Το εν λόγω άρθρο το βρήκα στο διαδίκτυο και θεωρώ πως θα έπρεπε να σας το δώσω να το διαβάσετε γιατί ορισμένοι από εσάς έχετε παιδιά που θα πάνε φέτος για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο ή σε παιδικό σταθμό. Πολλοί από εσάς προετοιμάζατε τα παιδιά σας για τη μέρα αυτή. Όμως ξεχάσατε, αλλά και εγώ μαζί σας, ότι τα παιδιά μας είναι ακόμη παιδιά και πως και εμείς στην ηλικία τους κάναμε ό,τι πιο τρελό και φοβερό μας ερχόταν στο κεφάλι. Ξεχάσαμε πως το σχολείο είναι πρώτα οι παρέες και η κοινωνικοποίηση του παιδιού μας και ειδικά στους παιδικούς σταθμούς αλλά και στα νηπιαγωγεία και έπειτα η μάθηση. Το άρθρο αυτό το πήρα από το mikroimegaloi.gr και σας το παραθέτω:
Τι θα έπρεπε να γνωρίζει ένα τετράχρονο;
Πρόσφατα διάβαζα ένα άρθρο, γραμμένο από τη μητέρα ενός τετράχρονου που δεν ήταν σίγουρη αν το παιδί της γνώριζε αρκετά πράγματα. «Τι θα έπρεπε να γνωρίζει;», ρωτούσε.
Οι περισσότερες από τις απαντήσεις όχι μόνο με ξάφνιασαν, αλλά με ενόχλησαν κιόλας. Μια μητέρα έγραψε μια ολόκληρη λίστα με αυτά που ήξερε το δικό της παιδί. Να μετράει ως το εκατό, τους πλανήτες, πώς να γράφει το όνομά του και άλλα πολλά. Πολλοί πρόσθεσαν αυτά που ήδη ξέρουν τα δικά τους παιδιά (κι ας είναι μόνο τριών) ενώ άλλοι έδιναν λινκ με ιστοσελίδες που παρουσίαζαν τι πρέπει να γνωρίζει ένα παιδί ανάλογα με την ηλικία του. Μόνο λίγοι έλεγαν ότι κάθε παιδί θέλει το χρόνο του κι ότι θα αναπτυχθεί με τον δικό του ρυθμό.
Ορίστε λοιπόν: αυτή είναι η δική μου λίστα με το τι πρέπει να ξέρει ένα τετράχρονο:
Πρέπει να ξέρει ότι δέχεται αγάπη άνευ όρων από τους γονείς του.
Πρέπει να ξέρει ότι είναι ασφαλές και πώς να διατηρεί την ασφάλειά του όταν είναι έξω. Πρέπει να εμπιστεύεται το ένστικτό του και να ξέρει ότι δεν είναι ανάγκη να κάνει τίποτα αν δεν φαίνεται σωστό, όποιος κι αν το ζητάει. Πρέπει να γνωρίζει τα προσωπικά του δικαιώματα και ότι η οικογένειά του θα το στηρίξει.
Πρέπει να ξέρει πώς να γελάει, να κάνει γκάφες και να χρησιμοποιεί τη φαντασία του. Πρέπει να γνωρίζει ότι δεν πειράζει αν χρωματίσει τον ουρανό πορτοκαλί ή αν φτιάξει μια γάτα με έξι πόδια.
Πρέπει να ξέρει ποια είναι τα ενδιαφέροντά του και να τα ακολουθήσει. Αν δεν θέλει να μάθει να μετράει, οι γονείς πρέπει να ξέρουν ότι κι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή. Για την ώρα, μπορεί να ασχοληθεί με πριγκίπισσες, δεινόσαυρους και διαστημόπλοια ή να κυλιστεί στη λάσπη.
Πρέπει να μάθει ότι ο κόσμος είναι μαγικός. Το ίδιο και εκείνο. Πρέπει να ξέρει ότι είναι ένα υπέροχο, δημιουργικό, συμπονετικό και εξαιρετικό παιδί. Πρέπει να ξέρει ότι αξίζει να βγει έξω στον κήπο και να φτιάξει νεραϊδόσπιτα, πίτες από λάσπη ή κολιέ από μαργαρίτες όσο αξίζει να μείνει στο σπίτι και να μάθει το αλφάβητο. Ή μάλλον όχι: αυτό με τις λάσπες και τα νεραϊδόσπιτα είναι πολύ καλύτερο.
Αλλά, το πιο σημαντικό είναι να καταλάβουν οι γονείς ότι:
Το κάθε παιδί περπατάει, μιλάει, γράφει και κάνει μαθηματικά με το δικό του ρυθμό και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι αρκετά καλό όταν θα έρθει η ώρα του.
Ότι το μυστικό της ακαδημαϊκής επιτυχίας σήμερα είναι να διαβάζεις στα παιδιά σου. Ούτε το αλφάβητο, ούτε τα σχολικά βιβλία, ούτε οι υπολογιστές έχουν αξία σε αυτήν την ηλικία. Αυτό που χρειάζονται είναι ο μπαμπάς ή η μαμά να τους διαβάζουν το πρωί ή το βράδυ (ή και τα δύο) τα πιο όμορφα παραμύθια.
Το να είσαι ο «καλύτερος μαθητής στην τάξη» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είσαι και ο πιο ευτυχισμένος. Προσπαθούμε συνέχεια να δώσουμε στα παιδιά μας το «πλεονέκτημα» σε σχέση με τα υπόλοιπα, που το μόνο που κάνουμε είναι να τα γεμίζουμε δραστηριότητες και να κάνουμε τη ζωή τους το ίδιο αγχωτική με τη δική μας, ενώ εκείνα χρειάζονται μόνο μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία χωρίς έγνοιες.
Τα παιδιά μας αξίζουν να περιτριγυρίζονται από βιβλία, τη φύση και την τέχνη (οποιουδήποτε είδους) και να είναι ελεύθερα να την εξερευνήσουν. Ας παραδεχτούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούσαμε να ξεφορτωθούμε πολλά από τα παιχνίδια των παιδιών μας. Ωστόσο, κάποια είναι σημαντικά: το να χτίζεις σπίτια με τουβλάκια ή λέγκο, το να μπορείς να επεξεργαστείς κάθε είδους υλικό για ζωγραφική ή οποιαδήποτε άλλη τέχνη, το να έχεις στη διάθεσή σου μουσικά όργανα από όλο τον πλανήτη ή το να έχεις βιβλία και σύνεργα μεταμφιέσεων είναι ανεκτίμητο (ενώ-παρεμπιπτόντως- πολλά από τα παραπάνω είναι οικονομικά και τα βρίσκει κανείς πολύ εύκολα).
Σίγουρα, όμως, είναι υπέροχο το κάθε παιδί να μπορεί να παίξει με κονσερβοκούτια στην ψηλή καρέκλα της κουζίνας (με επίβλεψη, εννοείται), να θρυμματίσει το ψωμί και να γεμίσει τον τόπο ψίχουλα, να παίξει με μπογιές και χρυσόσκονες στο τραπέζι (κι ας παραπονιόμαστε ότι γίνεται το σπίτι άνω-κάτω) και να έχει το δικό του σημείο στην αυλή, όπου μπορεί να σκάψει το γρασίδι και να φτιάξει λάκκους λάσπης.
Τα παιδιά μας μας έχουν ανάγκη. Είμαστε τόσο καλοί στο να λέμε ότι χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας που καταλήξαμε να καθόμαστε ενώ η υπόλοιπη γη (ναι, κυριολεκτώ) προσέχει τα παιδιά μας. Φυσικά και χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ως άτομα και όχι ως «γονείς». Αλλά ζούμε σε μια εποχή όπου τα περιοδικά προτείνουν να περνάμε τουλάχιστον δέκα λεπτά με το καθένα από τα παιδιά μας και να κανονίζουμε μια οικογενειακή έξοδο μια φορά το μήνα.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι φυσιολογικά.
Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται υπολογιστές, μαθήματα μπαλέτου και ποδοσφαίρου. Χρειάζονται μπαμπάδες που κάθονται και ακούν πώς πέρασαν την ημέρα τους, μανούλες που τους βοηθούν να κάνουν κατασκευές, γονείς που τους διαβάζουν παραμύθια και που κάνουν ανοησίες μαζί τους. Θέλουν να πηγαίνουμε μαζί τους βόλτες και να μην μας νοιάζει που περπατούν πολύ αργά. Θέλουν να οργανώνουμε οικογενειακά γεύματα και πάρτι ακόμη κι αν μας κουράζουν πολύ. Θέλουν να ξέρουν ότι είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτά.
Και τώρα πίσω σε εκείνες τις λίστες…
Ξέρω ότι είναι ανθρώπινο να θέλουμε να συγκρίνουμε τα παιδιά μας με κάποιο πρότυπο και να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτά. Εδώ είναι μια λίστα με το τι μαθαίνει το κάθε παιδί μέχρι το τέλος κάθε χρόνου (ξεκινάει από το νηπιαγωγείο).
Τα παιδιά μου διδάσκονται στο σπίτι, οπότε καμιά φορά τυπώνω αυτές τις λίστες για να δω αν λείπει κάτι από την «λίστα γνώσεων» των δικών μου παιδιών. Τα παιδιά θα μάθουν όσα χρειάζονται και θα γνωρίζουν πράγματα για τα αντικείμενα με τα οποία έρχονται σε επαφή. Το να τσεκάρει κανείς λίστες είναι ανόητο. Αν, πάλι, πιστεύετε ότι είναι τόσο απαραίτητο, προσπαθήστε να εντάξετε όσα αναφέρονται στις λίστες στην καθημερινή του ζωή. Μετρήστε μέχρι το 60 όταν φτιάχνετε το κέικ και θα μάθει κι εκείνο ακούγοντάς σας. Αγοράστε παιδικά βιβλία με το αλφάβητο ή το διάστημα. Πειραματιστείτε με το φαγητό και τα χρώματα στην αυλή σας.
Τι χρειάζεται ένα τετράχρονο;
Πολλά λιγότερα απ’ ότι νομίζουμε. Και πολλά περισσότερα.