Τι να την κάνεις την υπομονή, αν από μέσα σου βράζεις;
Της Μαρίας Στραγαλινού
Τα μωρά και τα μικρά παιδιά απαιτούν την υπομονή μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει άλλους να μας λένε «Κάνε υπομονή!», όταν αγανακτούμε και φτάνουμε στα όρια της κούρασης και των αντοχών μας.
Και κάνεις υπομονή λοιπόν. Σαν καλή μάνα, φυσάς και ξεφυσάς περιμένοντας τον μικρό Γιωργάκη να βάλει το παντελόνι του, ή να φάει το φρούτο του, ή να παίξει στην μπανιέρα με το παπάκι του. Αλλά πόσα αποθέματα υπομονής έχεις; Έχει άραγε νόημα να κάνεις υπομονή απ’ έξω σου, όταν μέσα σου βράζεις από τα νεύρα; Η υπομονή από μόνη της δεν αρκεί. Γιατί θα έρθει μια ωραία πρωία που ξαφνικά σπας, και ξεσπάς γιατί δεν έχεις άλλη υπομονή, και βάζεις τις φωνές μπροστά στο παιδί που σε κοιτά αποσβολωμένο.
Για να είναι αποτελεσματική λοιπόν η υπομονή, για να είναι μια συνειδητή επιλογή κι όχι μια επιλογή ανάγκης, πρέπει να συνοδεύεται και από την μαγική λέξη: “αποδοχή”. Και για να είμαι πιο ακριβής, πρώτα έρχεται η αποδοχή, και ακολουθεί η υπομονή.
Ποιες στιγμές χάνει ένας γονιός την υπομονή του;
Πρώτα αποδεχόμαστε ότι το παιδί μας μεγαλώνει σε έναν κόσμο με τόσα πολλά ερεθίσματα και δεδομένα, και θέλει το χρόνο του για να τα αποκωδικοποιήσει και να τα κατακτήσει:
-θέλει το χρόνο του για να φάει ένα αχλάδι
-θέλει το χρόνο του για να παίξει με το νερό και να νιώσει την ενέργεια που φέρει
-θέλει το χρόνο του να παρατηρήσει ένα μυρμήγκι να περπατά στο χώμα
-θέλει το χρόνο του να παίξει τα παιχνίδια του με τους δικούς του όρους
-θέλει το χρόνο του να νιώσει τις υφές και να αφουγκραστεί τους ήχους
-θέλει το χρόνο του να μάθει ποδήλατο
-θέλει το χρόνο του να βαδίσει σ’ αυτή τη ζωή, με το δικό του ρυθμό.
Ξέρω καλά πως δεν έχουμε πάντα το χρόνο να αφήσουμε το παιδί να κάνει όλα αυτά που χρειάζεται. Όμως αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι θέλει το χρόνο του, αν μπούμε στη θέση του παιδιού μας και δούμε πόσα πολλά πράγματα του είναι πρωτόγνωρα, τότε θα κατανοήσουμε τη δική του ανάγκη για χρόνο, και τότε η υπομονή από μέρους μας θα έρθει φυσικά και συνειδητά. Μπορεί να μην είναι πάντα έτσι, γιατί ο χρόνος δεν είναι άπλετος, όμως όταν αποδεχόμαστε, τότε υπομένουμε, και σεβόμαστε τον νέο αυτό άνθρωπο που μεγαλώνει μαζί μας με αξιοπρέπεια και ίσα δικαιώματα με μας.
Αλήθεια, εσύ πώς τα πας με την υπομονή;
Πηγή: paidikokouti.gr