελειόμηνου μωρού.
Είναι εκεί όταν πηγαίνεις μετά από καραντίνα χρόνων το παιδί σου στην παιδική χαρά και ένα άλλο παιδάκι αναρωτιέται γιατί το δικό σου είναι τόσο χαρούμενο.
Είναι χαρούμενο, όχι διαφορετικό! Και είναι τόσο χαρούμενο, γιατί το αξίζει, γιατί το δικαιούται. Πάλεψε με το μεγαλύτερο κακό και το νίκησε και οι γονείς του αποφάσισαν ότι θα προσπαθούν να ζουν κάθε στιγμή σαν να είναι μοναδική. Σαν η ζωή να είναι ένα παραμύθι με δράκους και μάγισσες όπου το καλό πάντα νικά, έστω και αν σου αφήνει φεύγοντας σημάδια, άλλα φανερά και άλλα όχι. Αυτά τα σημάδια μερικές φορές δεν θέλεις να τα βλέπεις, αλλά πρέπει να είναι εκεί για να σου θυμίσουν, όταν θα έρθουν ξανά (και θα έρθουν δυστυχώς) δύσκολες στιγμές, πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου.
Και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να γράψω: για να μην ξεχάσω. Και για να θυμίζω στον εαυτό μου και σε όσους ίσως διαβάσουν αυτά που γράφω, τι είναι σημαντικό και τι όχι και πως δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνοι, και στα πιο δύσκολα ακόμη.
ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗ
Πηγή: 31ebdomades.gr