Τυχερά τα παιδιά που είχαν καλούς δασκάλους

Τυχερά τα παιδιά που είχαν καλούς δασκάλους

Το παιδί για να μεγαλώσει σωστά χρειάζεται καλούς γονείς, καλούς δασκάλους και καλούς καθηγητές έλεγε ένας καθηγητής που είχα στο σχολείο.

[babyPostAd]Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να εξηγήσει σε μια ομάδα επαναστατημένων εφήβων γιατί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στις συμβουλές που προέρχονται από αυτούς τους ανθρώπους. Προφανώς εμείς δεν ακούγαμε αυτό, καθώς τον κατηγορούσαμε ότι μας πιέζει να αντιμετωπίσουμε ευνοϊκά και με επιείκεια  ενήλικους που αμφισβητήσουμε και θεωρούσαμε καταπιεστικούς και με παλιές ιδέες. Εκείνος όμως επέμενε και δήλωνε ότι στο πέρασμα των χρόνων θα θυμόμαστε με νοσταλγία αυτούς που ξεχωρίζαμε ως καλούς και θα αναφερόμαστε στις συμβουλές τους.

Και πέρασαν τα χρόνια και γέννησα τα παιδιά μου και ήρθε η εποχή να πάνε σχολείο.  Χωρίς να το καταλάβω η φράση αυτή ξανά ήρθε στο μυαλό μου και έφτασε στο στόμα μου. Ξαφνικά άκουσα τον εαυτό μου να λέει στα παιδιά μου τις ίδιες λέξεις και να τους εξηγεί όλα όσα μου έλεγε ο δικός μου καθηγητής. Γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές είναι η συμμαχία που μπορεί  να αλλάξει τον κόσμο.

Οι βάσεις που μπαίνουν στην οικογένεια και τα θεμέλια που φτιάχνονται χάρη στην αγάπη και την εμπιστοσύνη που οφείλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας, χρειάζονται και τη “χρυσόσκονη” ενός καλού δασκάλου.  Και λέγοντας καλός δάσκαλος, προφανώς δεν εννοώ αυτόν που δεν πιέζει τα παιδιά ή που τους χαρίζει ελεύθερες ώρες. Εννοώ αυτόν που πλάθει την προσωπικότητα τους και βοηθά στην πνευματική τους ανάπτυξη. Εννοώ το δάσκαλο που οι συμβουλές του χαράσσονται στην ψυχή και στη μνήμη των παιδιών. Εννοώ το δάσκαλο που όπως λέει ο Παπανούτσος έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μη τον χρειάζεται πια. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει τον νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο — στον τρόπο πού μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, πού κάνει τις εκτιμήσεις του, πού καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, πού βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή — ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά τού δασκάλου του.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

Πηγή: mommy.gr