Τι συμβαίνει ψυχικά και συναισθηματικά κατά την διάρκεια της γέννας και της γέννησης
H ενδομήτρια ζωή, είναι μια περίοδος που Δημιουργεί ζωή, συναίσθημα και ανάγκες. Για τα “μάτια” του μικρού ανθρώπου που συναισθάνεται την καθημερινή του σωματική και ψυχική μεταμόρφωση μέσα από το σώμα και την ύπαρξη της μητέρας του, είναι μια περίοδος προετοιμασίας για να έρθει στην καινούργια του πραγματικότητα. Για τα “μάτια” της γυναίκας που ετοιμάζεται να δώσει ζωή είναι μια περίοδος που εκτός από την δημιουργία ζωής δημιουργεί και συναισθήματα.
[babyPostAd]Για εννέα ολόκληρους μήνες, οι βιωματικές εμπειρίες της Εν-συναίσθησης, Ταύτισης και Σύνδεσης , δημιουργούν ένα πλέγμα συναισθημάτων και ορίζουν την δυαδικότητα στην σχέση Γυναίκας και Αγέννητου Πλάσματος. Και οι δύο προετοιμάζονται για την πρώτη και βασική στιγμή στην ζωή τους : την Γέννα και την Γέννηση.
H γέννα είναι η ύστατη μορφή δημιουργίας, κυριολεκτικής και συναισθηματικής. Είναι η μετάβαση από την ενδομήτρια ζωή, στην πραγματική ζωή. Είναι το πάντρεμα ανάμεσα στην πρώτη μεταφορική μορφή στέγης και στην χειροπιαστή μορφή στέγης. Η γυναίκα δίνει ζωή, δίνει συναίσθημα, προσφέρει μέσα από την δυναμική της ψυχής και του σώματος της την πρώτη αίσθηση, το πρώτο αποτύπωμα της εισόδου του πλάσματος της στην καινούργια του πραγματικότητα και σηματοδοτεί την αφετηρία της στον ρόλο της γυναίκας που δίνει ζωή.
Στην Γέννα τον πρωταρχικό λόγο τον έχει το σώμα, η ψυχή και η ύπαρξη της Γυναίκας. Είναι η εμπειρία που η γυναίκα ετοιμάζεται να ξαναγεννηθεί ,αλλά πια ως Μητέρα. Είναι μια εμπειρία που χρωματίζεται από την κίνηση συναισθημάτων. Το σώμα της κινείται για να ανταποκριθεί στην ανάγκη του μωρού της να την αποχωριστεί για να γεννηθεί και η κίνηση στο συναίσθημα της ωθεί το αγέννητο πλάσμα να εμπιστευθεί την ύπαρξη του και να βιώσει την ανάγκη του να γεννηθεί.
Η γέννα είναι μια ύστατη μορφή Δημιουργίας, μια έκφραση Συναισθηματικού ανοίγματος και εμπιστοσύνης στο σώμα και στο συναίσθημα. Το πλαίσιο αυτών των εμπειριών είναι η Σύνδεση που μεταμορφώνεται σε Σχέση.
Η γέννηση συναισθηματικά, είναι η συνέχεια της ενδομήτριας ζωής με μια σημαντική διαφορά : το νεογέννητο αντί να νιώθει την ύπαρξη του μέσα στην μήτρα της μητέρας του, την νιώθει στην αγκαλιά της. Για τον αγέννητο άνθρωπο που βιώνει την γέννηση του, η γέννηση είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων και ενστίκτων. Το ένστικτο της γέννησης του ( δηλαδή ο αποχωρισμός από την ύπαρξη και το σώμα της μητέρας του) πλημμυρίζεται από συναισθήματα που τον ωθούν την καινούργια του πραγματικότητα.
Στην γέννηση μιλάει το σώμα και η ψυχή του μικρού ανθρώπου. Το συναίσθημα κυριαρχεί, οι ανάγκες χορεύουν και όλα αυτά εκφράζονται με την κίνηση που οδηγεί στην γέννηση. Είναι ένα ταξίδι η γέννηση, ένα ταξίδι που κάθε βήμα του οδεύει προς τον αποχωρισμό από το πρώτο “σπίτι” συναισθημάτων και ταύτισης. Το αγέννητο πλάσμα ακούει το ένστικτο του, εμπιστεύεται την ύπαρξη του για να βιώσει την εμπειρία της Μετάβασης. Είναι μια καταλυτική εμπειρία που αν και ορίζεται από το ίδιο, πραγματώνεται μέσα από την ύπαρξη της μητέρας του. Στο ταξίδι του, ο μικρός άνθρωπος συναισθάνεται την ανάγκη της μητέρας του, να του δώσει Ζωή, να του εμφυτεύσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη για να την αποχωριστεί.
Οι έννοιες που χρειάζεται να πλαισιώνουν την γέννα και την γέννηση, είναι ο σεβασμός, η ελευθερία, η εν συναίσθηση και η υποστήριξη.
Ο σεβασμός δεν μπορεί ποτέ να έχει μέσα βία. Αντίθετα έχει ελευθερία στην έκφραση και στο συναίσθημα που βιώνεται. Η επίτοκος είναι η μορφή που συνδέει αντίθετες πραγματικότητες. Αποχωρισμό και Γέννηση, Συμβολικό τέλος και Κυριολεκτική Αρχή, Προσδοκία και Πραγματικότητα. Έννοιες που είναι χρωματισμένες με καταλυτικά συναισθήματα μέσα στην ύπαρξη της και την ψυχή της. Αλλά οι διαδικασίες αυτές γίνονται μέσα στο περιβάλλον που την πλαισιώνει. Οι επαγγελματίες υγείας χρειάζεται να μπορούν να νιώθουν και συναισθάνονται τις ψυχοσυναισθηματικές εσωτερικές διαδικασίες που βιώνει η επίτοκος, την ανάγκη που έχει να τις εκφράζει και την τόσο απαραίτητη ανάγκη της για υποστήριξη.
Η ελευθερία στην ψυχική , συναισθηματική και σωματική έκφραση είναι αναγκαία. Το σώμα της επίτοκου είναι η δίοδος που θα συνδέσει δύο διαφορετικές εμπειρίες, δύο παράλληλες πραγματικότητες, δύο ανθρώπους που έχουν ταυτιστεί στην διάρκεια της ενδομήτριας ζωής. Το σώμα όμως ορίζεται από συναισθήματα , που κινούν την διαδικασία της γέννησης. Η επίτοκος χρειάζεται να νιώθει Ελεύθερη στην ύπαρξη της και στο περιβάλλον της να κινηθεί, να εκφραστεί, να εκφράσει ότι νιώθει, να Υπάρχει όπως η ίδια επιθυμεί. Η βιωματική εμπειρία της ελευθερίας, δημιουργεί ελευθερία στο συναίσθημα που διαχέεται στο σώμα της επίτοκου και δημιουργεί το πολυπόθητο συναισθηματικό άνοιγμα που φέρνει μια ήρεμη γέννηση. Η αίσθηση ελευθερίας δημιουργεί εμπιστοσύνη στην γυναίκα, εμπιστοσύνη στο σώμα, εμπιστοσύνη στην προσπάθεια της να γεννήσει. Η εμπιστοσύνη με την σειρά της βιώνεται και από το αγέννητο πλάσμα γιατί συναισθάνεται ότι νιώθει η μητέρα του. Και έτσι μπαίνει ένα σημαντικό λιθαράκι στην πραγμάτωση ενός ήρεμου και όμορφου τοκετού.
Η εν συναίσθηση στην γέννα και γέννηση, δημιουργεί την εμπειρία της ασφάλειας και της προστασίας. Για κάθε γυναίκα ( ειδικά για τις γυναίκες που γεννούν πρώτη φορά), η γέννηση και η γέννα είναι μοναδικές εμπειρίες. Αλλά είναι και εμπειρίες που για ορισμένες γυναίκες αναδύουν φόβο και ανασφάλεια. Όσο και να οραματίζεσαι την γέννηση του παιδιού σου, η στιγμή που την βιώνεις είναι η πιο Πραγματική εμπειρία. Νιώθοντας ότι το περιβάλλον σου μπορεί να συναισθανθεί Εσένα και να σε αγκαλιάσει, τότε μπορείς και εσύ να αγκαλιάσεις και να έχεις την γέννα που αξίζεις.
Όλες οι προαναφερθείσες έννοιες Δημιουργούν την ανάγκη της υποστήριξης στον τοκετό. Το περιβάλλον χρειάζεται να είναι ένα περιβάλλον που η επίτοκος δεν τραυματίζεται και δεν ματαιώνεται στην πιο καταλυτική στιγμή της ζωής της. Δημιουργούν το περιβάλλον για να νιώσει η γυναίκα ότι στην γέννα της δημιουργήθηκαν Συναισθήματα όχι Τραύματα, η γέννηση βιώθηκε μέσα από συναισθηματικό άνοιγμα όχι Βία.
Kαι ερχόμαστε στα Συναισθήματα των πρώτων Στιγμών μετά την γέννηση.
H γέννηση και η γέννα είναι από τις λίγες εμπειρίες που η Μοναξιά δεν έχει θέση. Όλα είναι ανάμεσα σε δύο πλάσματα, δύο ανθρώπους, δύο υπάρξεις. Είναι μια εμπειρία που μεταμορφώνει την Αίσθηση και το Αίσθημα σε Συν-Αίσθημα. Το ταξίδι έχει τελειώσει αλλά οι ανάγκες υπάρχουν και χρωματίζουν τις στιγμές του διδύμου. Είναι τόσο σημαντικό μετά την γέννηση του ο μικρός άνθρωπος να αφεθεί χωρίς παρέμβαση να σκαρφαλώσει στην μητέρα του. Μετά την εμπειρία του αποχωρισμού που όμως τον οδηγεί στην Ζωή, η απευθείας Σύνδεση με την μητέρα του, που πραγματώνεται μέσα από την επαφή του μαζί της τον ενδυναμώνει και τον ανακουφίζει. Η Ψυχή, έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ψυχή είναι η αίσθηση, είναι η ανάγκη επαφής, είναι η ανάγκη αγάπης. Κάθε στιγμή που υπάρχει και βιώνεται από το μικρό πλάσμα, το φέρνει όλο και πιο κοντά στην πρώτη του αίσθηση , όταν ακόμα ζούσε προστατευμένος, μέσα στην μητέρα του.
Η ανάγκη προστασίας, από την μητέρα του στις πρώτες στιγμές, ώρες και μέρες της εξωμήτριας ζωής, δημιουργεί την γέννηση συν-αισθημάτων που γίνονται αληθινά μέσα από την επαφή δέρμα με δέρμα και την άφθονη αγκαλιά.
Τα πρώτα συν-αισθήματα στο νεογέννητο, ξεκινούν και καταλήγουν στην πρώτη μορφή εκπλήρωσης ψυχικών, σωματικών και συναισθηματικών αναγκών, την Μητέρα που με την σειρά της εκφράζει ότι νιώθει για το πλάσμα που υπάρχει στην αγκαλιά της.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.
Πηγή: antigonisimeonidou.wordpress.com